Hoop doet leven op deze 'laatste' dag...

Klein beetje hopen...

Gaan we dan voor dag 365. Tis nu nog stil, vanavond zal t wel een beetje knallen. Hopen dat iedereen zijn verstand er een beetje bijhoudt. Dat we niet te veel vuurwerkslachtoffers krijgen.

Dat klojo's die het zelf veroorzaken, nou ja die kosten de gemeenschap alleen maar geld = al erg genoeg en houden eerste hulp plekken bezet voor zij die het wel echt nodig hebben

Hopen dat de toevallige voorbijgangers die er elk jaar zijn, dan ook maar een beetje gespaard blijven.

En dieren en zo...

Dat er niet te veel privé eigendom van anderen en eigendom van ons allemaal wordt gesloopt.

Dat burgemeesters aan etterbakjes geen prijzen gaan belovenals ze de schade beperkt houden. Gewoon helemaal geen schade veroorzaken dat doen de meesten namelijk.

En ook maar hopen dat degenen die weer zo nodig hulpverleners het leven zuur moeten maken
die ondanks hele stoere taal van zij die ons vertegenwoordigen toch maar telkens weer met een lullig werkstrafje weg komen,

die als ze eens stevig aangepakt worden niet de volledige verantwoording nemen voor hun eigen gedrag maar gelijk gaan janken om vormfouten

of heel hard gaan roepen dat politiemensen nazi's zijn

en dat we in een politiestaat leven

maar die gewoon voor de volle bak aansprakelijk gesteld zouden moeten worden....

die dus...

Zich gewoon eens een keer gaan gedragen

Is namelijk helemaal niet moeilijk hoor gedragen.

De meesten mensen kunnen dat.
Dat hoop ik dus op dag 365 en eigenlijk die 364 dagen daarvoor ook.

Hoop doet leven toch ?? Ben benieuwd...

Iedereen vast een goed 2018 !!!

2017 is er een beetje klaar mee

Het oudejaar, zichtbaar vermoeid
Liet zich op z'n tweezits vallen

'Hoop dat ik vroeg wordt afgelost
Dan kan ik ook nog effe knallen

Ik was niet op m'n best dit keer
Mensen wat een bak ellende

Toen ik op Nieuwjaarsdag begon
Verwachte ik heus niet zo'n bende

Echt met zoveel narigheid
Ga ik mezelf niet doornemen

Een paar dingen die noem ik wel
Er zit genoeg in m'n systemen

Die Britten zijn nu echt wel weg
En in de States daar stond een gek op

Die zit nu in het Witte Huis
Angstvallig dicht bij die atoomknop

Brandhaarden waren er genoeg
Soms meer dan we al wisten

En als het ergens rustig was
Verschenen er wel terroristen

En die Piet met die andere kleur
Mag ook niet meer kiezen

Was ook weer een hoop gedoe
Op de dijk daar bij die Friezen

Helaas moesten we ook dit jaar weer
Afscheid nemen van mooie mensen

Wil degenen die dit overkwam
Ook komend jaar veel sterkte wensen

Gelukkig was er ook nog moois
Met sport werd veel gewonnen

En voor de echte liefhebbers
Is ook het schaatsen weer begonnen

Al met al, zal ik als jaar
Niet echt het allerbeste scoren

Maar het nieuwe komt eraan
Dus kijk nou maar naar voren

Over een paar dagen dan
Kan ik echt met pensioen

Dan zoek ik vorig oudjaar op
Kijken wat die zoal is gaan doen

Het nieuwe straks op deze plek
Zeker voor minimaal een héél jaar

Ik zeg u nu alvast gedag
Maak er in 2018 iets moois van met elkaar'

^cs

Halve marathon van Egmond door de ogen van een looptrainer...

Vandaag over precies drie weken is het weer zover. Dan staan ruim 17.000 lopers weer aan de start van het meest heroïsche evenement van Nederland. De halve marathon van Egmond. Helaas kan ik er door blessureleed niet bij zijn.

Vroeger en dan bedoel begin jaren tachtig, toen we nog gewoon in katoen en zonder high tech hartslag meters liepen, was Egmond altijd in de vrieskou. Egmond ging toen nog 'andersom'.... Eerst duinen en op het laatst pas strand. Hadden mannen met baarden vaak de stukken ijs aan hun kin hangen. Bevroren zweetdruppels. Egmond was toen alleen nog voor ijzervreters. Werd je voor bijna gek versleten als je aan zo iets mee deed. Later werd Egmond meer toegankelijk voor ons de reguliere lange afstandlopers.

