Vandaag over precies drie weken is het weer zover. Dan staan ruim 17.000 lopers weer aan de start van het meest heroïsche evenement van Nederland. De halve marathon van Egmond. Helaas kan ik er door blessureleed niet bij zijn.
Vroeger en dan bedoel begin jaren tachtig, toen we nog gewoon in katoen en zonder high tech hartslag meters liepen, was Egmond altijd in de vrieskou. Egmond ging toen nog 'andersom'.... Eerst duinen en op het laatst pas strand. Hadden mannen met baarden vaak de stukken ijs aan hun kin hangen. Bevroren zweetdruppels. Egmond was toen alleen nog voor ijzervreters. Werd je voor bijna gek versleten als je aan zo iets mee deed. Later werd Egmond meer toegankelijk voor ons de reguliere lange afstandlopers.
Maar Egmond bleef wel Egmond.
Niet te vergelijken met de Dam tot Dam, Zevenheuvelen, Halve van Amsterdam of Zandvoortcircuitrun.
Kijk (alleen als je wil natuurlijk) met mij mee over mijn schouder tijdens een koude Egmond, ergens in tweeduizend zoveel...
Het begint al met de reis ernaar toe. Stevig ontbijt. Voldoende vocht. Sommigen eten de hele week pasta om koolhydraten te stapelen. Persoonlijk denk ik dat dát meer is iets voor een elfstedentocht of zo, maar iedereen heeft zijn eigen voorbereiding. Wat voor de één werkt hoeft voor een ander niet te gelden.
In de auto op weg naar Alkmaar. Toen nog op het parkeerterrein bij Albert Heijn. Daar met het vooraf gekochte kaartje op één van de pendelbussen.
Lopers uit het hele land. Gelijk contact. Super is dat toch. Ongeacht wie of wat je bent, er is gelijk verbinding. Zelfde soort kleding en schoenen. Sterke verhalen over vorige edities. Die keer dat het water tot aan de duinen stond. Of die keer dat het werd afgelast vanwege extreme vorst en ijzige oostenwind.
Want Egmond is wel Egmond natuurlijk.
Voor ik het weet staat we voor de ingang van Egmond aan Zee. En zoals altijd perfecte afzetting. Begeleiding door politiemotorijders en vele vrijwilligers. Heeft de bus een vrije baan en word je afgezet vlakbij sporthal waar duizenden zich verzamelen.
Eerst nog even voorbij de frietkar die elk jaar erger lijkt te stinken maar ook altijd weer goede zaken doet. Er was nog een tijd dat Start to Runtrainers een 'eigen' onderkomen hadden in kantine bij voetbalclub Egmondia, maar die tijd is geweest. Grote tent, sporthal en wel wat voetbalkleedkamers voor je persoonlijke spullen, maar vol is vol. Soms stal ik mijn tas bij Frank van Runnersworld die altijd met een stand in de sporthal staat. En dan onderweg naar het startvak op de boulevard.
Het startvak is inmiddels gevuld met duizenden meestal kleumende lopers. De meesten hebben een doorzichtige poncho aan tegen regen en kou. Controle op het juist startnummer is er wel maar toch ook weer niet. De omroeper in het startvak lijkt al jaren hetzelfde. Heeft in ieder geval haast altijd een Brabants accent en weet iedereen altijd te motiveren.
Alle lopers hebben zich al een soort van warm gelopen. Staan een beetje te dansen op de boulevard van Egmond. Want heel koud of best wel te doen, die zuidwester lijkt altijd te waaien op die tweede zondag van het nieuwe jaar.
Nog even geduld, maar langzaam komt het startdoek in beeld. Vak voor vak wordt weggeschoten.
En dan.... Knal !!!! 'Heel veel succes allemaal, jullie zijn nu al helden!!!' klinkt het in het Brabants.
