Overalschijtaantypes
Wakker worden met het gevoel van een kater terwijl je niets gedronken hebt.
Met deze zin begon ik de dag na de MH17 aanslag. Een verslagen gevoel. Maar ook een gevoel van Wij. Even voelde ik de verdrietige variant van het Wij-gevoel wat je misschien wel herkent als er een voetbal EK is gewonnen, of als één van onze schaatsers weer eens wereldkampioen wordt. Of toen Tom Dumoulin de Giro pakte.
Zo'n Wij-gevoel, maar dan verdrietig.
En de laatste dagen bekruipt dat verdrietige Wij- gevoel mij weer steeds meer.
Net als velen, deed ik twee weken terug nog lacherig over dat Corona. Was toch China. Sars en Mers gingen ook aan ons voorbij. Ik stapte op 1 maart nog vrolijk in het vliegtuig naar Cyprus. Wel wat extra medicatie mee. Voor de zekerheid.
Ik val sinds een paar jaar namelijk onder een risicogroep. Namelijk die van gedotterde en gestente hartpatiënten. Ik, de altijd zo (op niveau kruik) actieve sporter vreet namelijk 7 soorten medicijnen.
Merk daar inmiddels niks meer van, behalve dat mijn waardes weer oke zijn en kan op 55 plus niveau weer redelijk halve marathons aan.
Maar na 12 dagen Cyprus werden ook wij geconfronteerd met een bizarre werkelijkheid.
Vliegtuig in, vliegtuig uit extra dag in hotel omdat er een mogelijk besmette passagier op de heenvlucht zat.
Voor alle duidelijkheid... slechts een luxeprobleem.
Maar toen ging het snel. Retesnel...
In een paar dagen ons mooie rijke landje in een crisissituatie.
De overheid die in moet grijpen in onze persoonlijke levenssfeer. Een schending van een grondrecht. Dat komt dus even binnen.
En er volgt crisismanagement op de vierkante millimeter.
Er wordt van 'ons' iets gevraagd. In eerste instantie niet eens zo gek veel.
In je elleboog hoesten of niezen. Beetje afstand houden. Geen handen geven. Niet in grote gezelschappen begeven.
Italië bleek een no go area. Het kwam 'dichterbij'
En ineens lijken er in ons mooie landje dan toch meer egoïsten te wonen dan ik dacht.
Is dat 'Wij' gevoel, verdrietig of blij, toch niet bij iedereen zo aanwezig.
Dagelijks volgen er updates. Die er niet om liegen.
Wordt de overheid vooral op sociale media bekritiseerd.
Maar gaan er 900 studenten gewoon nog even skieën in een gebied waar de uitbraak best al fors was.
Tja er was nog geen negatief reisadvies, was het excuus.
Hallo studentjes.... Jullie hadden toch zo'n goed schooladvies ooit... Wel eens aan zelf nadenken gedacht ?
Maar ook hebben we ineens bijna 17 miljoen virologen en andere deskundigen.
En ook een aantal, laat ik ze maar eens duiden met een nog niet bestaand woord...
'Ikheboveralschijtaantypes'
Die winkels leeghamsteren met een 'ikke ikke ikke' mentaliteit.
Zodat de toch al overwerkte zorgmedewerker na een lange dag buffelen net even misgrijpt.
Zijn er vechtpartijen om balen wc-papier.
Tja als je overal schijt aan hebt, heb je dat natuurlijk het hardste nodig.
Gaan er mensen massaal de kroeg in op zaterdag. Lekker klef met honderden mensen in kleine ruimtes.
Ja en dan grijpt die overheid opnieuw in.
Snoeihard dit keer. Want kennelijk is dat nodig.
Want een aantal 'ikheboveralschijtaantypes' blijkt nogal hardleers.
Horeca moet sluiten. Scholen massaal dicht. Hoe ingrijpend is dit.
En ook weer uitgebreide uitleg waarom nu wel en eerst niet. Ook weer een regering die verguisd wordt op diverse (sociale) media.
Er stonden rijen voor coffeeshops...
Ja stel je voor je mist je pretsigaretje.
In het land werden zelfs politiemensen bewust in het gezicht gehoest toen ze enigszins de orde bij zo'n coffeeshop trachtten te handhaven. Huh...? Ja dus 😡
Maandag de 16e maart zitten we in een bijzondere situatie.
Moeten we doen wat de overheid zegt. Zelfs die 'ikheboveralschijtaantypes'
Ik heb mij de laatste dagen wel eens afgevraagd hoe de natuur dit op zou lossen. Maar eigenlijk is het antwoord niet echt moeilijk. De zwakke en zieke soort wordt opgevreten en sterft uiteindelijk uit.
En als het ons als mensen raakt (varkenpest, vogelgroep, fipronielcrisis) dan gaan wij als mens over tot preventief ruimen. Dan grijpen wij in, gaan er bedrijven kapot en maken we andere diersoorten gewoon dood.
Puur voor het in stand houden van onze eigen voedselketen.
Gelukkig zijn er ook mooie voorbeelden. Mensen die zich massaal aanbieden om iets voor een ander te doen.
Natuurlijk ben ik ook niet deskundig, verre van dat. Ik heb slechts een beetje doorgeleerd in de Integrale Veiligheid. Ik herinner mij een boek dat wij door mochten spitten.
'Managing the unexpected' van Karl Weick en Kathleen Sutcliffe.
Hoe ga je om met het onverwachte.
Dat is wat ik onze overheid nu zie doen.
Per dag, per uur misschien wel, beleid maken en bijstellen. Leren van gisteren.
Lieve mensen het is crisis. Daar moeten wij als samenleving letterlijk samen levend uitkomen. Liefst allemaal.
Niemand weet hoe laat het is. Maar samen zijn we sterk.
Laten we een beetje op elkaar letten en weer voor dat 'Wij' gevoel gaan !!!
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten