Morgen richting Mekongdelta...
Bezoek aan de Vietcongtunnels en Na Trang.
We naderen zo'n beetje het einde van onze trip.
In zo'n beetje alle verhalen komt oorlog en strijd terug en vooral hoe smerig die soms werd gevoerd.
Zagen we gisteren al hoe martelpraktijken aan de orde van de dag waren om strijders van de Vietcong te breken, vandaag zien we een deel van de andere kant.
Die is minstens zo heftig.
Vanuit het dorpje Cu Chi loopt een tunnelcomplex dat destijds zes dorpen met elkaar verbond.
Soortgelijk aan het Vinh Moc complex waar we eerder waren, is er hier een nog krappere versie, die al dateert uit de Franse overheersing want die waren hier ook.
We krijgen vandaag een andere gids mee, omdat onze 'vaste' een examen heeft.
Op ongeveer anderhalf uur rijden vanuit hartje Saigon ligt Cu Chi in een mooi landelijk gebied.
Het lijkt dat onze tijdelijke gids in een halve dag drie weken wil stoppen want ze ratelt aan één stuk door in redelijk gebrekkig Engels, waarvan soms onze reisleidster het nodige moet vertalen. Het is pas zeven uur als we vertrekken!! De meesten moeten nog effies opstarten zeg maar.
Tegen half negen zijn we er.
We beginnen met een kleine uitleg en komen zo te weten dat er hier ook drie lagen tunnels zijn. Sommige zijn wat breder gemaakt dat wij westerlingen er ook in passen.
We mogen er door een aantal heen en inderdaad, ze zijn flink krapper dan de vorige.
Een ingang is echter zo krap, dat maar twee van onze groep zich hieraan wagen. Er is geen tijd voor iedereen. Helemaal niet erg vinden de meesten. Er blijven nog genoeg smalle tunnels over 😊.
Omdat ook een deel van het verzet vanuit hier werd georganiseerd zijn er ook een aantal redelijk gruwelijke boobytraps te vinden.
Wat denk je van vlijmscherpe speren met de punt omhoog in bedekte kuilen. Op de punten vergif dat niet gelijk dodelijk was, maar éénmaal gespiest deed het ongedierte de rest wel 's nachts.
De tegenpartij aan de andere kant stuurden honden de tunnels in die dan weer op een dwaalspoor werden gezet door kleding van Amerikaanse soldaten op strategische plekken te plaatsen waardoor de honden letterlijk het spoor bijster raakten.
Ander voorbeeld.. Van rubber banden maakte men zelf sandalen en slippers. Echter de onderkant werd zo gemaakt dat vooruitlopen achteruitlopende sporen achterliet. Bracht de tegenstander mooi op het verkeerde spoor.
Kortom, een veelal dodelijk kat- en muisspel waarbij vele onschuldigen het leven lieten.
Over onschuldig gesproken...
We bezoeken de plek van het napalmbombardement van Na Trang.
De wereldberoemde foto van het zogenaamde 'napalmmeisje' dat zwaar verbrand naakt wegrent vanuit een, horen we vandaag, net gebombardeerde Cao Daitempel.
Vandaag sta ik op de plek van die bewuste foto.
Kim Phuc dacht zich die dag veilig te voelen samen met wat andere kinderen in de tempel die we vandaag bezoeken. Helaas bleek die veiligheid maar schijn toen de bommenwerpers hun lading napalm dropten.
Het meisje krijgt vandaag een naam en ik het complete verhaal.
Sterker nog...we lunchen bij de schoonzus van Kim Phuc en kijken onderwijl naar een indringende documentaire over het bewuste bombardement op Na Trang van 8 juni 1972.
Het jochie voor de kijker links op de foto is haar broertje en inmiddels overleden.
Bij zijn weduwe lunchen we dus..
Na afloop van de korte film is het muisstil en een aantal van ons heeft het niet droog gehouden, zo heftig was het.
Kim Phuc woont nu in Canada, heeft de letterlijk nog zichtbare sporen van de oorlog op haar lijf en geeft lezingen over kinderen in oorlogssituaties.
Voor mij persoonlijk krijgt de bewuste foto, die zoveel indruk op mij maakte als 11-jarig jochie, eindelijk het complete verhaal en ik hou de oogjes ook niet echt droog.
Ik sta hier, ruim 47 jaar later op de bewuste plek, en mag met Kim's schoonzus op de foto.
Voel dat het me raakt op één of andere manier...
Het bleef nog lang stil in de bus terug naar Saigon...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten