Het is 21 april.

Hij, 25, timmerman en zij 20, coupeuse (mooi woord voor naaister in confectie atlier) en ze maken zich op voor hun trouwdag op het stadhuis van Amsterdam.

Met gemeenschappelijke ouders, familie, vrienden en zo'n mooie zwart wit foto die elk stel uit die tijd volgens mij door dezelfde fotograaf liet maken.

Het is namelijk 1956 en Nederland is volop in de wederopbouw na vijf sombere bezettingsjaren. Beginnend op een halve woning in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt en later in Amsterdam Zuid en West bouwden zij aan een traditioneel gezinnetje voor die tijd.

Zij gaven mij de normen en waarden van toen mee.

Met je poten van andermans spullen afblijven, U zeggen tegen iemand die je niet kent, op tijd op je werk komen, opstaan voor oudere mensen in de tram, je stem laten horen bij onrecht, met mes en vork proberen te eten, dat soort dingen.

Op school de meester bij zijn voornaam noemen..?
Echt niet!!!
Zij kwamen, net als vele ouders uit die tijd, in opstand.
Zou mooie boel worden,alle respect zou verdwijnen.
De tijd heeft ons geleerd hoe dit tegenwoordig gaat.

Wij mochten doorleren zo lang we wilden. Als dat geld kostte,  werd er gewoon een tandje bijgezet. Klusje hier, klusje daar, het kwam goed. Timmerlieden waren overal nodig.
Niet dat doorleren er toen voor mij inzat. Dat vond ik later pas belangrijk.
Dat kwam ook wel weer goed trouwens.

En soms kreeg ik een tik voor mijn hol, dat was best wel eens nodig namelijk en ik ben daar echt nooit slechter van geworden, maar veel vaker een knuffel en een aai over mijn bol.

En ze waren er altijd. Als het nodig was, maar ook als het niet nodig was.
Bij leuke dingen, maar ook bij klein en zeker bij groot verdriet dat in elk mensenleven voorbijkomt.

En ik kan me ook nog als de dag van gisteren herinneren hoe trots ze waren  toen we ze  mochten vertellen dat ze voor het eerst opa en oma gingen worden.

Helaas zijn ze al een tijdje niet meer onder ons.

Het is vandaag weer 21 april.

Als ze er nog waren hadden ze 87 en 83 geweest.
Zou zo maar hebben gekund. Is helaas niet zo.

Ouders..... 

Als je ze nog hebt en je bent goed in contact....
Koester die momenten!!!
Die momenten gaan later namelijk heel waardevol  blijken.

Ook als ze er dan niet meer zijn krijgt dat een plekje uiteindelijk.

Maar soms is er ineens dat besef weer even.
Vandaag is zo'n moment.

Als ze er nog waren, hadden we vanmiddag vast ergens een borrel gaan drinken of zo.

Om hun 62e trouwdag te vieren...

Zou toch wel gaaf zijn geweest...

7 mei 1945. Onschuld kun je heel jong kwijtraken

7 mei 1945.

Het was feest. Het meisje was opgetogen. Zij was bijna 10 jaar en mocht haar mooie kleren aan.

Hoewel, veel moois was er niet meer over na vijf donkere bezettingsjaren. Maar toch. Ze kon weer zo over straat lopen. Hoefde niet meer te schuilen bij luchtalarm. Haar ouders , die het nog jonge gezin door bange jaren loodsten, wilden dat ze met een bombardement allemaal in één bed lagen. Ging het dan fout, dan was iedereen ineens weg. Zo groeide zij op. Wist niet beter.

Ze was nog maar vier toen de wereldbrand uitbrak. Nederland capituleerde na vijf dagen en er volgde dus een jarenlange bezetting. Zij raakte een deel van haar jeugd kwijt. In het begin ging het nog wel. Er liepen soms soldaten door de straat die een vreemde taal spraken.

