Binnenkort hangen hier de schooltassen aan vlaggen. Vele geslaagden nemen afscheid van hun vmbo, havo of vwo. Sommigen zakken of krijgen een her. Daar geen tassen of vrolijke gezichten.
Zo herkenbaar...Mijn 'slagen' ging namelijk ook met wat hobbels zeg maar.
Het was juni 1976. In augustus zou ik 16 worden en ik had een turbulent schooljaar achter de rug. Mijn ouders hadden een volkstuin op Zwanenburg. Het bestaat nog en is inmiddels redelijk gemoderniseerd. In 1976 nog niet. Wij brachten hele zomers door op deze veredelde camping. Met samengeknepen billen zat ik die dag te wachten op de postbode. Die dag zou ik de uitslag krijgen van mijn examen Mavo-4. Per aangetekende post. Zo ging dat toen.
Ik was vier jaar daarvoor begonnen als brugpieper met een Havo/VWO advies opmhet Cartesiuslyceum.
Maar ja. Te speels. Te grote school. Te snelle aanbod van lesstof wat ik niet kon volgen. Het werd helemaal niks. Als snel werd de overstap naar de Mavo gemaakt en in het achterhoofd later weer terug te gaan naar de Havo-4.
En de Mavo ging als een speer. Negens en tienen scoren of het niks was. Tot dat laatste jaar. Andere prioriteiten. Meisjes en brommers vooral. Ik had lang krullend haar. Vond ik persoonlijk niks in die tijd, maar mijn moeder vond het prachtig. En ik lag ook wel goed bij de dames al had ik dat zelf toen nog niet zo door. Er was zeg maar aandacht genoeg. En er moest en zou een brommer komen. Allemaal dingen die het laatste jaar Mavo aardig in de weg bleken te ziten.
Ineens verscheen de postbode op het tuinpad in Zwanenburg. Toen nog zo'n ouderwetse, in het uniform van het Staatsbedrijf der PTT.
'Ik heb een aangetekende voor uw zoon, denk ik,' sprak hij tegen mijn ma. Hij bracht de hele dag deze boodschappen aan jongeren. Ik rukte de enveloppe uit zijn handen, ma tekende geloof ik, en ik scheurde hem open.....
'En?'... Pa was ook thuis en twee ouders keken vol verwachting in mijn inmiddels op zeven dagen slecht weer staande gezicht......'Kut'..... Ik citeer letterlijk mijzelf want ik weet het namelijk nog heel goed....'Herexamen...'... 'Wis en natuurkunde onvoldoende...'
Ineens zag ik mijn hele zomer in het water vallen. Ik zou in augustus dus brommer mogen rijden. Maar daar moest nog wel even flink voor worden gewerkt. De brommer die ik wilde was zeker 750 gulden. In die tijd een hoop geld voor een jochie van 15. Nu werd het flink in de boeken. Dat was een tegenvaller. Omgaan met teleurstellingen leer je je hele leven. Voor iemand van 15 een groot drama op dat moment.
Geen overgangsjaar van Mavo naar Havo dat bestond uit feesten en zo. Nee verdomme, ik moest hard werken. Ik stond al ingeschreven op het Cartsiuslyceum en wilde dat ook graag. Een drukke tijd volgde. Toch een vakantiebaantje. Maar vier weken in plaats van acht. Contact met de leraar Wiskunde volgde en bij zijn gezin thuis in Zaandam (hoe toevallig) volgde een coachingstraject.
Het lukte en uiteindelijk kwam er toch een diploma. En.... Veel belangrijker... een brommer. Omdat mijn 'salaris' van toen slechts in vier weken verdiend kon worden kwam pa met een tof voorstel. Hij had mijn inzet (want daar lag het zeker niet aan die zomer) ook wel gezien en wilde het bedrag dat ik tekort kwam voorschieten. Ik weet nu vele jaren later zeker, dat ze het in die dagen niet al te breed hadden. Drie opgroeiende koters, pa had net ontslag gehad en moest alle zeilen bijzetten, maar de brommer kwam er dus. Met hun hulp.
Een Yamaha FS1!!!
In die tijd waren er vier soorten gangbare brommers. Kreidler, Zundapp, Puch en Yamaha. Puch was een beetje voor de alternatievelingen. Allemaal schakelbrommers. Automaatjes waren er voor watjes en meisjes. In die jaren waren er twee soorten jongeren vonden wij, mijn vrienden en ik. Of je was soulkikker, of underground figuur. Ik shopte een beetje tussen die twee in. Soms in spijkerjacks zonder mouwen dan was je underground en van Deep Purple en zo. (vind ik nog goed) Maar dat laatste jaar steeds vaker op schoenen met plateauzolen, strakke terlenka broeken met zeer wijde pijpen en overhempjes met een schillerkraag. James Brown, Stylistics, Tavares. (Ook niet verkeerd). Hoezo hokjes geest en eigen mening. ...;-)
Ik zag het weer helemaal zitten. Ik op de brommer in zo'n stoere souloutfit naar het Cartesius. Daar de blits maken in Havo-4. Met geleend geld van pa en ma. Pa wilde wel mee de brommer kopen. Wou zien waar zijn geld aan werd uitgegeven. Ik snap nu wel waarom. Iedereen reed opgevoerd anders telde je niet mee. Ik had een mooie gezien, waarvan ik wist dat ie tachtig kon!!!
Pa dus mee en van een jongen die net achttien geworden was kocht ik mijn juweeltje. Hij was een tikkie opgevoerd, maar.... zo beloofde ik pa, ik zou hem terug (laten) bouwen naar standaard. Ik was dat natuurlijk niet van plan, maar dat zei ik niet. Eerst maar hebben, dacht ik.
De brommer werd aangeschaft met met de uitdrukkelijke belofte dat ik pas op mijn zestiende zou gaan rijden kwam het juweeltje in onze kelderbox te staan. Ik zou over een paar weken zestien worden. Hij heeft het nooit geweten maar er zijn heel wat ritjes gemaakt als vijftienjarige...
Maar dat ombouwen kwam er niet echt van. Ik hoopte pa te overtuigen dat ik wel safe reed en hij beloofde een keer achterop mee te gaan. Ik moest wel beloven 'normaal' te rijden. Tja... Dat is natuurlijk ieders beleving moet ik toen hebben gedacht...
En ja hoor. Het was zover. Toen stapte pa dus achterop bij mij op de Yamaha FS 1.
Ik een stoere integraalhelm, hij een zogenaamd 'potje' ... Zag er niet uit. Vond ik...
'Rustig aan, hè'....hoorde ik hem nog zeggen. Maar ik spoot al vol gas vooruit. 'Rustig aan, idioot,' klonk het weer. Ik realiseerde me dat hij natuurlijk helemaal niet gewend was op twee wielen bij iemand achterop te zitten.
Later zou hij zeggen dat zijn wangen ongeveer naar binnen werden gezogen en dat hij dacht dat de helm van zijn hoofd werd afgerukt door het snelle optrekken. Een rondje door mijn Amsterdam-West. Stoer de brommer een beetje platgooien in de bochten. Beetje uitproberen hoe ver ik kon gaan maar ik kreeg verder geen reactie. Oké... Als hij dit normaal vond kon ik de brommer misschien toch nog opgevoerd houden.
Eenmaal weer thuis volgde er toch een soort van donderpreek. Nu vele jaren later, vele verkeersongevallen gezien hebbende, snap ik hem maar al te goed.
Maar toen... Pfff ouwe l....
Zei dat natuurlijk niet maar als binkie van 16 denk je dat je de hele wereld aankan.
Een van de toenmalige vrienden van pa en ma, ome Nelis, was zelf een ervaren motorrijder. Onder een biertje werd het brommeravontuur natuurlijk uitgebreid nabesproken. Inclusief de zorgen van pa. 'Wacht maar,' zei ome Nelis in plat Amsterdams, 'hij gaat vanzelf een keer goed op zijn platte bek, dan leert ie het wel af...'
Dat dát moment al heel snel zou komen had ik toen zeker nog niet verwacht.
Een week of wat later reed ik met mijn zus, toen 12 of zo, van Zwanenburg naar Amsterdam. Pa, ma en kleine broertje, zouden met de auto volgen.
'Niet te gek hè' , had ma nog gevraagd. Nee natuurlijk niet. Serieus reed ik, maximaal 50... Nou ja soms misschien iets harder....voor mijn gevoel in ieder geval natuurlijk super langzaam, naar Amsterdam. Toen zus was afgestapt meende ik iets in de versnellingsbak te hebben gehoord.
Helm af om goed te kunnen luisteren, koppeling in, en in de eerste versnelling want daar klonk het het heftigst. Steeds een beetje gas bij. Om goed te kunnen luisteren boog ik mijn hoofd naar het motorblok. En ja hoor, toen gebeurde het.
Koppeling schoot om onverklaarbare reden uit mijn linkerhand net op het moment dat ik flink gas gaf. Met een enorme schok schoot de brommer onder mijn kont vandaan en begon aan een eigen leven door ons kleine Geuzenveldse straatje. Met schrik in mijn ogen zag ik mijn gemotoriseerde trots een paar keer over de kop slaan, net een auto missend op het wegdek eindigend. Ik lag ook plat. Mijn stoere soulbroek, waar ik op de Havo de toer mee zou gaan maken aan alle kanten gescheurd, plateauschoen helemaal kaal en een flink aantal schaafwonden. Zus hevig in paniek. En over de duvel ermee speelde, daar kwamen pa en ma de straat in rijden.
Schrik in hun ogen. Ma: 'Zat ze achterop toen dit gebeurde?' 'Nee natuurlijk niet!' gaf ik verontwaardigd terug. Pa, redelijk kort van stof soms, maar nu weet ik dat ook bij hem de schrik er goed in zat...'heb je nou je zin klootzak met je opgevoerde brommer...'
Het was misschien pedagogisch niet zijn sterkste opmerking, maar hij kwam wel binnen en bleef lang hangen. En ondanks mijn 16 jaar en grote waffel kwamen toen ook bij mij de traantjes.
Na de schade te hebben opgenomen, die viel overigens nog wel mee, volgde een toch wel onrustige nacht.
De volgende dag....
'Pa?'....
'Zeg het eens jongen, geen pijn meer van gisteren?'....
'Nee valt wel mee. Zullen we die brommer dan toch maar terugbouwen naar standaard...?'
Ik had hem lang niet zo blij zien kijken...
'Hoop dat je ervan geleerd hebt, pik,' zei hij opgelucht. 'Ome Nelis had toch wel een beetje gelijk hè...'
Tja, lachen als een boer met kiespijn lukte me goed want ik had overal pijn namelijk, al gaf ik dat natuurlijk niet toe. Een paar dagen later bouwden we samen de Yamaha om naar een normale bromfiets, zoals het hoorde. Vader en zoon. Nou ja, pa bouwde om en ik keek...
Een paar maanden later kreeg ik een verkering. Zij zat vele ritten veilig achterop, raakte uit beeld maar is inmiddels ook al jaren weer facebookvriendin (ik zeg lekker niet wie) maar zal die rustige bromfiets nog wel weten. Ik was genezen van stoerdoenerij door dit avontuur...
Vaderdagen, opgevoerde brommers en examenuitslagen Op dit soort dagen komen verhalen als deze weer naar boven. Pa is er dus al vele jaren niet meer. Maar ik weet nog zo goed hoe zijn stem klonk, zeker als ik aan dit verhaal denk.
