Damloop maar dan anders....

 Dat derde weekend in september....

Vele jaren vaste routine. De Dam tot Damloop. Ooit begonnen als gewoon deelnemer. Later als assistent trainer bij AVZaanland aan de slag. Toen als vaste trainer en al weer 10 jaar ook als coach van trainers aan de gang.

Altijd met maar één centraal doel. Dat derde weekend van september. Die 16.1 km, of 8 met de nightrun de zaterdag daarvoor.

Zelfs vakanties werden er omheen gepland. Ging ook wel eens mis overigens. 🙈

Maar er kwam een pandemietje. Alles werd anders. Ineens kon er niets meer. 

Maar toch...

Zoekend naar alternatieven. Online coaching bijvoorbeeld. Schema's delen. Filmpjes maken. Andere lokaties. Shifts op de atletiekbaan, om maar niet met te veel mensen bij elkaar te zijn, wat juist het mooie bij effect is van samen sporten. 

Want die goeie conditie is mooi, het sociale aspect van 'samen' buiten sporten is minstens zo belangrijk.

Met ups en downs kwamen er wat versoepelingen. Die ook weer werden beperkt.

Gedoe, gedoe, gedoe.

Dam tot Dam versie 2020 werd geskipt. 

Maar in 2021 zullen we wel uit die zooi vandaan zijn was het idee....Helaas...

Maar er kwamen initiatieven voor alternatieven.

Langzaam maar zeker werden er in diverse loopgroepen naar 8 of 16 km toegewerkt.

Dit weekend was het dan zover.

'Onze' loopgroep, die ik vanaf de StarttoRun met twee collega's begeleidde, werd gemixt met de groep die we min of meer al hadden, gerecruteerd uit een vorige StarttoRun en een reguliere groep.

Ons doel was duidelijk.

Deze club klaarstomen voor 8 km, de normale afstand van de DamtotDamnightrun. 

Het lukte...

Gisteravond was t zover. Collega's Tatiana en Helen bedachten de route. Ik was op vakantie op Vlieland maar de app was geduldig.

Uit de groep kwamen mooie initiatieven.

Start in de buurt van de Zuiddijk en de finish daarop. Drinkpost onderweg bemenst door twee partners van loopsters.

Ikzelf was op tijd terug voor een praatje bij de start en als fietsend wat foto's en filmpjes te maken.

Na afloop een hapje en drankje, echte certificaten van de alternatieve loop en een leuke attentie voor de trainers.

Het derde weekend van september. Het bleef verder stil in de. Zaanstreek.

Één ding bleek wel....

Sportbeleving is iets van verbroederering en verzustering.

Trots !!!

💙

Eigen spelregels veranderen...

 Belevenissen van een trotse opa deel...geen idee hoeveel...😄

Kleine meid gaat al rap richting 6e verjaardag. In groep 3 al een hele dame. Zo gaaf om te zien.

We doen samen vaak wedstrijdjes.

Parcourtje door de speeltuin met hindernissen. Of stukkie rennen en wie er als eerste eindigt. En dan heeft ze best wel de neiging om tijdens de 'wedstrijd' de spelregels aan te passen. 

Vooral in haar eigen voordeel, dat dan weer wel... Zo leuk om te beleven.

Afgelopen zondag deden we rondje Amsterdam. Even met de Zaanhopper richting CS. Aanradertje. 

Stukkie wandelen, effe lunch en na een terrasje weer retour. Qualitytime met kids, hoe mooi.

Eenmaal op de steiger wachtend op de terugvaart, ziet ze een man, slapend op de grond. Tja, tis Amsterdam.

'Opa, is hij flauw gevallen ofzo?' 'Nee hoor schat, ik denk moe' 

Moest gelijk aan t nummer 'Hee Amsterdam' van Drukwerk denken.

Ik zie in de verte de pont van de Houtmankade naderen. Zij ziet het ook.

'Hee opa, daar komt onze boot'

'Nee lieverd, dat is de pont'

'Nee hoor, opa, dat zie je echt verkeerd, het is echt onze boot, die had ook die kleuren'

Bij hoog en bij laag houdt ze vol.

'Oké Puck' besluit ik...

'We maken een deal. Als het de boot is krijg je 10 Euro. Als het de pont is, ik jouw hele spaarpot'

'Jaaaa, dat ga ik winnen' roept ze.

Enthousiast begint ze te springen.

Het vaartuig nadert. Het blijkt inderdaad de pont. Toegeven? Nou echt niet....

Ze wijst een onooglijk klein bootje aan met twee oude mensen, dat net het IJ op komt varen.

'Ik bedoelde dus die boot hè opa...

Dus we hebben allebei niks gewonnen. Jij had het ook fout...'

Dat dus...

Kleine draak 😍😍

Op dit soort dagen...

 Op dit soort dagen... 

Komen er tientallen vaderdag herinneringen voorbij. Zeker over de vaders die niet meer onder ons zijn. 

Die ouwe van mij is er ook al bijna twintig jaar niet meer. Maar er gaat geen week voorbij of hij is wel ergens in m'n gedachten. 

Of in een gesprek, anekdote, foto of videofilmpje ergens. 

Het had zomaar gekund dat ie nog onder ons was. Weliswaar als negentigjarige, maar het had gekund. 

En reken maar dat ie trots zou zijn geweest op z'n kroost. 

Afgelopen vrijdag vierden we de 50e verjaardag van m'n kleine grote broer, die steeds meer op m'n pa gaat lijken. 

In (non)verbaal gedrag. In uiterlijk. In karakter. 

