Vietnam, de bewuste foto...

Voor de liefhebbers. Voorlopig het laatste oorlogsverhaal uit Vietnam.

Morgen richting Mekongdelta...

Bezoek aan de Vietcongtunnels en Na Trang.

We naderen zo'n beetje het einde van onze trip.

In zo'n beetje alle verhalen komt oorlog en strijd terug en vooral hoe smerig die soms werd gevoerd.

Zagen we gisteren al hoe martelpraktijken aan de orde van de dag waren om strijders van de Vietcong te breken, vandaag zien we een deel van de andere kant.

Die is minstens zo heftig.

Vanuit het dorpje Cu Chi loopt een tunnelcomplex dat destijds zes dorpen met elkaar verbond.

Soortgelijk aan het Vinh Moc complex waar we eerder waren, is er hier een nog krappere versie, die al dateert uit de Franse overheersing want die waren hier ook.

We krijgen vandaag een andere gids mee, omdat onze 'vaste' een examen heeft.

Op ongeveer anderhalf uur rijden vanuit hartje Saigon ligt Cu Chi in een mooi landelijk gebied.

Het lijkt dat onze tijdelijke gids in een halve dag drie weken wil stoppen want ze ratelt aan één stuk door in redelijk gebrekkig Engels, waarvan soms onze reisleidster het nodige moet vertalen. Het is pas zeven uur als we vertrekken!! De meesten moeten nog effies opstarten zeg maar.

Tegen half negen zijn we er.

We beginnen met een kleine uitleg en komen zo te weten dat er hier ook drie lagen tunnels zijn. Sommige zijn wat breder gemaakt dat wij westerlingen er ook in passen.

We mogen er door een aantal heen en inderdaad, ze zijn flink krapper dan de vorige.

Een ingang is echter zo krap, dat maar twee van onze groep zich hieraan wagen. Er is geen tijd voor iedereen. Helemaal niet erg vinden de meesten. Er blijven nog genoeg smalle tunnels over 😊.

Omdat ook een deel van het verzet vanuit hier werd georganiseerd zijn er ook een aantal redelijk gruwelijke boobytraps te vinden.

Wat denk je van vlijmscherpe speren met de punt omhoog in bedekte kuilen. Op de punten vergif dat niet gelijk dodelijk was, maar éénmaal gespiest deed het ongedierte de rest wel 's nachts.

De tegenpartij aan de andere kant stuurden honden de tunnels in die dan weer op een dwaalspoor werden gezet door kleding van Amerikaanse soldaten op strategische plekken te plaatsen waardoor de honden letterlijk het spoor bijster raakten.

Ander voorbeeld.. Van rubber banden maakte men zelf sandalen en slippers. Echter de onderkant werd zo gemaakt dat vooruitlopen achteruitlopende sporen achterliet. Bracht de tegenstander mooi op het verkeerde spoor.

Kortom, een veelal dodelijk kat- en muisspel waarbij vele onschuldigen het leven lieten.

Over onschuldig gesproken...

We bezoeken de plek van het napalmbombardement van Na Trang.

De wereldberoemde foto van het zogenaamde 'napalmmeisje' dat zwaar verbrand naakt wegrent vanuit een, horen we vandaag, net gebombardeerde Cao Daitempel.

Vandaag sta ik op de plek van die bewuste foto.

Kim Phuc dacht zich die dag veilig te voelen samen met wat andere kinderen in de tempel die we vandaag bezoeken. Helaas bleek die veiligheid maar schijn toen de bommenwerpers hun lading napalm dropten.

Het meisje krijgt vandaag een naam en ik het complete verhaal.

Sterker nog...we lunchen bij de schoonzus van Kim Phuc en kijken onderwijl naar een indringende documentaire over het bewuste bombardement op Na Trang van 8 juni 1972.

Het jochie voor de kijker links op de foto is haar broertje en inmiddels overleden.

Bij zijn weduwe lunchen we dus..

Na afloop van de korte film is het muisstil en een aantal van ons heeft het niet droog gehouden, zo heftig was het.

Kim Phuc woont nu in Canada, heeft de letterlijk nog zichtbare sporen van de oorlog op haar lijf en geeft lezingen over kinderen in oorlogssituaties.

Voor mij persoonlijk krijgt de bewuste foto, die zoveel indruk op mij maakte als 11-jarig jochie, eindelijk het complete verhaal en ik hou de oogjes ook niet echt droog.

Ik sta hier, ruim 47 jaar later op de bewuste plek, en mag met Kim's schoonzus op de foto.

Voel dat het me raakt op één of andere manier...

Het bleef nog lang stil in de bus terug naar Saigon...

Vietnam deel 4

Voor de liefhebbers...

Halong Bay...

We checken uit en de bus komt keurig op tijd voorgereden. Op weg naar Halong Bay. Ze zeggen hier dat het één van de wereldwonderen is. Geen idee of dat klopt, maar het komt vast in de buurt.

Nadat we op zondag een rustig Hanoi (huh??? ja kan dus ook 😊) verlaten komen we via wat sluiproutes op een soort tolweg.

Effe rustig stukkie schrijven denk ik...

Mwah.....de gidsen (toppers hoor) wisselen elkaar af met informatie. Er gaat een gidsje rond met alles over de Vietnamoorlog. We gaan nog langs veel plekken uit die tijd.

Omdat deze waanzinnige oorlog aan de gang was toen ik opgroeide, maakte dit vooral op mij een onuitwisbare indruk.

Steevast (ik was nog maar 8 of zo) vroeg ik aan mijn pa of 'die oorlog' hier ook zou komen. Als pa antwoordde dat dát niet zou gebeuren was het ook weer snel goed, maar indrukkkend bleef het.

Het beeld dat de meesten van mijn generatie wel kennen, van dat volledig ontredderde naakte meisje na een napalmaanval van de VS, staat mij nog steeds op het netvlies als ik het woord Vietnam hoor.

Kortom weer veel info, maar na een tijdje alleen maar landschap. Na een kort bezoek aan een oesterkwekerij ( je moet ervan houden) rijden we Halong Bay binnen.

Rond één uur schepen we in op een luxe cruiseboot uit de jaren twintig, maar volledig gerestaureerd. Luxe hut voor twee met douche toilet en airco.

Na een korte veiligheidsbriefing klinkt de scheepshoorn en varen we één van de mooiste baaien in die ik ooit gezien heb.

Wat een wauw momenten. We blijven foto's maken.

Natuurlijk uitgebreide lunch en de nodige activiteiten op het programma. Voor de gewichtsreductie is deze trip niet echt geschikt 😛.

Na een uur of twee varen en relaxen bezoeken we een grot waar de trappen dusdanig steil en soms onbegaanbaar zijn dat je wel van een minisurvival kunt spreken. Nou ben ik daar nogal van dus weer een gave belevenis.

Na afloop even wat drinken om vervolgens per kayak een deel van Halong Bay te verkennen.

De rust op het water, de prachtige rotsformaties en diverse roofvogels die boven ons op de thermiek hun cirkels draaien werkt heerlijk ontspannend.

Na afloop kunnen we na een kort opfrismoment aansluiten bij een 'happy hour' om vervolgens nog even een kleine cursus krijgen in het maken van Vietnamese Springrol van de chefkok aan boord.

Na weer een heerlijk buffet pffff...hebben we de rest van de avond een sit back and relaxmoment op het bovendek waar de Aziatische nacht op ons neerdaalt.

We liggen voor anker en rondom ons alleen maar verlichte cruiseschepen en scheepjes.

We kruipen weer redelijk op tijd onze hut in, gelukkig voorzien van airco, want de volgende dag staat vroeg een Tai Chi training op het programma.

Ondanks de airco is de nacht tropisch en omdat de jetlag nog een beetje in m'n lijf zit ben ik al om 5 uur al wakker. Ik besluit om aan dek de sunrise af te wachten en een deel van dit stukje te schrijven.

Na een vroeg koffiemoment staat om half 7 de Tai Chi training in de planning. Ondanks het vroege tijdstip is iedereen er. Uitrusten komt nog zat tijd voor.

Een trainster van het kaliber slangenmens laat ons de meest bijzondere bewegingen doen. Hoog lachgehalte maar de meesten doen toch braaf mee.

Weer even een sitback and relaxmoment waarna de pendelboot al weer klaarligt om ons, althans een deel van ons, te vervoeren naar één van de vele eilandjes.

Dit keer voor een hiketocht naar een pagode op grote hoogte op één van de rotsen. Ondanks het vroege tijdstip is het al flink warm, en wordt onze conditie behoorlijk op de proef gesteld.

Een prachtig mooi uitzicht over de toch al schilderachtige baai is dan wel onze beloning.

Na wat fotomomentjes en high fives beginnen we voorzichtig aan de afdaling, een minstens zo grote uitdaging.

Eenmaal beneden hebben we nog even een strand en zwemsessie in het water van de ZuidChinese zee, waartoe Halong Bay behoort.

Na afloop nog even een douchemoment, ontbijt, uitchecken uit de hutten en nog een kleine 2 uur varen naar de bus voor ons volgende avontuur.

Terwijl mijn vrouw

even bijpraat op het achterdek, mag ik op het frontdek op een ruim chillbed even de rest van dit stukje schrijven..

Op weg naar de volgende vast weer boeiende ervaring 😊

Vietnam verslag deel 3

Voor de liefhebbers weer een Vietnamstukje...
..

Na het Ho Chi Min mausoleum gaan we direct door naar het volgende feestje.

Bezoek aan literatuurmuseum. Wij vonden er op zich weinig aan maar ene Confusius had daar wel een standbeeld. En wij, kinderen van Amsterdam West, kennen in ieder geval het Confusiusplein. 😊.

Volgende activiteit na weer een heerlijke lunch....

Riksjatocht door hartje Hanoi. Het drukke stadsverkeer, maar nu ervaren als deelnemer. Volledig afhankelijk van een driver dit keer. Best spannend hoor.

Van alle kanten komt her verkeer op ons af en hoewel alles goed gaat ook hier af en toe wel een paar 'samengeknepenbillenmomentjes'... mooi woord trouwens 😊.

Na een uur in een constante kakafonie van getoeter en andere verkeersgeluiden stappen we allemaal heelhuids uit onze fietsbakkies en zijn we een uurtje een soort van vrij.

Het is tot nu toe een topreis, maar bol van de activiteiten. Een uitrustvakantie is het zeker niet, maar dat wisten we.

Het stadscentrum wordt hier op zaterdag afgesloten voor alle verkeer wat hier letterlijk een verademing is. Niet voor niks lopen veel locals met mond en neusbescherming op.

Zoveel gemotoriseerd verkeer met een enkele schone elektrieke riksja levert zoveel ongezonde lucht op dat je net zo goed kan gaan roken ofzo.

Na een redelijk saai waterpoppentheater, waar de meesten van ons in slaap storten gaan we naar de volgende bezienswaardigheid.

Er gaat hier een spoorlijn zo dicht langs de huizen, dat het bijna een cultureel erfgoed is geworden. Het is effe zoeken, maar we blijken nog op tijd.

Megaveel terrrasjes strak langs het spoor die bij het naderen van de trein snel aan de kant moeten. We scoren effe een wijntje tot de trein komt. Omdat het nog kan doe ik even een soort van planking op deze stek. Ruim van te voren waarschuwen de locals dat de trein aanstaande is. Alle terrasjes gaan nu echt aan de kant

Wauw, wat een belevenis !!!

We moeten echt strak tegen de huizen aan om niet geraakt te worden. Achteraf wellicht niet zo heel veilig maar ja...

Na dit feestje zijn we met 15 man van onze groep over en besluiten we samen wat te eten.

Na weer een spwurtocht door een inmiddels donker Hanoi belanden we bij één soort luxe hamburgertent. Geen superluxe maar met lekker drankje mooi mooi moment om effe de dag door te nemen.

Langzaam worden de oogjes zwaar. Het is nog maar dag 2 (eigenlijk 3 met reisetmaal mee) en de jetlag is zeker nog niet weg.

Terug in het hotel staan er 21.000 stappen op m'n teller. Wat bewegen kan geen kwaad met al dat lekkere eten.

Na een laatste afzakker in de rooftopbar storten we wederom rond half 11 in slaap.

Morgen verkassen naar Halong Bay...

Reis door Viernam deel 2...

Voor de liefhebbers weer klein bericht uit Vietnam....

Na als een blok te hebben geslapen gaat vroeg de wekker. Pittig, maar wel goed om in t ritme te komen. Hier zes uur later, pittige lange vliegreis achter de rug vraagt om regelmaat. Met nog beetje 'restvermoeidheid' in het lichaam storten we ons op een uitgebreid ontbijt. Van alles is er dus we komen niets te kort.

Bezoek aan het Ho Chi Min mausoleum staat op het programma. Hoort erbij, maar gezien de massa's toeristen en de lange wachtrijen heb ik ineens niet zo'n zin meer. Twee en een half uur in de rij om een dooie vent te zien vind ik eigenlijk beetje zonde van m'n tijd. Temeer omdat we ook nog worden getracteerd op de eerste tropische regenbui. We hebben paraplu's en poncho's mee....mja...op de hotelkamer dus...

Maar de lokale handelaren weten hier natuurlijk raad mee. Voor een paar duizend Dong (40 cent of zo) worden we voorzien van de nodige bescherming.

