Richting aangeven...

 Richting aangeven....

Je ziet het niet veel meer he.

Valt het u ook op...?

In het verkeer. Zelfs de duurste bolide schijnt ze niet meer te hebben. 

Of...niet te hoeven gebruiken schijnt het...

En die vele (brom) fietsers...

Zonder te generaliseren hè..

Maar daar snap ik het nog van.

Veel, heel veel, zijn druk met hun telefoon. Ja dan is één hand bezet. Dan wordt richting aangeven lastig.

Gisteren nog...Spaardammerdijk Amsterdam. Ik fietste richting Pontsteiger. Echt niet hard. Van links komt een jongeman het fietspad op. 

Telefoon in z'n hand. Z'n gezicht er bijna tegen aan. Oortjes in. Helemaal in z'n eigen bubbel. Ik meende dat ie oogcontact maakte maar nee hoor. Zowat tegen hem aan. 

Paar keer bellen hielp niet...Want ja...oortjes...

Ik geef een bleer....

'HEE!!! UITKIJKEN!!!!'

Hij schrikt overduidelijk. Maar goed ook.

'Nou meneer( dat nog wel) rustig aan..

Ik hoor nog wat (vast niet aardig) gepruttel uit zijn mond wat ik maar negeer...

Wordt er dan helemaal geen richting aangegeven? 

Jawel hoor... 

De overheid. U weet wel, die club die we deels zelf kiezen. Die zoeken dan weer samen een kabinetje en bepalen deels de richting. De anderen die we kozen controleren dat weer.

Maken bijvoorbeeld wetten waarin staat dat je geen telefoon mag vasthouden als je .. 

Nja...

Als je ook het handhaafvolk wegbezuinigt zodat die alleen nog noodzakelijke dingen kunnen doen ( ja ik weet het, ze hebben soms echt niks beters te doen als u net toch die bon krijgt)... 

Maar als je er dus niet op let, niet handhaaft, blijft het probleem in stand.

En toen diezelfde overheid ons in Coronatijd behoorlijk een bepaalde richting in duwde, waren daar genoeg mensen die een andere richting wilden.

Kan je natuurlijk wat van vinden...maar ze gaven in ieder geval een richting aan.

En heel eerlijk...

Richting aangeven is al eeuwen oud.

Kijk eens naar de Passion in de christelijke religie. Iemand stond op en gaf richting. Hij eindigte niet zo heel fijn toen zijn richting bepaalde lieden niet zo uitkwam.

Ook in andere religies vele 'richtingaangevers'

En wij kunnen het echt wel he.

Als er een kindje is geboren of op komst is. In het laatste geval komen er roze of blauwe ballonnen en/of een echo. En dan vaak tranen bij opa's, oma's en overige familie.

Gisteren stond ik op de pont. Naast me een (ik vul effe in) een trotse pappa met een dochter van een jaar of zeven in z'n hippe bakfiets. Op haar schoot een dienblad met een heleboel beschuitjes met blauwwitte muisjes. Ze werden door diverse mensen gefeliciteerd.

'Heb jij een klein broertje', vroegen meerderen.

Haar donkere ogen glommen van trots en ze kreeg een smile van oor tot oor.

Deze opa kreeg ook die smile en gelijk natte oogjes.

Want deze richting kennen we bijna allemaal.

Of broertje zich later ook broertje voelt is vers twee, maar dat is voor later en te hopen dat we daar weer net zo tolerant zijn als we ooit waren.

Want helaas die richting van die vrije waarden en jezelf kunnen zijn, lijkt ons echt weer een paar flinke stappen de weg terug te wijzen.

Voorlopig pakken ze haar die trotse glimlach niet meer af...En ondanks die natte oogjes die van mij ook niet 😀

Ik fietste van de pont af richting Westpoort. Passeer een hoop grote windmolens. Ze draaiden rechtsom, dus met de richting van de klok mee. 

Want ook die richting spraken wij ooit met elkaar af. Met of tegen de klok.

En ik fiets dan van noord naar zuid en houd beetje de westkant van Amsterdam aan. Want die richting snap ik ook nog wel.

Ik ben wel altijd snel de weg kwijt als de navigatieBeppie van GoogleMaps me in oostelijk richting stuurt. 

Ja, vanaf waar gezien dan...🙈

En navigatieBeppie is een koosnaam. Eén oma heette Beppie, mn oudste tante aan vaders kant en mijn vrouw voluit Elizabeth.

Dus mijn navigatieBeppie geeft mij de richting aan. Of het nou in Friesland of Frankrijk is, ik vaar blind op mijn Beppie. Zij geeft altijd de goede richting.

Waarop ik (en dan meen ik echt) braaf, zonder telefoon in hand) keurig mijn hand uitsteek en richting aangeeft. Net als op mn E scoot en auto overigens. Maar daar met lichtjes.

En toen tante Poly van de week even langskwam gaf ze ook behoorlijk de richting aan die moeder natuur wilde, al was haar richting zo'n beetje alle kanten op.

Maar duidelijk richting aangeven...

Je kan het dus niet vaak genoeg doen.

😀