Maar Egmond bleef wel Egmond.

Niet te vergelijken met de Dam tot Dam, Zevenheuvelen, Halve van Amsterdam of Zandvoortcircuitrun.

Kijk (alleen als je wil natuurlijk) met mij mee over mijn schouder tijdens een koude Egmond, ergens in tweeduizend zoveel...

Het begint al met de reis ernaar toe. Stevig ontbijt. Voldoende vocht. Sommigen eten de hele week pasta om koolhydraten te stapelen. Persoonlijk denk ik dat dát meer is iets voor een elfstedentocht of zo, maar iedereen heeft zijn eigen voorbereiding. Wat voor de één werkt hoeft voor een ander niet te gelden.

In de auto op weg naar Alkmaar. Toen nog op het parkeerterrein bij Albert Heijn. Daar met het vooraf gekochte kaartje op één van de pendelbussen.

Lopers uit het hele land. Gelijk contact. Super is dat toch. Ongeacht wie of wat je bent, er is gelijk verbinding. Zelfde soort kleding en schoenen. Sterke verhalen over vorige edities. Die keer dat het water tot aan de duinen stond. Of die keer dat het werd afgelast vanwege extreme vorst en ijzige oostenwind.
Want Egmond is wel Egmond natuurlijk.

Voor ik het weet staat we voor de ingang van Egmond aan Zee. En zoals altijd perfecte afzetting. Begeleiding door politiemotorijders en vele vrijwilligers. Heeft de bus een vrije baan en word je afgezet vlakbij sporthal waar duizenden zich verzamelen.

Eerst nog even voorbij de frietkar die elk jaar erger lijkt te stinken maar ook altijd weer goede zaken doet. Er was nog een tijd dat Start to Runtrainers een 'eigen' onderkomen hadden in kantine bij voetbalclub Egmondia, maar die tijd is geweest. Grote tent, sporthal en wel wat voetbalkleedkamers voor je persoonlijke spullen, maar vol is vol. Soms stal ik mijn tas bij Frank van Runnersworld die altijd met een stand in de sporthal staat. En dan onderweg naar het startvak op de boulevard.

Het startvak is inmiddels gevuld met duizenden meestal kleumende lopers. De meesten hebben een doorzichtige poncho aan tegen regen en kou. Controle op het juist startnummer is er wel maar toch ook weer niet. De omroeper in het startvak lijkt al jaren hetzelfde. Heeft in ieder geval haast altijd een Brabants accent en weet iedereen altijd te motiveren.

Alle lopers hebben zich al een soort van warm gelopen. Staan een beetje te dansen op de boulevard van Egmond. Want heel koud of best wel te doen, die zuidwester lijkt altijd te waaien op die tweede zondag van het nieuwe jaar.

Nog even geduld, maar langzaam komt het startdoek in beeld. Vak voor vak wordt weggeschoten.

En dan.... Knal !!!! 'Heel veel succes allemaal, jullie zijn nu al helden!!!' klinkt het in het Brabants.

'Veel succes' hoor ik om mij heen. Zelf deel ik nog her en der een schouderklopje uit of steek twee duimen op. Tja, ik ben en blijf ook nog steeds trainer van veel lopers. En hoewel ik heel zeker weet dat ik in no-time zelf tot het gaatje zal moeten gaan, wens ik natuurlijk iedereen een fijne loop.

De eerste drie kilometer gaan door het dorp.

Maar deze dus nog niet. Langzaam komt iedereen op gang. Op elke straathoek veel publiek. Soms een bandje met opzwepende muziek. Altijd mensen die voor ons klappen. Na drie kilometer is daar dan ineens mul zand. Altijd mul met duizenden voor me op deze strandopgang.

Maar na een paar honderd meter is daar dan ook de mooie kustlijn van Noord Holland. Elk jaar weer een verrassing hoe breed het loopgedeelte is. De organisatie houdt zeker rekening met eb en vloed, maar moeder natuur natuurlijk niet. In ieder geval waait het bijna altijd. En bijna altijd een zuidwester dus schuin wind tegen vanuit zee. Zilte schuimvorming daar waar zee over gaat in land.

En waar ik kijk ik zie één lang lint van lopers richting Castricum. Veel publiek op de hele route. Altijd diep respect want eerlijk is eerlijk, je moet er maar zin in hebben om kou en regen te trotseren.

'Mensen langs de kant...diep respect voor jullie, durf ik gerust namens veel lopers te zeggen. Ik weet niet of ik het zelf op zou brengen eerlijk gezegd.

Jeeps van Defensie rijden af en aan, want er is veel begeleiding van de Nationale Reservisten. De eerste drinkpost is op 5 kilometer. Die sla ik meestal over omdat het water daar meestal retekoud is. Niet zo vreemd in januari maar ik ben altijd bang dat mijn maag opstandig zal reageren. En ik moet dan nog ruim 15 kilometer.

Onderweg onder het lopen hoor ik veel geklets, klets ikzelf nog het nodige met medelopers. Gaat meestal nergens over maar leidt wel lekker af. Langzaam maar zeker komt de strandopgang van Castricum in beeld. Ook hier altijd weer mul zand. Ik probeer te blijven lopen in dribbeltempo maar val hier ook vaak stil. Te mul, te stijl en de meesten wandelen hier.

Wetend dat er een duinpan komt met licht hellend vlak naar beneden pak ik hier, op 10 kilometer, meestal even een herstelmomentje. Ook hier weer veel publiek en iedereen klapt. Blijf dit doen alsjeblieft. Het werkt namelijk !!! Soms hoor ik mijn naam. Niet gek want die staat op het startnummer, maar soms staat er een 'echte bekende'.

Dan volgen er duinen. Na 7 kilometer strand. Dat maakt Egmond zo bijzonder. Strand, duin, bos en heel vaak strijd tegen de elementen.

Zwaar maar heerlijk zwaar zeg maar.

Na het nodige klim en daalwerk over prachtige duinpaden komt er een stuk van klinkers. Uiteindelijk komen we uit het natuurgebied een klein stukje door de 'bewoonde' wereld. Op naar het zwaarste stuk.

De Bloedweg....

Die heet niet voor niks zo denk ik altijd maar. Ik proef hier bijna altijd bloed in mijn keel. Stij, afgewisseld met vals plat altijd pittig, zeker als je dan al 18 kilometer in de benen hebt.

Maar ook hier weer klappende mensen. Top!!!

Heel in de verte hoor je hier flarden van de Brabantse omroeper weer, hij haalt bijna iedereen als held binnen. In het dorp klinkt zijn stem luider. Met een kleinde daling en een korte klim is daar dan eindelijk de boulevard en het finishdoek. Eindelijk. Ik heb het weer geflikt. Medailles worden omgehangen. Het flesje sportdrank en met een verantwoord koekje uit handen van die fantastsche vrijwilligers die er altijd maar weer staan, wordt zeer dankbaar in ontvangst genomen. Nog twee kilometer wandelen naar de sporthal. Beetje stijf en stram maar wel weer een Egmond in de benen.

Heerlijk !!! 

Alternatief Kerstverhaal met vette knipoog

Modern alternatief Kerstverhaal met een dikke knipoog 😊

Het was 25 december. Kerst bestond nog niet. Joost en Marina waren een setje. Leuk stel. Maar Marina hield nogal van uitgaan en was tijdens het stappen tegen een knappe kerel aangelopen. Hij heette De Vader van zijn achternaam. Zijn voornaam had Marina niet kunnen verstaan door de herrie in de kroeg. Iets van Rodney of zo meende ze te herinneren.

Ze hadden een leuke avond maar Marina snoepte een beetje te veel van de Chardonnee. Die De Vader, die dus duidelijk andere bedoelingen had, kreeg die avond de kans om iets in haar drankje te gooien. Om een lang verhaal kort te maken....ze hadden een wilde nacht en Marina raakte zwanger.

Ze wist overigens niet hoe precies. Er zaten namelijk nergens vlekken. Dus ze was zeg maar onbevlekt. Maar had kennelijk wel dus het nodige ontvangen. Want ze was wel degelijk zwanger. Waarschijnlijk van die De Vader dus. Die een voornaam had die leek op Rodney.

Ze had dit verhaal bij Joost opgebiecht. Eerst was hij wel boos. Maar toen bleek dat ze echt van niks wist had hij uiteindelijk haar vergeven.

Ze besloten een vakantie te boeken naar de zon. Ergens eind december kwam dat in het Midden Oosten het beste uit. Daar was de temperatuur nog het lekkerst.

Joost was timmerman en had geen werk. Dus ze hadden alleen geld voor een last minute vliegreis bij een prijsvechter. Moesten ze ter plekke op de bonnefooi maar onderdak zoeken. Eigenlijk mocht Marina niet meer vliegen maar ze nam de gok.

Eenmaal aangekomen was het zo druk dat alle vervoer bezet was. Konden ze nog net een snorscootertje huren en gingen ze op zoek naar een hotelletje.

Helaas zat alles vol zo tegen het einde van het jaar. Omdat ze best moe waren belde ze bij een soort herberg aan. Die had alleen nog plaats in de stal. Omdat de snorscooter het had begeven hadden ze een heel stuk moeten lopen en waren ze bekaf.

Ze waren bijna in diepe slaap toen ineens Marina's vliezen braken.

'Oh mijn God Joost, de weeën beginnen'

Joost stond eerst aan de grond genageld. 'Wat moet ik doen dan?'

'Je bent ook een echte man hè...' riep Marina. 'Haal hulp of zo iets,klojo !!!'

'Oh ja, goed idee.' zei Joost en hij liep naar buiten het donker in. Bij het flauwe schijnsel van een lantaarnpaal zag hij een herder in het gras zitten.

Toen hij goed keek zaten er meer. Veel meer. Bijna alle herders zaten op hun smartphone te turen.

'Ik heb hulp nodig !' riep Joost hard.

'Sssssttt idioot, zei de dichtsbijzijnde herder. 'Hou je stil. Het is bijna nacht. Wij liggen hier al een tijdje. Hebben onze schaapjes geteld en liggen bijna te pitten. Wat moet je?'

Joost deed zijn verhaal. 'Zwangere vriendin ? In een stal ? Klinkt spannend😊

En je hebt dus hulp nodig? Ik kan even op internet voor je kijken. Misschien is er een dokter of zo beschikbaar? Ga jij maar terug naar je meissie Joost, komt goed'

De herder keek maar zag dat er niet één arts online was. Hij besloot de vraag uit te zetten in de herders groeps app.

Een bevalling in een stal dat had toch wel wat. Tussen de herders van vannacht zat vast wel een jonge vader. Binnen no time had hij drie reacties voor hulp en zeker tien die helemaal enthousiast waren.

Ze verzamelden zich in het veld en het idee om op kraamvisite te gaan was al snel geboren. (leuke woordspeling by the way)

Een bevalling in een stal dat had wel iets trendy's, iets unieks. Dat kwam nooit voor. En als je daar dan als eerste op visite mag ben je getuige van een uniek gebeuren...

Ineens verscheen aan de hemel een vallende ster. Hoorden ze een zoemend geluid en een doffe dreun en ze hoorden ook zingen. In het Engels. De doffe dreun werd veroorzaakt door een parachutist die net was geland.

'Ja sorry dat jullie schrokken hoor. Maar ik maakte vannacht mijn eerste nachtsprong, week een beetje af en kwam in een veld met wakende herders net hun schapen terecht. Mijn naam is Gappie. Eigenlijk Gabriël maar dat klinkt zo oubollig dus liever Gap!

Wat brengt jullie hier allen te samen?'

De herder vertelde het verhaal van de bevalling van de vriendin van Joost.

'Dat is ook toevallig. Een maatje van me, heeft ergens eind maart iets gehad met grietje uit de kroeg. Het werd een one night stand, maar wel een heel behoorlijke, zeg maar.

Na afloop had die meid wel een beetje spijt. Mijn maatje ook. Ze bleek namelijk al verkering te hebben. Hij heeft haar nooit meer gezien. Haar vriend heette Joost. Dat had ze hem nog wel verteld.

Heet deze gast ook Joost ? Zou wel toevallig zijn. Ik plaag mijn maatje wel eens. Vroeg hem laatst.... hee man, je heet nou wel De Vader (want zo heet ie echt) maar ben je nou al vader?

En steeds antwoord hij dan..

'Tja....Joost mag het weten...'

Want het schijnt toch een beetje aan hem te knagen.

Ze hoorden nog steeds Engels zingen. Leuk nummer van Wham. Toen Mariah Carey en ineens Chris Rea. En ook klonk er geronk van motoren.

Drie grijze vijftigplussers kwamen op Harley Davidsons vanuit het Westen hun kant op gereden...

Toen het geluid van de Harley's was weggeëbt stapten de grijze mannen af. De grootste nam het woord. 'Hi wij zijn Cas, Bart en Melle. Wij maken een ronddrit over de wereld. Wij komen uit Nederland. Ze noemen ons ook wel de Grijzen uit het Westen, hihi. We zagen een ster vallen, een parachutist landen en hoorden Engelsen zingen. Hier is vast iets leuks te doen. Hoe heet het hier eigenlijk?'

