Op dit soort dagen...
Komen er tientallen vaderdag herinneringen voorbij. Zeker over de vaders die niet meer onder ons zijn.
Die ouwe van mij is er ook al bijna twintig jaar niet meer. Maar er gaat geen week voorbij of hij is wel ergens in m'n gedachten.
Of in een gesprek, anekdote, foto of videofilmpje ergens.
Het had zomaar gekund dat ie nog onder ons was. Weliswaar als negentigjarige, maar het had gekund.
En reken maar dat ie trots zou zijn geweest op z'n kroost.
Afgelopen vrijdag vierden we de 50e verjaardag van m'n kleine grote broer, die steeds meer op m'n pa gaat lijken.
In (non)verbaal gedrag. In uiterlijk. In karakter.
Twee van zijn dochters (dus pa's kleindochters, waarvan ie de jongste nooit zag, want toen was ie er al niet meer)
zongen en speelden op gitaar een eigen versie van 'Pappa' van Stef Bos.
Broer hield 't niet droog. Ik ook niet. Pa zou zeker weten lekker hebben meegesnotterd.
Want ondanks groot, stoer, staand voor z'n gezin, nergens bang voor, grote waffel als 't nodig was,
was ie ook nog gewoon een hele lieve (o)pa.
Die ik zeker op dit soort dagen mis. Ook nog als zestiger nu 😥
Ik neem er vanavond eentje op je ouwe !!!
💙
Geen opmerkingen:
Een reactie posten