Later volgden er razzia's. Kwamen klasgenootjes ineens niet meer op school. Soms viel er een verdwaalde bom in de Staatsliedenbuurt, haar wijk. Waar zomaar op straat spelen geen vanzelfsprekendheid meer was.

Het laatste jaar was het ergst. School was lang niet meer elke dag. Het werd een zeer koude winter. Het eten raakte op. Haar moeder was weken onderweg op de fiets met houten banden, door heel Nederland uit op eten. Haar vader moest zich koest houden. Had de gevaarlijke leeftijd voor werkkampen. Maar dat hoefde nu niet meer.

Het was dus allemaal over. De Canadezen werden feestelijk Amsterdam binnengehaald. De Duitse bezetters leken allemaal verdreven en er braken spontaan volksfeesten uit. Het was tijd voor vrolijkheid.

Zo ook die 7e mei. Ze ging met haar ouders naar het centrum. Op de Dam in Amsterdam zou het Amsterdamse volk de Canadese bevrijders feestelijk ontvangen. Er was zelfs een draaiorgel. Eindelijk feeststemming na vijf bange jaren.

In haar mooie jurkje huppelde ze vrolijk tussen haar vader en moeder in. Het was vrij druk op de Dam, zoals nu ook nog steeds bij officiële gelegenheden.

Er heerste een vrolijke stemming. Maar Ineens klonken er knallen. Het bleken geweerschoten. Vanuit de Grote Club zo bleek later, openden Duitse militairen het vuur op de feestende menigte op de Dam. 

Ineens was er volledige paniek. Aan de hand van haar moeder en vader wist ze een goed heenkomen te zoeken. Binnen een paar seconden was het hele plein leeg. Wat bleef waren vele doden en gewonden. Ze zag het allemaal en dat maakte diepe indruk.

Weg feeststemming. Weg vrijheidsgevoel. Ze moest er van huilen en ook haar ouders waren ontdaan. Verslagen gingen ze huiswaarts. Later bleek dat partijen elkaar tegenspraken over de oorzaak van het schieten. Binnenlandse Strijdkrachten en Duitse militairen.

Duitsers die 'dachten' dat er nog geen sprake was van overgave. En dus maar schoten op onschuldige burgers!!

Voor het meisje maakte het niet meer uit. Het feest dat ze wou vieren ging niet door. Haar onschuld, die toch al een flinke deuk had opgelopen, was die dag weer een stuk minder geworden.

Hoe ik allemaal dit weet....

Dat meisje .... was mijn moeder... Ze vertelde het mijzelf, meerdere keren. Het hield haar nog lang bezig.

Dat meisje is er al een tijdje niet meer. Oorlog en geweld, het is er nog steeds. Binnenkort herdenken wij weer. Alle slachtoffers. Moeten we zeker blijven doen.

Maar ook oorlogsmisdadigers moeten we nooit vergeten. Blijven opsporen en vervolgen. Want ook al zijn het nu zielige oude mannetjes, ooit maakten ze de keus om op ongewapende onschuldige mensen te schieten. Dat gebeurt ook nu nog.

Dus nooit vergeten, nooit vergeven...

Mijmeringen van een trotse opa...

Eerste opa(en oma) dag sinds de vakantie en wat een dametje ben je alweer. Was al opgevallen dat de woordenschat giga was toegenomen, maar ook 'twee is nee' is inmiddels wel een hele duidelijke bij je.

En strijd ga je zeker aan. Hoe gaaf !! Begint al als je voor de deur staat. Mega ballon bij je. 'Moest zeker mee?' vraag ik aan je mamma ? Met een veelzeggende blik (met glimlach overigens) is duidelijk dat je niet was te overtuigen het ding thuis te laten.

Zo gaat het vaak met de schoenen die je aan hebt en de gekozen kleding. We weten ondertussen dat jouw mamma vroeger ook zo was.

Met een 'Je hoort wel wat je moet doen vandaag' neemt jou mamma afscheid.