De wachttijd lijkt mee te vallen en wat ik vervolgens zie hoe de 'autoriteiten' hier omgaan met het handhaven van wat simpele spelregels had ik zeker niet willen missen...

Als de poorten opengaan moeten we twee aan twee naast elkaar naar binnenlopen. Wij doen dat braaf, maar een Aziatische dame die denkt dat drie ook wel kan wordt nog net niet in het gareel gemept door een jonge politieman. Zohee.. dat is gelijk effe duiidelijk. Hier klinkt nog een beetje boel....'communistich regime' in door..zeg maar.

Maar dus in tweetallen enige honderden meters onder een soort pagode verder doemt het gebouw op waar Ho in gebalsemde versie te aanschouwen is.

Het wordt steeds strenger... Om de 30 meter een agent. 'No phones, no pictures, no chewing gum'... een Australische dame dacht hier gewoon even sch.... aan te hebben.... die mag eruit en wordt verwijderd... Wel duidelijk...

Onderweg zien we diverse schoolklasjes die in een soort van exercitie langs onze rijen lopen. Een agent wacht ze op. Met zeer strenge commando's worden de kids een aantal vaardigheden bijgebracht.

Ze lijken het ook nog leuk te vinden. Later horen we dat dit een soortuitje is voor de besten uit de klas. Geloof dat de jongsten een jaar of zes zijn en allemaal in schooluniform.

We mogen inmiddels naar binnen en via wat trappen is daar dan de tombe. Je moet doorlopen, niet stilstaan of praten...

Het is er in ieder geval lekker koel, goeie airco hier...

Ik moet zeggen, ouwe Ho ziet er nog goed uit. Een keer per jaar gaat het hier dicht en wordt het lichaam

'bijgewerkt'.

 Ideetje voor later..😉

Na 10 minuten staan we buiten, zeker een ervaring rijker 😊.

Reis door Vietnam

Klein verslagje...

Eindelijk was het zover. Maanden naar uit gekeken, maar nu na 11uur vliegen naar Hong Kong en een relatief klein stukje naar Vietnam was daar dan de eerste stop... Hanoi.

Wat een stad zeg...!!

Onze begeleiders van Fox, Karin en Sonny, wachten ons op bij de luchthaven....Noi Bai Int Airport.

24 medereizigers, uit alle windhoeken blijkt later. Onze 'eigen' bus met vaste crew brengt ons naar een gaaf hotel in het oude centrum van Hanoi. We kunnen nog niet inchecken dus nadat de koffers veilig zijn gesteld beginnen we aan onze eerste korte stadswandeling. Goed om even de jetlag slaap weg te duwen. Ondank wat 'prikoogjes' voelen we ons redelijk.

Vooraf krijgen we de nodige instructies hoe we ons door het verkeermoeten bewegen.

Er rijden ongeveer 8 miljoen scooters in Hanoi... en die lijken allemaal tegelijk op straat te zijn. Alle trottoirs staan vol en per dertig meter pacht een beveiliger een stuk waar je tegen betaling je scooter kunt parkeren.

Hier past een 'oversteekstrategie'...

Ik dacht dat ik met Amsterdam wel wat gewend was...Pffff ech niet...

'Blijf rustig lopen als je oversteekt, ze gaan vanzelf om je heen'... makkelijk gezegd, maar best spannend... maar het werkt....meestal...

Verkeerslichten zjjn er... maar ja...niemand houdt zich eraan lijkt 't....

Er moet nog even worden geluncht en geld gewisseld. Lunch is geregeld, pinnen kan maar contant geld is nu even makkelijker. Moet wel op veilige plek. We volgen onze Vietnamese gids die uiteraard de weg weet. Via een wirwar van straatjes belanden we in een winkeltje wat je zou kunnen vergelijken met een juwelier/goudsmit. 'Hier wisselen ??' 'No no up stairs...'

Via een smal trappenstelsel belanden we in een vaag kantoortje op de derde etage...

Ik waan me ineens in een scene uit een James Bondfilm uit de vroege jaren zeventig. Zou hier zelf nooit binnengaan. Alles gaat met de hand, op briefjes en zeer oude telmachines.

Maar alles klopt en de Vietnamese Dong heeft een magistrale wisselkoers. Voor 250 Euro heb je al snel 6.5 miljoen 😊. Voelt even heel rijk.

Na nog wat stukjes wandelen schuiven we aan voor een uitgebreid diner. Met een paar wijnjes en de reis in het lijf storten we om half elf lokale tijd als een blok in slaap...