Je bent ineens geen kind meer...
Ze zeggen altijd 'alles krijgt een plekje' zeker als je dierbaren verliest. Is zonder meer waar, weet ik inmiddels uit eigen ervaring.
Ruim 10 jaar geleden kreeg ik die boodschap. Waarvan je weet dat ie ooit gaat komen en waarvan je hoopt dat ze hem heel lang uitstellen.
Maar ineens beng !!!! Als donderslag bij heldere hemel ... dat telefoontje...
Ineens is ie er. De dag waarop je moeder sterft...
En ineens ben je dan geen kind meer. De vrouw die je 9 maanden bij zich droeg, je allerjongste jeugd dagelijks zag, je eerste stapjes etc. is er ineens niet meer. Pa was ons al eerder ontvallen.
Mijn Pa en Ma. Zo'n oerdegelijk stel, hun leven lang bij elkaar. Pa die werkte, ma die bijna automatisch huisvrouw werd. Beiden slechts 71 geworden.
En nu ineens was ik dan 'de volgende in lijn'....
Bizar detail dat die bewuste dag mijn verlovingsdag is. Nu ook al weer 40 jaar geleden. En nu was daar ineens een trieste gebeurtenis aan toegevoegd.
Stel dat ze even terug was, wat zou ik haar dan vertellen...
Nou natuurlijk dat ze overgrootmoeder is van haar allereerste achterkleindochter.
Onze allerliefste en allermooiste. Dat ik nu zo goed kan begrijpen waarom ze zo trots als opa en oma waren.
Maar vooral dat ik ze ook soms best wel mis. Zou willen weten hoe zij dat nou bepaalde zaken zouden aanpakken. Dat ik op de meest ontroerende momenten van het leven zelf vol tranen kan schieten. Iets wat ik ook bij hen wel herkende.
Zoals gezegd het verdriet krijgt een plekje. Wat blijft zijn de mooie herinneringen. En af en toe een traantje. Nu, nu ik dit stukje schrijf bijvoorbeeld.
Een van de nummers tijdens de uitvaart die we uitzochten was 'Geen kind meer' geschreven door Jan Boerstoel en gezongen door, ik zou bijna zeggen zoals het hoort, Karin Bloemen, generatiegenoot.
Vandaar dat dát nummer, als zij het zingt, op sommige momenten snoeihard binnenkomt. Zoals nu, ruim 10 jaar na dato.
De dag waarna ik nooit meer kind zou zijn.
Iedereen die zijn mamma nog in leven heeft... geniet ervan. Degenen die reeds afscheid namen... sterkte op dit soort dagen.
Op deze moederdag denk ik vanavond toch effe klein wijntje. Met een knipoog naar boven. Als soort van bedankt...
Want het werd voor haar nooit meer moederdag
X