'Veel succes' hoor ik om mij heen. Zelf deel ik nog her en der een schouderklopje uit of steek twee duimen op. Tja, ik ben en blijf ook nog steeds trainer van veel lopers. En hoewel ik heel zeker weet dat ik in no-time zelf tot het gaatje zal moeten gaan, wens ik natuurlijk iedereen een fijne loop.
De eerste drie kilometer gaan door het dorp.
Maar deze dus nog niet. Langzaam komt iedereen op gang. Op elke straathoek veel publiek. Soms een bandje met opzwepende muziek. Altijd mensen die voor ons klappen. Na drie kilometer is daar dan ineens mul zand. Altijd mul met duizenden voor me op deze strandopgang.
Maar na een paar honderd meter is daar dan ook de mooie kustlijn van Noord Holland. Elk jaar weer een verrassing hoe breed het loopgedeelte is. De organisatie houdt zeker rekening met eb en vloed, maar moeder natuur natuurlijk niet. In ieder geval waait het bijna altijd. En bijna altijd een zuidwester dus schuin wind tegen vanuit zee. Zilte schuimvorming daar waar zee over gaat in land.
En waar ik kijk ik zie één lang lint van lopers richting Castricum. Veel publiek op de hele route. Altijd diep respect want eerlijk is eerlijk, je moet er maar zin in hebben om kou en regen te trotseren.
'Mensen langs de kant...diep respect voor jullie, durf ik gerust namens veel lopers te zeggen. Ik weet niet of ik het zelf op zou brengen eerlijk gezegd.
Jeeps van Defensie rijden af en aan, want er is veel begeleiding van de Nationale Reservisten. De eerste drinkpost is op 5 kilometer. Die sla ik meestal over omdat het water daar meestal retekoud is. Niet zo vreemd in januari maar ik ben altijd bang dat mijn maag opstandig zal reageren. En ik moet dan nog ruim 15 kilometer.
Onderweg onder het lopen hoor ik veel geklets, klets ikzelf nog het nodige met medelopers. Gaat meestal nergens over maar leidt wel lekker af. Langzaam maar zeker komt de strandopgang van Castricum in beeld. Ook hier altijd weer mul zand. Ik probeer te blijven lopen in dribbeltempo maar val hier ook vaak stil. Te mul, te stijl en de meesten wandelen hier.
Wetend dat er een duinpan komt met licht hellend vlak naar beneden pak ik hier, op 10 kilometer, meestal even een herstelmomentje. Ook hier weer veel publiek en iedereen klapt. Blijf dit doen alsjeblieft. Het werkt namelijk !!! Soms hoor ik mijn naam. Niet gek want die staat op het startnummer, maar soms staat er een 'echte bekende'.
Dan volgen er duinen. Na 7 kilometer strand. Dat maakt Egmond zo bijzonder. Strand, duin, bos en heel vaak strijd tegen de elementen.
Zwaar maar heerlijk zwaar zeg maar.
Na het nodige klim en daalwerk over prachtige duinpaden komt er een stuk van klinkers. Uiteindelijk komen we uit het natuurgebied een klein stukje door de 'bewoonde' wereld. Op naar het zwaarste stuk.
De Bloedweg....
Die heet niet voor niks zo denk ik altijd maar. Ik proef hier bijna altijd bloed in mijn keel. Stij, afgewisseld met vals plat altijd pittig, zeker als je dan al 18 kilometer in de benen hebt.
Maar ook hier weer klappende mensen. Top!!!
Heel in de verte hoor je hier flarden van de Brabantse omroeper weer, hij haalt bijna iedereen als held binnen. In het dorp klinkt zijn stem luider. Met een kleinde daling en een korte klim is daar dan eindelijk de boulevard en het finishdoek. Eindelijk. Ik heb het weer geflikt. Medailles worden omgehangen. Het flesje sportdrank en met een verantwoord koekje uit handen van die fantastsche vrijwilligers die er altijd maar weer staan, wordt zeer dankbaar in ontvangst genomen. Nog twee kilometer wandelen naar de sporthal. Beetje stijf en stram maar wel weer een Egmond in de benen.
Heerlijk !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten