Geen leuk verhaal...

Hallo allen.

Dit wordt geen leuk verhaal...

Meestal ben je van mij op deze plek wel verhaal met een knipoog gewend. Of wellicht een kritische noot naar de actualiteit. Of vooral over de mooiste kleindochter van de hele wereld.😉

Maar vandaag dus niet. Ik geef het liever even aan. De keus om verder te lezen maak je uiteraard zelf....

Het is nu 80 jaar geleden dat mijn grootouders en ouders wakker werden in een bezet Nederland. Bezet door Nazi-Duitsland onder aanvoering van de allergrootste schreeuwer uit die tijd. Die vooral toen veel mensen voor zich wist te winnen.

Het was hem niet zo zeer te doen over de oppervlakte of de bodemschatten van ons landje. Nee... hij had een dieperliggend doel....

Vernietiging van een grote groep mensen die hem niet welgevallig waren. En die hij als schuldige aanwees van alle economischse narigheid in de wereld.

Naast het Joodse volk, want daar ging het  hem voornamelijk om, kwamen daar later de Roma's en de Sinti's bij. Weer later de homo's, zwarte mensen, mensen met een ziekte en zo ging dat maar door. Het ging hem uiteindelijk om een zuivere 'soort' over te houden.

Ik vraag mij wel eens af....Stel ik had in die tijd geleefd.... zou ik er dan bij mogen horen...

Volgens die grote schreeuwer van toen waarschijnlijk wel... want één van zijn criteria was die van übermensch.

Ariër met blonde haren en blauwe ogen. Mijn blonde haren zijn allang niet meer blond en het meeste haar is ook bijna weg, maar die blauwe ogen zijn er nog steeds.

Oké, op grond daarvan dus waarschijnlijk geselecteerd om te mogen blijven. Maar mijn achternaam dan ??

Is toch wel echt van die groep die hij 'minder' vond...

Ik stam namelijk af van een Joodse migrant uit, jawel Duitsland. Rond 1750 maakte deze Abraham Levie de keus om vanuit Duitsland naar Nederland te komen.

Of het een vlucht was of economische reden heb ik nooit kunnen vaststellen. Maar Abraham Levie vestigde zich in Amsterdam trouwde en kreeg kinderen.

Zijn en ook dus mijn achternaam werd in 1800 ingevoerd toen Napoleon, ook al zo'n grote schreeuwer van toen al zijn daar geen beelden van, hier de dienst uitmaakte en de verplichting tot registratie van achternamen liet invoeren.

In de stamboom die ontstond maakte één van de nazaten een keus om met een niet Joodse vrouw te trouwen. Daardoor ontstond een uiteindelijk geheel niet Joodse tak.

Daaraan zat ik. Die andere (wel Joodse dus) eindigt bijna in zijn geheel in 1943 in Sobibor en Auschwitz.

En geloof me... daar was toen geen vliegramp waar de hele familie bij omkwam. Ik heb dit persoonlijk onderzocht en aan de hand van documenten vast kunnen stellen dat die hele tak van de stamboom daar is uitgeroeid.

Dus door deze speling van het lot zou ik dus destijds de dans waarschijnlijk zijn ontsprongen.
Maar misschien was ik dan wel in het verzet beland. Zeg ik ook op basis van wat ik nu weet overigens...

Een hoop mensen maakten toen de keus om de gedachtengoeden van die schreeuwer van toen te omarmen.

Nu, zoveel jaren later zeggen we dan dat iemand 'fout' was in de oorlog. Maar dat is nogmaals met de kennis van nu. Achteraf (ver) oordelen is altijd makkelijk.

Vaak hoorde ik verhalen van mijn ouders maar vooral grootouders, hoe zoiets dan ging. In hun kennisen kring was altijd wel iemand die persoonlijk had meegemaakt of op zn minst iemand kende die had gezien dat een Joodse familie 'was weggehaald' door de nazi's. Vaak eerst verraden door landgenoten die daar zelf beter van werden.

Om uiteindelijk via een lang en zeer mensonwaardig 'transport' per trein uiteindelijk in Auschwitz te eindigen.

Geen Wagon Lits service onderweg. Nee geen eten en drinken dagenlang. Sommigen overleefden niet. Zij die dit wel deden moesten dit doen tussen dode lichamen en menselijke uitwerpselen.

Eindbestemming Auschwitz dus.

Daar was ik dus twee jaar geleden. Wilde met mijn eigen ogen kunnen zien hoe dat gegaan was. En dat maakte indruk kan ik zeggen.

Lopend langs vitrines met duizenden haarlokken sommige nog in mooie vlechten.

Duizenden brillen. Duizenden protheses. Duizenden scheerkwasten. Duizenden...van alles en nog wat.

Bij de vitrine met babyspenen, rammelaars en kapotte babykleertjes kreeg ik het even te kwaad. Kippenvel op mijn donder, een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik was niet de enige.

Elk kledingstuk bril etc. vertegenwoordigt een heel mens. Met een hele familie. Puur op basis van willekeur geselecteerd en uitgesloten van verdere deelname aan de samenleving.

En die moesten dus maar dood. Vaak rechtsstreeks door van trein naar gaskamer. Of via een bijna door niemand vol te houden werktraject. Tot ongeschiktheid volgde.... en dus ook de gaskamer. Of de kogel dat kon ook nog.
Als uitputting of honger niet de doodsoorzaak was.

Overigens werd dat allemaal uitgevoerd door ook gewoon mensen. Die daar dus kennelijk geen moeite mee hadden. Of misschien dorst niemand zich daartegen te verzetten. Waren ze al te veel meegegaan in die waanzin.

Deze tijd kent helaas ook zijn eigen grote schreeuwers. Die met hetzelfde gemak als toen, ook grote groepen zouden willen uitsluiten.

En ik hoef facebook of twitter maar te openen om vast te stellen dat zij niet alleen in die mening zijn. Dat beangstigt me. Ik hoop natuurlijk van harte dat het nooit zo fout zal gaan als toen.

En dat er genoeg overblijven die wel het gezond verstand en de nuance blijven zien.

Het verhaal vooral blijven vertellen, de dialoog aan blijven gaan en vooral NIET VERGETEN is daarbij een belangrijke boodschap die ik daar meekreeg...

Zodat wij ook de generaties na ons kunnen besparen wat veel van onze landgenoten op 10 mei 1940 en later zo diep trof...