Weer even in jouw wereld

Mijmeringen van een trotse opa.

Weer een dagje in jouw wereld...

In de jaren zeventig schreef Robert Long 'Kind van vandaag'... waarin hij zijn zorg uitte hoe kinderen opgroeiden in een wereld die steeds uitzichtlozer leek.

Zou Robert nog geleefd hebben dan zou 'Kind van vandaag' nagenoeg naadloos passen.

Wat een narigheid komt er langs zeg. Is het niet een aanslag dan is het wel een oorlog. Is er grote droogte of juist extreme overstroming. Grote delen lijden onder de honger en velen zijn op de vlucht ver weg van wat ooit veilig leek.

Om nog maar te zwijgen van haatzaaien en polarisatie.

Dus een kind van vandaag is net zo'n kind als toen...

Maar vandaag kwam jij weer. Ook een kind van vandaag onwetend nog van wat er allemaal gebeurt in de boze buitenwereld. Die ken jij gelukkig nog niet zo goed.

Jij hebt je eigen wereld. Die bestaat uit wandelen met babypoppen. Bouwen van torens. Zingen van liedjes. Allemaal samen met mij of je oma.

Ik mag voor de ik weet niet hoeveelste keer hetzelfde boekje voorlezen. Met je fietsen. Je op je eigen fiets voortduwen.

Hardloopwedstrijdje in de woonkamer doen. High fives en boksjes geven terwijl we op elkaar afrennen. Samen in de kleine speeltuintjes spelen en bellen blazen.

Hele gesprekken met elkaar voeren. Elkaar niet verstaan maar wel begrijpen.😍

Dat is allemaal in jouw wereld waar verdrietjes nog maar op kleine schaal bestaan en altijd snel over zijn.

Ik heb vandaag maar een klein deel in jouw wereldje kunnen meedoen. Maar volgende week weer een hele dag.

Nu ben je weer thuis bij je pappa en mamma en ligt misschien al te dromen.

Je oma en opa hangen uitgeteld een beetje op de bank. Moe maar voldaan zeg maar.

Ik wil eigenlijk het nieuws aanzetten maar ik twijfel. Zit met mijn hoofd nog zo heerlijk in jouw wereld.

Je blijft natuurlijk niet klein en gaat zelf ook jouw eigen andere wereld leren kennen. Maar voorlopig wil ik nog heel vaak een dagje in die van jou zijn.

Omdat ik die soms boze van mij dan even helemaal vergeet.

X

https://youtu.be/vcwQD0cuKH0

Nu pas begrijp ik opa zo goed...

Mijn grootouders waren prachtige mensen. Alle vier heb ik ze lang mogen meemaken.

Mijn grootouders van moeders kant hadden wat je noemt 'een goeie oude dag'...

Zij behoorden tot de eerste groepen 'pensionado's' die het overwinteren in Spanje uitvonden en soms ook een cruise naar de Canarische Eilanden maakten.

Appartementen in Benidorm en Torremolinos stonden de wintermaanden leeg en vooral mijn oma was dan vaste klant bij D-tours.

Vaak twee maanden achter elkaar voor een prikkie in een zonnig gebied dan in koud Nederland. Kwamen ze retebruin terug.

Oma, Amsterdamse met roots in de Jordaan en de Staatsliedenbuurt nam hierin vaak het voortouw, verplaatste letterlijk haar huishouden naar het zonnige zuiden.

Dus ook... een kleedje op tafel, vaassie met bloemen, foto van de kleinkinderen in een lijstje daarnaast en een cassetterecorder met bandjes van Willy Alberti en Robert Stolz moesten mee.

Volgens mij genoten ze wel die twee. Alleen opa wilde de laatste jaren niet meer zolang achter elkaar. Vond dat hij de kleinkinderen dan te lang niet zag.

Maximaal vier weken, langer kreeg oma hem niet mee. Oma kwam, buiten de Spanjemaanden door de weeks nog al eens, dus die zag ons toch vaker, denk ik.

Ik vond in ieder geval het prachtig als ik mee mocht naar Schiphol om ze op te halen of weg te brengen.

Ik had geen notie van tijd. Groeide op in de westelijke tuinsteden van Amsterdam en speelde van vroeg tot laat buiten. Voetballen, tikkertje, verstoppertje en rolschaatsen waren mijn 'games' en de laatste nieuwtjes wisselden we op een pleintje uit. Mijn sociale media van vroeger.

En ik was superblij als opa en oma weer terug waren maar qua tijdsbesef geen tijd om ze te missen. Maar opa wel en die hield dus voet bij stuk...

Afgelopen 15 dagen gingen zoon, schoondochter en de mooiste kleindochter van de wereld (want dat mag elke opa zeggen) op reis. Natuurlijk hebben we de moderne middelen van nu. Natuurlijk is er contact en af en toe een foto of filmpje van die kleine meid, de tegenwoordig bijna elke vrijdag bij ons is.

Ze hebben absoluut van hun vakantie genoten.

Maar deze weken begreep ik ook mijn opa, ineens zo goed...

Vissen met Pa

Vanmorgen een beetje de schuur opgeruimd. Ineens stuitte ik op nog wat visspullen van mijn vader. Ooit meegenomen bij het leeghalen van het huis van mijn ouders... toen ze er allebei niet meer waren. Onwillekeurig gingen mijn gedachten even terug naar toen...

Vissen met Pa.
Het moet ergens eind jaren zestig begin jaren zeventig zijn geweest.
Pa buffelde de hele week keihard als timmerman in de nieuwbouw, vaak 's avonds nog een beetje bijklussen. Naast brood op de plank voor wat extra's en er ging natuurlijk ook wel eens iets stuk, of er was weer wat kleding nodig voor de kids die overal snel uitgroeien.

Dus om na een volle week even tot rust te komen ging Pa als het weekend was wel eens vissen. Andere hobby's waren er niet zo veel en vissen bracht altijd wel ontspanning. Tenminst dat zei Pa altijd. Maar volgens mij ging dat niet altijd op. Zeker niet als ik weer eens mee ging.
Ik was in die tijd niet zo geduldig, namelijk. Pa, mij kennende, zorgde er aan de waterkant altijd voor dat ik eerst was geinstalleerd.

Hengeltje in elkaar zetten, snoerenplankje afrollen, diepte uitpeilen, stukje brood aan het haakje en mijn avontuur kon beginnen.

Nu ik zat kon Pa op zijn gemak zelf aan de voorbereiding beginnen. Pa had altijd een werphengel en een 'vast stok'. Duurt dan even voordat alles op zijn plek ligt. Zeker als je je zoon meeneemt.
'Pap?.... Ja jongen... Mag ik wat drinken? ...Maar je zit net... Maar ik heb zo'n dorst... Oké...'
Pa reikte de imitatie tupperware beker met limonade aan. Pakjes kenden we nog niet en dit was goedkoper. Ranja met water.

Ik had de beker maar net aangepakt of ik dacht beet hebben. Maar ja, hengel ineens ophalen, evenwicht zoeken dus eigenlijk twee handen nodig hebbend... En ja hoor de beker ranja ging over broek en trui...

Pap...? ... Pa legde zijn spullen neer. Hielp me een beetje fatsoeneren en maakte mijn handen schoon. Mijn brood zat nog aan het haakje want beet was het natuurlijk niet.
Pa ging weer verder....

'Pap?.... Ja jongen... Heb ik nu beet..' Pa kwam kijken. 'Volgens mij zijn het golfjes hoor. Blijf maar even zitten, anders kom ik nooit aan vissen toe..'
Pa's vaste hengel was inmiddels klaar.

'Pap?... Ja... Mijn brood is eraf. Wacht maar heel even dan...'
Maar ja wachten was toen niet mijn sterkste kant. Het lukte me zowaar een 'pluimpje' te kneden van mijn brood en ik kon weer verder.

Pa keek naar mijn dobber. 'Let op volgens mij heb je nu wel beet'. Hij bedoelde waarschijnlijk dat er 'leven' bij mijn dobber te zien was en dat ik scherp moest opletten maar ik had al heel hard opgehaald. Helaas niets. Maar het inmiddels lege haakje zat nu vast achter in mijn trui.

Pap...? Natuurlijk hielp pa me. Haakje/weerhaakje uit trui gepeuterd, nieuw stukje brood en verder vissen.

Pa legde nog eens uit... ' je dobber gaat eerst een beetje vreemd doen, maar je haalt pas op als het lijkt of ie wegvaart anders ben je te vroeg...' En een klein tikje is genoeg'
Pa had immiddels zijn werphengel ook klaar en wierp in. Dat zag er gaaf uit.
'Mag ik dat ook eens doen, dat werpen?'...

Natuurlijk mocht dat. Wel met ondersteuning, want het was geloof ik wel een prijzige hengel. Na drie keer de lijn te laat, twee keer te vroeg te hebben losgelaten lukte het me... Dat was gaaf!!
Nu Pa was geinstalleerd en ik ook eindelijk zat, moest ik natuurlijk even kijken of mijn brood er nog aan zat. Helaas... Lege haak.

'Pap, ik ga nog een nieuw stukje brood pakken.... Goed jongen..'.
Na de les met de werphengel dacht ik natuurlijk dat dit met mijn eigen hengeltje ook wel kon. Maar voor de zekerheid maar wel een paar meter verderop. Pa keek niet zo vrolijk meer. En ja hoor, met een gewone hengel kun je dus niet werpen.

'Pap.... Mijn haakje zit vast in de boom.... ' Zonder te morren kwam pa weer helpen.
Weer zitten. Ineens kreeg Pa beet. Echt beet dus. Natuurlijk was ik ook blij. Zo blij dat mijn eigen hengeltje te water ging. Na de vette brasem van pa moest eerst mijn hengel gered. Was ook zijn werphengel goed voor.

Weer ingooien. En na 10 minuten ophalen. 'Volgens mij heb ik beet pap...'
Maar het bleek een tak. Even te veel kracht en krak zei de lijn. Met dobber en al naar de bodem...
'Moet ik een nieuwe lijn voor je maken?'vroeg Pa...

Nee hoeft niet. Ik vind vissen toch niet zo leuk. Hoe laat gaan we eigenlijk naar huis?...