Twee van zijn dochters (dus pa's kleindochters, waarvan ie de jongste nooit zag, want toen was ie er al niet meer) 

zongen en speelden op gitaar een eigen versie van 'Pappa' van Stef Bos. 

Broer hield 't niet droog. Ik ook niet. Pa zou zeker weten lekker hebben meegesnotterd. 

Want ondanks groot, stoer, staand voor z'n gezin, nergens bang voor, grote waffel als 't nodig was, 

was ie ook nog gewoon een hele lieve (o)pa. 

Die ik zeker op dit soort dagen mis. Ook nog als zestiger nu 😥 

Ik neem er vanavond eentje op je ouwe !!! 

💙

Ondergronds 😢😢

 Ondergronds...😢😢

Ondergronds in vuilcontainer

Levend, maar als in een graf 

Wie had hier nou toch de hand in?

Waarom moest men van jou af? 

Uiteraard was er een moeder

Die dit meisje bij zich droeg 

Maar wat er nu precies gebeurd is?

Suggesties leven er genoeg 

Was zij wellicht zo wanhopig?

Wist ze zich totaal geen raad? 

Maar als mamma nog in leven is

Zou ik zeggen 'meissie praat!' 

En de pappa, waar is hij dan?

Weet hij wel dat hij vader is? 

Het nieuws staat bol van de suggesties

Maar vooralsnog een hoop gegis 

Zo lang we niet de feiten kennen

Wordt het verhaal zelf ingekleurd 

Maar die kleine heeft er recht op

Wat er werkelijk is gebeurd 

Jouw nog hele korte leven

Begon dus tussen stinkend vuil 

Maar er was gelukkig iemand

Die dacht, hoor ik nou gehuil? 

Onder jassen van agenten

Nog groter drama in kiem gesmoord 

Wil niet eens gaan speculeren

Stel men had jou niet gehoord 

Feit is dat je nu verzorgd wordt

En ook veilig dat staat vast 

Nu de waarheid achterhalen

Tot elk stukje in deze puzzel past 

CS

💙

Staakt,staakt,staakt!!!

 Staakt,staakt,staakt!! 

Binnenkort is het 80 jaar geleden dat de Februaristaking uitbrak. 

Amsterdammers en later ook Zaankanters en weer later andere NoordHollanders legden massaal het werk neer als reactie op de eerste grote razzia's op Joodse inwoners door de nazi's. 

Daarvoor waren er al opstootjes vaak geinitieerd door groepen die sympatiseerden met de bezetter. Joodse stadgenoten waren het slachtoffer. 

Het vervolg werd helaas zeer trieste geschiedenis. 

Recent onderzoek wijst uit dat die eerste groepen Joodse slachtoffers werden gebruikt als 'testmateriaal' om de later zo beruchte gaskamers uit te proberen. 

In ieder geval wachtte hen een gruwelijke dood. 

Maar arbeiders pikten de razzia's dus niet en de zaak ging plat. 

De bezetter sloeg snoeihard terug. Brak de staking met geweld en vooral stakingsleiders werden lang achtervolgd en betaalden niet zelden de allerhoogste prijs. 

Het bleek later het enige openlijke grote verzet in Europa tegen de Duitse bezetter. 

Ik kreeg veel mee uit die tijd. Ouders, grootouders vertelden daar veel over. Uit de 'erven' kreeg ik de trilogie Februari van Theun de Vries. 

Als kind vond ik, als ze daar met elkaar over spraken zo spannend, dat ik het bijna jammer vond dat ik er niet bij was geweest. 

Ook toen was er een avondklok. Ingesteld door de bezetter. En de ramen moesten verduisterd, om vliegtuigen van de geallieerden te misleiden. 

Omdat gezinnen gewoon gezinnen waren, werd binnen toch 'stiekum' licht gemaakt. 

Een pitje van een waxinelichtje drijvend op een laagje parafine, zo vertelde pa, ma, oma's en opa's vaak. 

Als iemand iets te hard ademde ging het licht uit. Bijna nostalgisch leek het. Maar de werkelijkheid was helaas anders. 

Mijn opa's hadden de gevaarlijke leeftijd en liepen het risico naar werkkampen gestuurd te worden voor de arbeitseinsatz. 

Opa Jan van vaders kant, 'vocht' als man op herhaling de eerste 5 dagen bij Arnhem, nog mee tegen de bezetter.

Jongeren negeerden toen ook de avondklok ook wel eens door elkaar op te zoeken. Bloedlink natuurlijk. 

Mijn ma was 5 toen de oorlog uitbrak, net zo oud als mijn kleindochter nu. Mijn pa 9 en begon op de helft van de bezetting te puberen. 

Hoewel ze niet beter wisten en geen keuze hadden was het met de kennis van nu zeker geen feestje. 

Maar de Februaristaking dus een daad van verzet die er zijn mocht. 

Door o.a. Amsterdammers en Zaandammers. 

25e herdenken we dit. Diverse plekken waar monenten en monumentjes zijn.

Ook verscheen vandaag een podcast van Rob Trip over die tijd. 

Vandaag maakten wij, Zaanse Amsterdammers of Amsterdamse Zaankanters een rondje en stonden vast even stil. 

Er komt natuurlijk een tijd dat de generaties die het zelf nog meemaakten of die dat weer van hen letterlijk meekregen er niet meer zijn. 

En dat herdenken iets uit de overlevering wordt. 

Daarom schrijf ik dit maar op. 

Opdat we niet vergeten. En ook niet vergeven eigenlijk. 

25 februari 1941 

Staakt, staakt, staakt!!!