Na als een blok te hebben geslapen gaat vroeg de wekker. Pittig, maar wel goed om in t ritme te komen. Hier zes uur later, pittige lange vliegreis achter de rug vraagt om regelmaat. Met nog beetje 'restvermoeidheid' in het lichaam storten we ons op een uitgebreid ontbijt. Van alles is er dus we komen niets te kort.
Bezoek aan het Ho Chi Min mausoleum staat op het programma. Hoort erbij, maar gezien de massa's toeristen en de lange wachtrijen heb ik ineens niet zo'n zin meer. Twee en een half uur in de rij om een dooie vent te zien vind ik eigenlijk beetje zonde van m'n tijd. Temeer omdat we ook nog worden getracteerd op de eerste tropische regenbui. We hebben paraplu's en poncho's mee....mja...op de hotelkamer dus...
Maar de lokale handelaren weten hier natuurlijk raad mee. Voor een paar duizend Dong (40 cent of zo) worden we voorzien van de nodige bescherming.
De wachttijd lijkt mee te vallen en wat ik vervolgens zie hoe de 'autoriteiten' hier omgaan met het handhaven van wat simpele spelregels had ik zeker niet willen missen...
Als de poorten opengaan moeten we twee aan twee naast elkaar naar binnenlopen. Wij doen dat braaf, maar een Aziatische dame die denkt dat drie ook wel kan wordt nog net niet in het gareel gemept door een jonge politieman. Zohee.. dat is gelijk effe duiidelijk. Hier klinkt nog een beetje boel....'communistich regime' in door..zeg maar.
Maar dus in tweetallen enige honderden meters onder een soort pagode verder doemt het gebouw op waar Ho in gebalsemde versie te aanschouwen is.
Het wordt steeds strenger... Om de 30 meter een agent. 'No phones, no pictures, no chewing gum'... een Australische dame dacht hier gewoon even sch.... aan te hebben.... die mag eruit en wordt verwijderd... Wel duidelijk...
Onderweg zien we diverse schoolklasjes die in een soort van exercitie langs onze rijen lopen. Een agent wacht ze op. Met zeer strenge commando's worden de kids een aantal vaardigheden bijgebracht.
Ze lijken het ook nog leuk te vinden. Later horen we dat dit een soortuitje is voor de besten uit de klas. Geloof dat de jongsten een jaar of zes zijn en allemaal in schooluniform.
We mogen inmiddels naar binnen en via wat trappen is daar dan de tombe. Je moet doorlopen, niet stilstaan of praten...
Het is er in ieder geval lekker koel, goeie airco hier...
Ik moet zeggen, ouwe Ho ziet er nog goed uit. Een keer per jaar gaat het hier dicht en wordt het lichaam
'bijgewerkt'.
Na 10 minuten staan we buiten, zeker een ervaring rijker 😊.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten