Impressie van een Dam tot Damloop

In het startvak.  De meesten lekker druk en sommigen ineens opvallend stil. De laatste plasjes zijn gedaan, je zal er maar last van krijgen. ;-) .

Muziek zwelt aan en het is altijd iets waar je op kunt dansen. Iedereen host en deint een beetje mee. De speaker somt de sponsoren op, noemt welke clubs er in ons startvak vertegenwoordigt zijn. Ook wie het startschot dit jaar  zal lossen. 

Dan mogen we langzaam naar voren. Iedereen dribbelt een beetje. Toch soort van gezonde wedstrijdspanning. De muziek gaat harder en het aftellen begint. Dan ineens dat startschot.

 ' zet m op  - dank  - jij ook succes - mooie loop gewenst ' .

De horde komt in beweging en voor je het weet is de eerste bocht naar links en ja daar gaan we dan die IJtunnel in. Slagerij van Kampen staat idd op haar plek wat dreunt het weer mooi. Tot bijna einde tunnel hoor je het gebonk.

En wat lijkt het druk dit jaar. Duizenden mensen om ons heen. Dus duizenden dreunende voetstappen. Veel gejuich klinkt mooi in die tunnel.

Ik begon deze versie nou niet echt optimaal. Kniebanden verrekt in het voorjaar. Ribben gekneusd half augustus. Knie ging nu goed. Ribben na week of 5 nog wel gevoelig, maar ‘normaal’ functioneren ging tenminste. Later zou blijken dat 16.1 km wel wat veel is voor een op en neer deinende borstkas.

Zoals gewoonlijk gaan we weer veel te snel in het begin. Die euforie ook op die helling naar beneden... Dan omhoog en ineens valt het me op dat het zweet langs mijn rug sijpelt. Sjee wat is het warm en benauwd. Ruim 20 graden. Hoge luchtvochtigheid. Dat wordt warmtestuwing realiseer ik me.

'Veel drinken' roep ik tegen diverse mensen om me heen. Ik ben tenslotte trainer. Weet dat de GG&GD het dan dus druk gaat krijgen. ' Elke drinkpost stoppen we' roep ik tegen mijn collega trainster Claudia die bij me in de buurt blijft.

Intussen zijn we al weer richting de Banne. Voor de niet locals… dit is Amsterdam Noord (enne daar liepen we dus vanochtend)

Mijn wangen gloeien en mijn hoofd begint te bonken. Klotezon. Normaal hou ik van je. Nu ff niet dus. Eenmaal in Kadoelen staan ze met waterslangen en zelfs een vernevelaar. Heerlijk. Vergeet alleen even mijn smartphone. Shit !!

Richting de Appelweg weet je dat het Molenwijkpark (8 km punt dus de helft !!! is daar) komt. Veel bomen lekker koel tussen die hoge flats.

' Mooie loopstijl heeft u mijnheer ' roept een volkomen onbekende vrouw uit het publiek. ' Goed hé. Het zal je trainer zijn ' roept mijn collega trainer terug.

Ik voel iets van trots en loop gelijk rechter. Positieve feedback werkt ook bij mij hoor!!!

Hier ook weer, net als elk jaar, de stands met bananen, sinaasappel en meloen. Ik voel me misselijk dus hou t bij water. Heel veel water. Van heel veel vrijwilligers. Elk jaar weer. Top !!!

Inmiddels zijn de contouren van Zaanstad zichtbaar. Hoe vaak hebben ze mijn naam in Amsterdam nu al genoemd. Leuk hoor die namen op de startnummers.

Maar in Zaanstad staan de echte bekenden. Ik tuur het publiek in. De high fives zijn niet van de lucht. Bij de opgang naar de Noorder IJ en Zeedijk raak ik Clau kwijt. Ik stop bij de laatste drinkpost.

Twee bekers graag. Ik drink er een leeg en de ander giet ik over mijn hoofd. Het blijft benauwd. Mijn knie voel ik niet. Mijn gekneusde ribben spelen nu wel een beetje op.

Normaal de dag door gaat nog wel. Veel ademen is toch wel pittig. Nou ja vooruit dan maar. Ademen moet ik trouwens nu wel bewuster gaan doen anders krijg ik zuurstofschuld.

Ik haal Kim en Patries, twee vrouwen die al jaren bij ons lopen, in. Vooral Patries heeft het zwaar. ' Blijf bij ons lopen', vraagt ze. Doe ik.

Kan die laatste kilometers ook wel wat steun gebruiken. Onderweg natuurlijk overal bierdrinkende en rokende grapjassen die ' nog een klein stukkie ' roepen. Normaal lach ik erom. Nu moet ik me inhouden niets cynisch terug te roepen. Heb nog wel wat tips zeg maar...

Maar goed.

De 'dijkwaargeeneindaanlijkttekomen'
(Zuiddijk in Zaandam) is in beeld. Bij Kim voor de deur( daar feesten we altijd na afloop) worden we met veel gejuich ontvangen en krijgen we weer water. Steeds vaker hoor ik mijn naam. Nu van degenen die me echt kennen. Ineens rechts zoon en schoondochter. (Kleindochter is er dan nog niet) Ff extra high five. Blijft toch je kroost.

Langzaam komt de Burcht in beeld en staan de mensen zeker 4 rijen dik. Nog meer mensen die onze namen roepen. Wij zijn er bijna. Over de Dam alleen maar kippenvel en... voel ik daar iets van natte oogjes.... ? Yep... Slik... Na stevige blessures van de afgelopen maanden en toch wel flinke vermoeidheid inmiddels, hakt dit er bij mij ook dus in.

Was dit jaar immers nog maar de vraag of het allemaal zou lukken met die stomme blessures. . Nog eenmaal de brug van de Peperstraat op die dit jaar wel de Cauberg lijkt maar dan is toch echt de finish in zicht. Oké met zijn drieën dan.

Patries pakt mij hand en Kim die van haar. Juichend over de streep. Eindelijk. Maar wat was het zwaar. Volgend jaar natuurlijk weer. Binnenkort het eerste trainersoverleg alweer. Maar eerst water drinken, naar huis douchen en feesten.

Meer dan verdiend dit keer !!!