Het is 21 april.

Hij, 25, timmerman en zij 20, coupeuse (mooi woord voor naaister in confectie atlier) en ze maken zich op voor hun trouwdag op het stadhuis van Amsterdam.

Met gemeenschappelijke ouders, familie, vrienden en zo'n mooie zwart wit foto die elk stel uit die tijd volgens mij door dezelfde fotograaf liet maken.

Het is namelijk 1956 en Nederland is volop in de wederopbouw na vijf sombere bezettingsjaren. Beginnend op een halve woning in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt en later in Amsterdam Zuid en West bouwden zij aan een traditioneel gezinnetje voor die tijd.

Zij gaven mij de normen en waarden van toen mee.

Met je poten van andermans spullen afblijven, U zeggen tegen iemand die je niet kent, op tijd op je werk komen, opstaan voor oudere mensen in de tram, je stem laten horen bij onrecht, met mes en vork proberen te eten, dat soort dingen.

Op school de meester bij zijn voornaam noemen..?
Echt niet!!!
Zij kwamen, net als vele ouders uit die tijd, in opstand.
Zou mooie boel worden,alle respect zou verdwijnen.
De tijd heeft ons geleerd hoe dit tegenwoordig gaat.

Wij mochten doorleren zo lang we wilden. Als dat geld kostte,  werd er gewoon een tandje bijgezet. Klusje hier, klusje daar, het kwam goed. Timmerlieden waren overal nodig.
Niet dat doorleren er toen voor mij inzat. Dat vond ik later pas belangrijk.
Dat kwam ook wel weer goed trouwens.

En soms kreeg ik een tik voor mijn hol, dat was best wel eens nodig namelijk en ik ben daar echt nooit slechter van geworden, maar veel vaker een knuffel en een aai over mijn bol.

En ze waren er altijd. Als het nodig was, maar ook als het niet nodig was.
Bij leuke dingen, maar ook bij klein en zeker bij groot verdriet dat in elk mensenleven voorbijkomt.

En ik kan me ook nog als de dag van gisteren herinneren hoe trots ze waren  toen we ze  mochten vertellen dat ze voor het eerst opa en oma gingen worden.

Helaas zijn ze al een tijdje niet meer onder ons.

Het is vandaag weer 21 april.

Als ze er nog waren hadden ze 87 en 83 geweest.
Zou zo maar hebben gekund. Is helaas niet zo.

Ouders..... 

Als je ze nog hebt en je bent goed in contact....
Koester die momenten!!!
Die momenten gaan later namelijk heel waardevol  blijken.

Ook als ze er dan niet meer zijn krijgt dat een plekje uiteindelijk.

Maar soms is er ineens dat besef weer even.
Vandaag is zo'n moment.

Als ze er nog waren, hadden we vanmiddag vast ergens een borrel gaan drinken of zo.

Om hun 62e trouwdag te vieren...

Zou toch wel gaaf zijn geweest...