'Bethlehem,' zei één van de herders.

'Nou dat moet nog blijken of het leuk is' sprak Gappie. Het schijnt dat er een vrouw ligt te bevallen in de stal hier.'

'Oh dat komt dan goed uit' zei Melle. Ik ben gyneacoloog met vroegpensioen. Misschien kan ik nog even helpen'.

Hij gooide zijn Harley op de jiffy standaard en beende in de richting van de stal. Toen hij halverwege was hoorde hij ineens babygehuil. Zonder twijfel. Dit herkende hij als geen ander. Hij had honderden baby's op de wereld helpen zetten.

Toen hij de staldeur opende zag hij nog net hoe Joost met betraande ogen de navelstreng aan het doorknippen was met een nijptangetje.

'Toch wel ontsmet hoop ik?' zei hij streng tegen Joost. 'Jazeker,' zei Joost. 'Ik ben timmerman, sowieso superzuinig op mijn gereedschap. Eerst in het vuur gehouden en toen met Strohrum van 80 procent. De voorraadkast van de herberg grenst aan de stal.'

De baby was gestopt met huilen en lag in een voerbakje. Melle deed wat testjes. 'Perfect gezond jongetje. Gefeliciteerd. Hebben jullie al een naam?

'We wisten nog niet wat het zou worden,' zei Marina. Joost keek nu de spanning er een beetje eens goed naar het kind. Hij had, omdat het dus niet zijn eigen kind was toch wel wat moeite gehad om een naam te bedenken. Maar hoe beter hij keek hoe meer hij gelijkenis zag met de zus van Marina.

'Moet je eens kijken schat. Hij lijkt wel heel veel op jezus Christa. Had jij al een naam in gedachten ?' 'Nou, nu ik zo kijk is het inderdaad sprekend mijn zus. Ik voel wel wat om hem naar haar te vernoemen. Maar dan geen Christa. Dan wordt ie later gepest. Laten we dan maar Chris doen.' 'Wauw,' sprak Joost.

'Naar jezus Chris dus.

Daar zal ze blij mee zijn'.

Melle nam het woord. 'Er staan buiten nogal wat mensen. Eigenlijk willen ze graag op kraambezoek. Schikt dat?'

'Ach ja,' sprak Marina. 'Het is toch wel een hele bijzondere situatie. Laat maar komen. Is toch wel uniek een geboorte in een stal.'

De deur zwaaide open. Eerst een stel herders. Toen Gappie. Toen de Grijzen uit het Westen. Het werd druk en warm in de stal. Gappie feliciteerde Marina het eerst.

'Mag ik gelijk even een onsie met je maken? Vind dit wel uniek namelijk.' Nadat Marina had geknikt knielde Gappie met zijn smartphone naast Marina. Toen hun hoofden naast elkaar waren fluisterde Gappie...

'Effe onder ons... dat joch is toch van Rodney de Vader ?' 'Ssst...niet te hard,' zei Marina.'Ja. Klopt. Ik zoek later wel contact. Voorlopig heeft Joost me vergeven. Wil ik graag even zo houden.'

'Snap ik,' zei Gap. 'Weet wel dat Rodney eigenlijk Godfried heet. Maar dat vond hij wat oubollig. Net als ik Gabriël. Vandaar Gappie.' Ze lachten allebei in de lens en Gappie maakte vier onsies die hij gelijk naar Rodney appte. 'Je zoon heet Chris dus' met een smiley.

'Jullie hebben vast geen beschuit met muisjes' sprak Bart, één van de Grijzen uit het Westen. 'Maar wij hebben bistrobordjes van hout. En bieslook en dille. Ik zag in het kippenhok wat eitjes liggen. Zal ik wat in elkaar flansen?'

'Goed plan,' zei Joost. Cas pakte zijn smartphone en maakte wat overzichtfoto's.

'Mag ik die rondtwitteren?' vroeg hij. Is toch best uniek.' Het mocht. 'Dan doe ik er even een leuk tekstje bij. Chris heet ie hè. En hij lijkt op je zus?' 'Yep,' knikte Marina.

Cas maakte een tweet. Maximaal 140 tekens.

'Zojuist op bezoek kort na geboorte Chris dus. Uniek. Lijkt op de zus.# bethlehem

Maar ja. Beetje schemer. Gevalletje geen leesbril en autocorrectie. En zo ging de volgende tweet de wereld in.

'Zojuist op bezoek kort na geboorte Chris tus. Lijkt op jezus.#bethlehem.'

De rest is geschiedenis 😊.