Op mijn tandvlees....

Dam tot Dam 2019

Dat het warm zou worden was voorspeld. Maar we starten met onze club vlak achter de wedstrijdgroepen en zijn dit jaar extra vroeg. Dus zal die warmte voor ons nog wel meevallen...

Nou dat viel dus even vies tegen.

In het startvak ging het nog. Zoals altijd uitgelaten sfeertje. 'We' zijn er klaar voor. Hebben hier maanden naar toe getraind.

De laatste selfies, onsies en 'gewone' foto's worden gemaakt en soms snel via de diverse media gedeeld.

Ik verlaat nog even het startvak voor de laatste sanitaire druppels. Het is echter zo druk dat ik dat niet meer redt qua tijd. Nou ja, dan later maar.

Speelse warming up volgt. Op dat moment komt de zon vanuit Amsterdam Oost ons startvak binnen schijnen.

Wow....die is nu al heet.

Er wordt omgeroepen... 'Het wordt warm, drink genoeg, stel je doelen bij...!'

Ook tijdens onze trainingen besteden we hier aandacht aan. Tijd leuk, maar niet belangrijk. En bij elke drinkpost stoppen en drinken.

Met deze waarschuwingen tellen we af naar het startschot. We geven elkaar de laatste high fives. Ineens staat Frank Ossen van Run X naast me.

Hoeveel beginnende groepen hebben we al niet samen toegesproken aan het begin van een seizoen. We beginnen bijna een professioneel duo te lijken. We slaan even een arm om elkaars schouder en wensen elkaar succes.

Vijf, vier, drie, twee ..één....Beng !!!!

Het startschot klinkt en vele honderden komen in beweging.

Ik begin rustig. Zon lijkt op de Prins Hendrikkade nog mee te vallen. Richting IJtunnel nog diverse succeswensen.

De tunnelbuis naar beneden is een makkie. De trommelaars aan het begin hebben er zin in en de sfeer is als vanouds.

Gelukkig staan de ventilatoren in de tunnel volle bak te draaien waardoor het gevoel van een aangename airco ontstaat. Maar even van genieten nu het nog kan.

Ik haal diverse bekenden in,maar wordt weer door anderen net zo vaak ingehaald.

Eenmaal op laagste punt nog wat laatste tips aan de lopers van m'n groep die nog om me heen lopen. 'Tandje terug, korte pasjes bij omhoog gaan'

Langzaam kom Amsterdam Noord in beeld. Zon nog niet direct in het gezicht maar je voelt hem wel.

Langs de kant staan diverse DJ's en op de viaducten staan mensen ons toe te juichen.

Als we linksaf de kleine straatjes van Noord in slaan is het ook gelijk een gezellig sfeertje. Echt op z'n Dam tot Dams.

Maar ook de warmte neemt flink toe. Zoals afgesproken wil ik bij elke drinkpost stoppen. De eerste staat ongeveer bij de 5 kilometer.

Ik begin de warmte nu echt te voelen. Dit wordt echt stoppen. Mijn TomTom geeft nog 1200 meter aan. Nog nooit zo naar drinkpost verlangd. Heftig dit zeg. Zodra de kraampjes met Isostar en water opdoemen minder ik vaart, pak wandelend twee bekers water aan en drink deze rustig leeg.

Zoek naar plaskruizen en dixies. De gemiste sanitaire stop begint me op te breken. Ik loop dan toch maar verder. Loop ineens tussen groep Zaanlanders. Ik herken Patricia uit onze beginnersgroep. 'Gaat ie?' vraag ik. 'Ik zoek die dixies, moet nu echt nodig' is het antwoord.

Nou je bent niet de enige denk ik.

Vlak voor dat we de Buiksloterdijk opklimmen staat daar een rij Dixies. Is niet echt de fijnste manier, maar wat moet dat moet. We verlaten de groep om even later weer in te voegen richting Kadoelen. Pfff dat lucht op. Maar wat is het warm zeg.

Ik moet mezelf meerdere keren dwingen in het ritme van 'Rechtop, buikademhaling, pasfrequentie omhoog paslengte omlaag, bewuste arminzet. Wat ik de lopers ook altijd influister heb ik nu zelf ook hard nodig.

Na Kadoelen komt nog stukje dijk en volgt het Molenwijkpark. Met weer een drinkpost. Hard nodig. Weer twee bekers. Een drijfnatte spons op m'n hoofd en door. Ik spot Kirsten uit m'n groep. Heeft het ook zichtbaar zwaar. We lopen even samen. Pfff ....dit is wel een heel zware editie zeg.

Volgende drinkpost is na 11 km. Slechts 3 km verder,maar ik verlang er nu al naar.

Het parcours is sinds vorig jaar gewijzigd. We lopen nu 'links' van de A8. Normaal is er nog iets van schaduw. In de nieuwe situatie niet. Volle bak zon.

Collega trainer Helen staat hier langs de kant. Zij kon niet mee wegens blessure leed. Weer even reden om te stoppen. Normaal niks voor mij. Even een praatje en door....

Ik sleep me voort naar de volgende drinkpost. Kirsten en ik lopen weer even samen. We lopen om beurten beetje op elkaar uit.

11 km. Weer stoppen en drinken. Doordribbelen naar de 13.5. Weer stoppen en drinken. Wat een slijtage slag. Hier staan Bianca en Benito met water. Collega trainster Joyce spot ik hier ook. We zijn het snel eens. Zo zwaar was ie nooit.

Eindelijk de Zuiddijk in beeld. Daar staan vrienden, bekenden en.... familie.

Eerst langs Kim. Daar feesten we vanmiddag!!!
Even een straal water en wat high fives.

Verderop staan mijn vrouw, schoondochter en kleindochter. Opa krijgt natuurlijk een knuffel en weer door.

Nog 1500 meter. Twee keer een brug op en dan langzaam dalen naar de finish. Ik hoor mijn naam van veel kanten roepen. Zwaai naar veel bekenden. Ik wil eigenlijk wandelen....Maar ja... niet hier...niet nog eens stoppen.

Ik dribbel... nou ja sjokken is een beter woord...

Eindelijk de honderd meter borden.

Nog 400 meter. Nog één klimmetje de brug van de Peperstraat op. Nog 300 nu naar beneden.

Eindelijk is daar het finishdoek.

Op m'n tandvlees dit keer....

Impressie van een Dam tot Damochtend, vlak voor de start...

Impressie van zo'n Dam tot Dam ochtend, vlak voor de start...

Nu de Dam tot Damloop nadert zie je Zaandam veranderen. Her en der verschijnen de dranghekken, het witte tentenkamp dat als vipdorp gaat fungeren verrijst langzaam weer in het in 't Veldpark.

Dit wordt versie achtendertig en 'wij van Zaanland' doen voor de vijfendertigste keer het Dam tot Damarrangement.

Ik neem u even mee naar zo'n derde zondag in september.

Tegenwoordig verkeren we in de luxe positie dat we onze 'eigen' pendelbussen hebben. Niet verplicht uiteraard, maar ja... je traint met z'n allen naar die dag toe natuurlijk.

Bijna iedereen is die ochtend voorzien van zeg maar een gezonde dosis wedstrijdspanning.

De één slaap wat slecht, de ander krijgt maar net z'n ontbijt naar binnen. De stemming is echter altijd wel opgelaten, alsof er een schoolreisje staat te beginnen.

Als de bussen zich vullen, vrienden en familie ons uitzwaaien, zetten de bussen langzaam de koers naar Amsterdam in.

De chauffeurs van Hellingman, hebben meestal wel even een gezellig praatje. Er worden megaveel foto's en fimpjes gemaakt die al snel hun weg richting de sociale media vinden.

Zaandam is natuurlijk niet zover, dus al snel is de Coentunnel in beeld. Tja de IJtunnel moeten we straks door dus die is deels dicht.

Binnen een minuut of twintig worden we 'gelost' achter het Centraal Station.

Ongeveer het drukste punt van Amsterdam, waar zo'n beetje alle openbaar vervoer elkaar kruist en extra druk omdat de halve binnenstad is afgezet en verkeer omgeleid.

Omdat ik de laatste jaren veel beginners groepen mocht begeleiden, mag ik hier ook meestal voorop. Nja, als geboren Amsterdammer niet zo heel spannend natuurlijk.

In de groep voel je dan toch de spanning stijgen.

'Zijn we wel op tijd?' 'Zijn die startvakken eigenlijk ver?' 'Waar staan die kledingauto's ?' en meer van dat soort vragen.

Of... 'Nu krijg ik ineens de zenuwen.' 'Als ik het maar haal.' 'Ben benieuwd hoe stijl die IJtunnel echt is.' 'Pfff, zweet breekt me uit'

Don't worry. Komt goed. Er is genoeg getraind afgelopen maanden.

Vaak drinken we vooraf nog effe een bakkie bij Loetje (VVV). Daar is ondanks de drukte rond die tijd altijd wel plek. Daar gaan de laatste startnummers op, evt de poncho's aan en volgt een wandeling terug naar de kledingauto's, die gek genoeg (maar ook weer logisch) op het busplatform achter het CS staan.

Ik ben altijd weer giga onder de indruk van alle logistieke processen op zo'n dag en nog meer van al die vrijwilligers die zich inzetten. Chapeaux !!!

Maar goed, als dan de kleding gedropt is drommen vele duizenden zich richting de startvakken op de Prins Hendrikkade. Via een heleboel rijen mensen voor de toiletten zijn we er dan.

In ons 'eigen' startvak van Zaanland,waar we al sinds jaar en dag verzamelen zien we elkaar allemaal weer en beginnen we, vaak onder leiding van een aantal begeleiders aan een opzwepende warming up.

Nog een minuut of 10 te gaan....