'Opa, oma kom, we gaan.naar de visboer.' 'Nou schat, het is pas half 8.'
'Maar ik wil visfrietjes !!' We weten je (nu nog) te overtuigen voor even en je gaat spelen.

Eerst nog even samen een bakkie rauwkost. Tik van je opa. Maar best gezond dus we doen het samen. Zittend naast elkaar op de bank. Heeft ook educatieve functie. De kleuren van paprika, tomaat en komkommer noemen, maar ook alles uitspreken is een feest. Alleen bij bleekselderij blijf je een beetje hangen. Maar woorden als kroepoek, aluminiumfolie en consultatiebureau rollen er moeiteloos uit.

Maar om 9 uur moet het toch echt. Naar de visboer!! Of je poppenwagen mee mag. En je driewieler. Tuurlijk mag dat. Maar ja, poppenwagen in huis of buiten op steen... Niet zo'n succes. Na drie keer bijna vallen wil je toch maar op de driewieler. Oké, oma draagt de poppenwagen.

Na 200 meter...

'Zullen we verstoppertje doen?.. Ga ik met oma verstoppen moet jij zoeken opa'

Oké... we hebben het jezelf geleerd. Terwijl jij met oma vooruit rent voor de plekkie duw ik de driewieler met daarin de poppenwagen vooruit. Quasi verbaasd vind ik jullie en we wisselen een paar keer van rol.

We zijn zo wel snel bij de winkels. Er staat een houten koe met kalf op het pleintje. Natuurlijk mag je op de koe. 'Foto oma !!'

Tsja, vorige keer gedaan nu moet dat natuurlijk nog eens. Ik neem achter je plaats. 'Nee opa, weg. Jij niet !!' Oja, 'twee was nee' dat is waar. Niet dat ik me daar altijd iets van aantrek overigens.

Ze kennen je al bij de Volendammer viskraam. 'Ik wil visfrietjes!!' maak je gelijk duidelijk. Natuurlijk krijg je er een in je handje.

Met de tip....'hij is nog warm hoor'... maar je neemt gelijk een hap. 'Heet opa'... was toch gezegd kleine draak...

We lopen, fietsen, poppenwagen ons weer een weg terug...

Zijn thuis. Is nog maar net half 11. 'Kom opa, we gaan We maken een kringetje van jongens en van meisjes' doen'...

Braaf sluiten we aan. Na 2 keer moet ook 'Jan Huigen in de ton' er aan geloven. Daarna 'Van voor naar achter, van links naar rechts' en nog meer van dat soort fysieke liedjes. Je mamma had gelijk. Opdrachten genoeg!

Maar na een broodje en wat poffertjes die je trouw 'koffertjes' blijft noemen ga effe slapen. Ik had in die tussentijd even wat anders gepland wat vooral qua inspanning even tegenviel. Iets met bootje enzo...

Eenmaal terug ben je wakker en kom je even liggend op m'n borst even bij.

Maar dat is maar even. Als snel kom je in je volgende spel. Eerst rondje met kinderwagen. Als ik m'n benen niet snel genoeg intrek is het...'opa je moet wel leusteren' tikkie Zaans zit erin. Dat is deudelijk. Al snel moet ik slapen van je.

Geloof het of niet, ik stort als een blok in slaap. Hoor vaag op de achtergrond 'Opa snurkt' en oma geniet kennelijk in stilte.

Ineens... met volle gewicht op m'n lijf en keihard...Opa wakker worden!!!'

Ik krijg weinig kans zeg maar...

Maar na wat kleuren, voorlezen, liedjes zingen, beetje gek doen zijn daar ineens je pappa en mamma weer. Ook nu worden meerdere keren 'We maken een kringetje' en 'Jan Huigen' opgeeist. Natuurlijk doen we braaf mee. Vier volwassen mensen om kleine drakie heen.

Na het eten ga je weer weg en triggert je pappa en mamma door keihard lachend een paar keer weg te rennen.

Opa en oma ruimen op en storten moe maar voldaan op de bank...

X