Gisteren liepen we de eerste loop van 2019. De opbrengst ging naar Anna's huis, Centrum voor leven met kanker Zaanstreek. Ik heb Anna vele jaren gekend. Vandaar dit stukje....
Mijn herinnering aan Anna.
Vrijdag 4 januari. De eerste loop van 2019. RunX Nieuwjaarsloop. I.v.m. het overgaan van Runnersworld Zaandam naar de nieuwe #RunXZaandam was deze 'lichtjesloop' voor het eerst in het begin van het nieuwe jaar.
Route van 7.5 km door de Zaanstreek volledig zonder tijdwaarneming maar zo 'verlicht' mogelijk. Funrun noemen we dit ook wel.
Als één van de trainers van AVZaanland mocht ik deze loop mede begeleiden. Beetje tempo in de gaten houden. Op het verkeer letten en de route aangeven. Dat soort dingen.
De opbrengst van het inschrijfgeld ging gisteren volledig naar het Anna's huis. De toevoeging aan het #CentrumvoorlevenmetkankerZaanstreek.
Anna's huis.
Wie was Anna ?
Ik leerde haar denk ik zo'n 15 jaar geleden kennen. Zij kwam als één van de velen een keer een Dam tot Damloop doen. Ik weet nog dat ze specifiek naar me toekwam om ook te zeggen dat ze ook kwam om gewicht te verliezen. Was mooi bij effect vond ze.
Anna was van mijn generatie. Al snel onstond er een warme band met haar. Niet echt een close vriendschap, maar meer een leeftijdgenoot in dezelfde levensfase.
An was iemand die graag mensen bij elkaar bracht. Na afloop van een periode van training voor een bepaald doel een keer een borrel met een groepje en er is een periode geweest dat rond haar verjaardag een hapje en een drankje bij haar thuis een jaarlijks ritueel was. Vaak moest ik die overslaan i.vm. andere bezigheden.
Kwam me altijd op commentaar (met een knipoog) van An te staan. Maar An was altijd persoonlijk betrokken bij mensen.
Ik weet nog, jaren geleden deed ik een studie. Vier jaar in deeltijd. Na afronding was de eerste vraag niet of ik geslaagd was maar of bij mij thuis de boel nog overeind stond. Zo was An.
Zoals gezegd, niet echt een close vriendschap dat je bij elkaar over de vloer kwam, maar elkaar wel goed snappen.
Ik weet nog goed dat An 'in scheiding lag' zoals dat dan heet. Ik zat in die periode naast haar in de bus naar een Dam tot Damloop. Vroeg naar situatie van dat moment. Weet nog dat ze zei dat ze het wel zou redden.
'Ik hoop alleen dat ik niet ziek wordt of zo. Dan moeten die kinderen mij ook nog missen'.
Dat die angst keiharde waarheid zou worden wisten we toen nog niet.
De tijd raasde voort. An werd wel ziek. Kreeg kanker. Ging een traject in voor behandeling. We hadden af en toe contact tot ze op enig moment weer bij Zaanland verscheen.
Haar lange blonde haren waren na een periode van chemo weer langzaam aan het groeien. Ik weet nog goed dat we elkaar zagen. Ik schoot vol bij die begroeting. Raakte me haar zo te zien. Dat raakte haar weer. Hoorde ik later vele keren.
Ze ging weer lopen, dit keer in een andere groep. Maar altijd even een persoonlijke begroeting en een praatje.
Tot de ziekte weer terugkwam. Contact werd langzaam minder. Werd zwaarder voor haar. An werkte als oncologie verpleegkundige en wist dus wat er ging komen.
Contact liep via één van onze trainers. We hoorden dat het een verloren zaak werd.
Kort voor haar overlijden was An weer even bij AVZaanland. In een rolstoel. Zichtbaar ziek en in een eindfase van haar leven. Zij wilde nog één keer een rondje atletiekbaan doen.
Ik brak mijn training af, met volledig begrip van mijn groep, net als wat collega trainers, waar An de laatste tijd liep.
Om en om duwden we haar over de baan voor haar wat letterlijk haar laatste ronde zou worden.
Ze had nog even 'op z'n Anna's' een hapje en een drankje mee voor na afloop. Wilde nog met mensen op de foto. Zeker met haar oud trainers. Afscheid zo wisten we, was echt definitief. Nu ik dit schrijf lopen de rillingen weer over mijn lijf.
Kort daarop overleed ze.
'Anna's huis' werd de toevoeging voor het Centrum voor leven met kanker Zaanstreek.
Anna wilde niet vergeten worden en wist dat de persoonlijke aandacht voor patiënten met die vreselijke ziekte nog al eens te wensen overliet. Zoals An er altijd was voor haar patiënten kwam werd haar naam verbonden aan het centrum, dat op haar sterfdag werd geopend.
De loop van gisteren eindigde traditioneel op de atletiekbaan van Zaanland. Meestal met fakkels en sfeermuziek.
Dit keer hadden onze vrijwillgers bijna om de halve meter aan beide zijden een kaarsje geplaatst. De baan is 400 meter dus reken maar uit. Met dit als enige verlichting wordt de loop met één extra ronde op de baan afgesloten.
Ik liep (volgens afspraak) helemaal achteraan bij de laatste loper.
Het voelde weer even als de ronde van Anna.
Trots dat ik haar mocht kennen...
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten