San Sebastian vervolg..

 Reizen door Baskenland, vervolg...

Na een diepe slaap word ik wakker in een zwaar bewolkt Spanje. Het is iets afgekoeld maar nog steeds behoorlijk warm.

Gezien de afstand stadje/hotel besluit ik het ontbijt maar hier te doen. Er staat alleen een expressomachine op de kamer.

Ik meld me aan de bar en noem m'n kamernr.

In Spaans probeert de barman Cees Sjouwerman uit te spreken. Altijd wel een lachmomentje🙈. 

Two persons room 146?... 

Nee helaas pik... 

Maar dan kon hij natuurlijk ook niet weten. 

Ik reken voor 1 persoon af. 

Na een paar flinke stukken water en andere meloen, yoghurt met banaan, appel en de nodige muesli, wat Spaanse broodjes met honing en twee sterke koffie pak ik de bus en stap rond 9 uur uit in een dan al druk centrum.

Ik besluit de oude stadskern wandelend te verkennen.

Wat een plaatje zeg, San Sebastian. 

Heeft wel wat weg van Bordeaux, maar ook van Arcachon en Sevilla.

Het laatste stadje was met die bijzondere met heen( meisje met arm in transportband) en terug ( jaarwisseling met water en soepstengels ivm mist en dus geen vlucht).

Niet zo gek veel later bleek dit onze laatste stedentrip samen toen we nog van niks wisten...😢

Na ruim een uur door allerlei heerlijke straatjes te hebben gedoold, die barsten van de barretjes en restaurantjes, twee kleine strandjes aan een ruige zee waar al volop wordt gezwommen en gesurfd kom ik bij de de fietsenwinkel aan waar ik morgen (inmiddels vandaag dus) een E bike rondleiding krijg. 

Ik ben nogal van check check double check en wil niet op te laatste moment zoeken. Ik maak kennis met de eigenaar die ook mijn gids blijkt. Hij heet me welkom en belooft me een mooie toer. Ben benieuwd.

Gezien de weersvoorspelling, er zijn pittige buien in het vooruitzicht, belooft de gids me dat in zijn verhalen altijd de zon schijnt

Ik wandel verder. Kom langs een ruige kustlijn waar de zee zich als een malle tegen de vele basaltblokken opbeukt. Ik maak wat foto's.

Zie ineens een FacebookMessenger melding.

Blijkt van oudcollega. We waren elkaar, behalve via Facebook al even soort van uit het oog verloren. 

Heel lief, wenst ze mij een mooie reis, schrijft ze dat ze mijn gevoel van ontreddering na een plotseling verlies kan voorstellen en dat ze vanmiddag een wijntje op ons neemt.

Lopend, langs de kustlijn van de Golf van Biskaje,hoevaak zijn we hier al niet samen overheen gevlogen naar zonnige oorden, komt deze boodschap even extra hard binnen.

Ineens stromen mijn tranen...

Ik krijg in deze tijd, heel veel van soortgelijke berichten. Doet me echt goed. Maar in deze context, alleen en in Spanje op deze blijkt, krijgt het weer extra lading.

Tranen horen er te zijn.

Met wat mooie woorden richting Els laat ik ze even lopen....

Ik dank m'n oudcollega voor haar lieve berichtje en loop verder. Stuit op een uitkijkpunt waar op dat moment een waterevenement wordt opgebouwd. Er klinkt al gezellige muziek.

Ik blijk aan de voet van een kasteel te staan, wat ooit als verdedigingsvesting diende.

Er is een route omhoog die ik besluit te nemen. Het zal mij op het hoogste punt al ruim 7000 stappen en een behoorlijk bezweet lijf opleveren.

Maar dan heb je ook wat. Prachtig uitzicht en ik bezoek nog een klein museum. Het blijkt de Monte Urgullberg met op de top een standbeeld van Gesus Cristo, bij ons wel bekend als Jezus. 

Na de nodige plaatjes van een werkelijk schitterend uitzicht begint m'n maag een beetje te rommelen begin in aan de afdaling om in het stadje effe te lunchen.

Zittend op één van de vele pleinen doe ik me tegoed aan een lekkere tonijnsalade en een paar Ibericoham kroketjes en laat de massa toeristen en locals aan me voorbijtrekken.

De ochtend zit er alweer op. 

San Sebastian is echt genieten...

Wordt vast vervolgd....

Reizen naar Frankrijk en door Spaans Baskenland

 Van een simpele reis toch nog een verhaaltje maken

Ik ga het proberen...

Het is goed negen uur in de ochtend als ik na het afscheid van de kinderen op m'n gemakkie door de nog stille straatjes van Arcachon stap.

Nu dus echt alleen op pad. Gek genoeg bekruipt me het gevoel van voor het eerst op schoolreisje of zo.

Ik besluit langs het strand over de boulevard te lopen. Echt aanradertje Arcachon voor als je van zee en strand houdt.

Ik vergelijk het (met mijn perceptie dan) met mix van soort van Egmond aan Zee en Zoutelande.  Niet gek druk maar vooral gezellig en relaxed sfeertje.

Wat hier zeker is aan te raden (mits je daarvan houdt natuurlijk) zijn de oesters.

Delicatesse!!!

Met m'n ratelende trolley achter me aan, rugtasje op m'n rug en m'n 'Guzzi' om mijn schouder (ik heb een goedkope variant van een Gucci schoudertasje) voor de echt belangrijke zaken nader ik het station, waar ik nog effe uurtje in de wacht mag.

Exact volgens schema zet de SNFCtrein zich in beweging richting Bordeaux en ben ik nu dus echt 'op reis'... 

Veel bewuster van het woord nu dan vroeger.

De reis gaat voorspoedig en na een stuk of tien kleine stations doemt het grote Bordeaux weer op, waar we van de week al dagje waren.

Uit het station valt me gelijk de enorme hitte op. Als een klamme deken laat de zon zich gelden en ik besluit een schaduwrijk terrasje te scoren voor een frisse salade Nicoise en een koud Spaatje rood, voor ik m'n zoektocht naar de Flixbus begin.

Het is net 12.00 uur en mn bus gaat 14.10 dus ik heb nog effies, denk ik dan nog....

Als mn lunch is weggewerkt, de broodnodige medicatie met reguliere afgifte (l,ja dat gaat ook maar door) erin zit ga ik te voet verder en vind ik vrij makkelijk het Flixbusstation.

Hoewel station...er staan wat banken in de schaduw van een snelwegklaverblad. Op een paal twee monitoren met de reisschema's.

Die van mij staat erbij....denk ik...

Maar die rit is vertraagd en gaat rechtstreeks naar .,..Bilbao. 

Hee, dit klopt niet. 

De monitor laat alle stops zien, maar op het moment dat info voor mij zou moeten komen springt ie steeds op reclame.

Zal vast goedkomen....

Maar ineens is 'mijn' buslijn 711 in vier varianten te zien. Ineens een app van Flixbus dat mijn rit vertraagd is. Ook zie ik een latere rit naar San Sebastian in beeld die vervallen is.

Ik krijg een beetje Zaanse Meerplus/EBS kriebels ineens..🙈

For sure toch maar even bellen...

Ik krijg na een meertalig menu uiteindelijk een Engelssprekende dame aan de lijn. Ze vraagt naam en boekingnummer....

Oja, spelling in Engels niet mn sterkste kwaliteit en combi effe geen leesbril en felle zon ook niet een lekkere...

Maar nadat alles me toch lukt verzekert ze me, dat er ondanks 16 min vertraging de reis verder wel door zal gaan.

Tja, voor het eerst alleen reizen... Het is allemaal ontdekken.

In geval van nood zit er nog een Ibishotel om de hoek.

Het duurt en het duurt.... 16 minuten wordt een half uur en ik zie nu ook bij de jongere wachtenden de nonverbale twijfels toeslaan. 

Ineens verschijnt er een Flixbus op andere plek... Helaas...deze gaat naar Toulouse en Montpellier...

Naast me, twee jonge meiden van begin twintig, Spaanssprekend met niet te volgen accent( ik vul ff in Baskisch) zi jn ook druk in de weer met hun app en de monitoren.

Okeee...als deze generatie ook al twijfelt...

Ik spreek één van hen aan. In perfect Engels legt ze me uit dat zij nu ook twijfelen. Maar ze spreekt ook Frans en gaat voor haar en haar partner (en nu ook voor mij) even telefonisch aan de slag ...

Komt helaas ook niet verder dan een lastig keuzemenu. Ze komt uit Bilbao blijjkt (ik zat dus goed met Baskisch). 

Uiteindelijk komt daar, bijna uur later dan gepland, onze Flixbus het klaverblad afzakken. We wensen elkaar goede reis en ik stap eindelijk (voor het allereerst) een Flixbus in.

Het reisgezelschap is zeer divers te noemen. Ik ben zeker niet de oudste in ieder geval.

Naast me een jonge vrouw van begin twintig schat ik. Het blijkt (foutje van mij) dat een toch per stoel ingecheckt dient te worden, want een jonge vent meldt zich. Hij is bereid om ander plekje te zoeken, maar dat vind ik onzin.

Ik beland op andere stek, weet daat het laatste stukje van mn Flixapp ook te vinden en het blijkt dat is op stoel 11C zou moeten zitten.

Daar zit ook al iemand....

De bus zet zich in beweging. De dame naast me, ook super jong en bereid ff met me mee te kijken in de Flix app, haalt haar schouders op en zegt in het Engels iets van 'lekker belangrijjk' gevolgd door sit back and relax.

Ik zit op prima stoel, er is stroom en wifi, ik heb water en nog wat te eten. 

Ik ben onderweg naar San Sebastian.

Eindelijk!!!

Na een paar Franse stops wordt het landschap wat meer bergachtig, passeren we Pau, dat herkeh ik nog uit de Tour de France is daar ineens de Spaanse grens.

Rond  19.00 ben ik er dan echt, is het tijd voor een Cervezaatje en een klein hapje, voor ik aan het laatste stukje naar m'n hotel begin.

Bijna 11 uur op pad geweest. Na een incheck, effe een frisse douche, nog een biertje en een pinxtosje plof ik effe na 22.00 uur in bed waar ik al snel in diepe slaap ben....

Wordt vast vervolgd..

💙

Zo bleek ik op 2e Kerstdag ineens De reddende engel....

 Schiphol 2e Kerstdag 04.45.

Voor de laatste week van het jaar nog even een stedentripje. 

Ja ik weet het we zijn net terug🙈...

Mja...ouwemannenregeling en genoeg verlof etc...

Ik word er weer eens uitgepikt bij de security. 

Niet zo heel gek met een vracht medicijnen. 

Tja de andere kant van het ouder worden met gebreken...

Twee plastic bakken met jas rugtasje en trolley vragen om nader onderzoek....

Ineens bij de balie achter me...

Hoop gegil van klein meisje en overduidelijk paniek bij ouders en medereizigers...

Ik laat de boel de boel... Oogcontact met mijn vrouw, over mijn bagage, zij zal opletten weet ik...

We kennen elkaar al effies... Jaar of 45 ofzo...

Vakantie of niet, de hulpverlener in mij slaapt nooit...

Het meisje (ik schat jaar of 4) zit met haar arm vast tussen lopende band en schacht waar die in moet....

Ziet er heftig uit.

De band staat gelukkig stil maar ze zit muurvast. Mensen eromheen in dikke paniek.

Ik ben als eerste bij haar.... Paniek en angst in haar betraande ogen...

'We gaan je helpen lieverd' probeer ik haar gerust te stellen.

Ik pak het kleine armpje voorzichtig vast. Het zit muurvast. Samen met een beveiliger probeer ik de band achteruit te duwen. 

Geen beweging.

Ik duw met elke hand vier vingers in de schacht en trekt met alle kracht die ik in me heb (en als kleine meisjes in nood zijn hebben opa's oerkrachten) de schacht omhoog terwijl de beveiliger de band blijft terug duwen.

Ik voel een paar millimeter speling komen.... 

Het blijkt genoeg. 

Pfff gelukkig ... 

Het kleine armpje schiet los en godzijdank zitten alle vingertjers er nog aan. 

Ze vliegt in haar mamma's armen.

Met een 'sterkte en goeie reis' meld ik me vervolgens weer bij mijn bagagebeveiligster die ook zichtbaar geschrokken is.

Ik mag door....🙈

Het is nog maar 5 uur. M'n karmapunten voor vandaag vast binnen zullen we maar zeggen...

Op naar Sevilla!!!

Heb ik in het vliegtuig weer wat te schrijven....

💙

Over het leven...

 Zo'n verhaaltje over het leven...

Een paar weken terug mocht ik de 63 aantikken. En hoewel cliché, je bent zo oud als je je voelt een feit is, staat het er toch...

Ik voel me over het algemeen, fysiek en mentaal, nog lang niet zo. En ook een feit, kreeg ik op een recente bijscholing bij de Atletiekunie mee, als je je echt oud gaat voelen, ga je je daar ook naar gedragen.

Ik las afgelopen week een column over dit onderwerp. Weet niet meer waar precies en door wie, maar het kwam neer op het volgende.

Als je als kind een doos chocola kreeg, had je de neiging om voor veel en snel te gaan, want zoooooo lekker!!!

Maar als er dan nog een paar over zijn, wil je daar toch ook lang van genieten.

Deze metafoor gebruikte de columnist voor het leven.

Je pakt in je jonge jaren, als tijd geen rol speelt, de meeste chocolaatjes. 

Tot het besef komt... Die voorraad is eindig...

En dan komt het moment, dat je bewuster wilt genieten.

Nou deden wij dat toch altijd wel, zeker de laatste jaren. Er kwam wat fysieke shit op ons pad, werd soort van gerepareerd, maar zet je wel even heel stevig met beide beentjes op de grond.

Dus bewust die mooie momentjes creëren werd een soort van way of life.

En ja, we lijken van vakantie naar vakantie te  leven. En die terrasmomentjes zijn er genoeg. 

Maar het gaat vooral om er even bij stil te staan. Een soort 'count your blessings' momentje.

Vandaag bijvoorbeeld...

In de planning stond een duurloop met mijn loopgroep door de duinen bij Bakkum op het schema.

In mijn huidige loopgroep momenteel alleen maar dames. 🙈 Nee ik klaag zeker niet!!

Wij zagen elkaar, althans de meesten van ons, voor het eerst terug na een paar weken vakantie. Na de nodige 'welkom terug en goed je weer te zien' hugs,  zetten we ons in de looppas voor ruim 11 km totaal.

Onderwijl mooie gesprekken over vakanties en van alles en nog wat, een fijne sociale bijkomstigheid naast het sportieve van het hardlopen.

Wat dat laatste betreft...

De Dam tot Damloop is al over drie weken!!!🙈

We waren nog geen kilometer op pad of de hemel brak los met een gigantische wolkbreuk. 

In no time had niemand nog een droge draad aan zijn of haar lijf. En omdat veel groepen van AVZaanland daar liepen was het vooral veel gedeelte smart.

Onderweg een paar van mijn graag uitgesproken motto's...

'De meeste regen valt er naast'

'Natter dan nat kun je nooit worden'

En 

'Het is vooral een beleving' 

werden de vele kilometers duinpad weggetikt.

Na afloop het moe maar voldaan gevoel dat overheerst.

Na een lekkere douche thuis een uurtje of wat twijfel, toch maar even op pad naar de lokale braderie op Oud Zaandijk.

Tussen de buitjes door spraken we mooie mensen.  

Eén van de loopsters uit onze groep stond met een kraam met stoffen en vertelde goede zaken te doen.

Ik sprak één van mijn oudste studenten die puur toevallig sinds kort getrouwd was met iemand die we vanuit een lang verleden kende. De wereld blijf klein.

Met een andere loopster die een tijdje wegens blessureleed moest afhaken had ik een leuk gesprekje over terug in de groep komen.

Els scoorde nog een mooie portomonnee en ik een gave riem.

Zo liep het een tijdje door en toen de zon doorbrak, pakten we dan toch maar even dat verleidelijke terras vanaf waar we veel bekenden zagen voorbij schuiven.

Na een drankje rustig aan naar huis om ons bij de lokale toko gescoorde maaltijd te nuttigen.

Vanaaf een beetje chillen op de bank met een bakkie koffie en later vast een lekker speciaal biertje.

En na wat tv gedoe komt ergens rond tien uur weer 'Denkend aan Holland' met Janny van der Heijden en André van Duin.

Vooral die laatste vinden wij vanuit onze jeugd al leuk.

Lekkere slow tv op het eind van de dag.

Van omroep Max...😜 

Want jonger voelen is één, zestig plus is een feit. En dan ga je dit soort programma's waarderen.

Dus nee, je hebt niet alles in de hand, maar dat stukje chocola van vandaag is in ieder geval maximaal genoten!!

💙💙

Richting aangeven...

 Richting aangeven....

Je ziet het niet veel meer he.

Valt het u ook op...?

In het verkeer. Zelfs de duurste bolide schijnt ze niet meer te hebben. 

Of...niet te hoeven gebruiken schijnt het...

En die vele (brom) fietsers...

Zonder te generaliseren hè..

Maar daar snap ik het nog van.

Veel, heel veel, zijn druk met hun telefoon. Ja dan is één hand bezet. Dan wordt richting aangeven lastig.

Gisteren nog...Spaardammerdijk Amsterdam. Ik fietste richting Pontsteiger. Echt niet hard. Van links komt een jongeman het fietspad op. 

Telefoon in z'n hand. Z'n gezicht er bijna tegen aan. Oortjes in. Helemaal in z'n eigen bubbel. Ik meende dat ie oogcontact maakte maar nee hoor. Zowat tegen hem aan. 

Paar keer bellen hielp niet...Want ja...oortjes...

Ik geef een bleer....

'HEE!!! UITKIJKEN!!!!'

Hij schrikt overduidelijk. Maar goed ook.

'Nou meneer( dat nog wel) rustig aan..

Ik hoor nog wat (vast niet aardig) gepruttel uit zijn mond wat ik maar negeer...

Wordt er dan helemaal geen richting aangegeven? 

Jawel hoor... 

De overheid. U weet wel, die club die we deels zelf kiezen. Die zoeken dan weer samen een kabinetje en bepalen deels de richting. De anderen die we kozen controleren dat weer.

Maken bijvoorbeeld wetten waarin staat dat je geen telefoon mag vasthouden als je .. 

Nja...

Als je ook het handhaafvolk wegbezuinigt zodat die alleen nog noodzakelijke dingen kunnen doen ( ja ik weet het, ze hebben soms echt niks beters te doen als u net toch die bon krijgt)... 

Maar als je er dus niet op let, niet handhaaft, blijft het probleem in stand.

En toen diezelfde overheid ons in Coronatijd behoorlijk een bepaalde richting in duwde, waren daar genoeg mensen die een andere richting wilden.

Kan je natuurlijk wat van vinden...maar ze gaven in ieder geval een richting aan.

En heel eerlijk...

Richting aangeven is al eeuwen oud.

Kijk eens naar de Passion in de christelijke religie. Iemand stond op en gaf richting. Hij eindigte niet zo heel fijn toen zijn richting bepaalde lieden niet zo uitkwam.

Ook in andere religies vele 'richtingaangevers'

En wij kunnen het echt wel he.

Als er een kindje is geboren of op komst is. In het laatste geval komen er roze of blauwe ballonnen en/of een echo. En dan vaak tranen bij opa's, oma's en overige familie.

Gisteren stond ik op de pont. Naast me een (ik vul effe in) een trotse pappa met een dochter van een jaar of zeven in z'n hippe bakfiets. Op haar schoot een dienblad met een heleboel beschuitjes met blauwwitte muisjes. Ze werden door diverse mensen gefeliciteerd.

'Heb jij een klein broertje', vroegen meerderen.

Haar donkere ogen glommen van trots en ze kreeg een smile van oor tot oor.

Deze opa kreeg ook die smile en gelijk natte oogjes.

Want deze richting kennen we bijna allemaal.

Of broertje zich later ook broertje voelt is vers twee, maar dat is voor later en te hopen dat we daar weer net zo tolerant zijn als we ooit waren.

Want helaas die richting van die vrije waarden en jezelf kunnen zijn, lijkt ons echt weer een paar flinke stappen de weg terug te wijzen.

Voorlopig pakken ze haar die trotse glimlach niet meer af...En ondanks die natte oogjes die van mij ook niet 😀

Ik fietste van de pont af richting Westpoort. Passeer een hoop grote windmolens. Ze draaiden rechtsom, dus met de richting van de klok mee. 

Want ook die richting spraken wij ooit met elkaar af. Met of tegen de klok.

En ik fiets dan van noord naar zuid en houd beetje de westkant van Amsterdam aan. Want die richting snap ik ook nog wel.

Ik ben wel altijd snel de weg kwijt als de navigatieBeppie van GoogleMaps me in oostelijk richting stuurt. 

Ja, vanaf waar gezien dan...🙈

En navigatieBeppie is een koosnaam. Eén oma heette Beppie, mn oudste tante aan vaders kant en mijn vrouw voluit Elizabeth.

Dus mijn navigatieBeppie geeft mij de richting aan. Of het nou in Friesland of Frankrijk is, ik vaar blind op mijn Beppie. Zij geeft altijd de goede richting.

Waarop ik (en dan meen ik echt) braaf, zonder telefoon in hand) keurig mijn hand uitsteek en richting aangeeft. Net als op mn E scoot en auto overigens. Maar daar met lichtjes.

En toen tante Poly van de week even langskwam gaf ze ook behoorlijk de richting aan die moeder natuur wilde, al was haar richting zo'n beetje alle kanten op.

Maar duidelijk richting aangeven...

Je kan het dus niet vaak genoeg doen.

😀

Koopavond met Cees

 Koopavond met Cees, zomaar een looptraining op een doordeweekse donderdag

🤩

Bijna twintig jaar mag ik mezelf al looptrainer noemen en het verveelt nog steeds niet.

Met uitzondering van uiteraard vakanties ed sta ik al die jaren drie keer per week met veel plezier voor mijn loopgroep.

Dinsdag, donderdag en zaterdag het standaard ritueel.

Omjurken in de loopoutfit. 

Richting AVZaanland of buitenlocatie. 

Effe 'briefen' van de loopgroep over het programma. 

Dan gezamelijk (ik doe alles mee) inloop, circulatiewarming up, krachttraining (vooral buikspieren en planken zijn de favo's) loopscholing, kernprogramma, cooling down en niet te vergeten even nasocializen met braaf bakkie thee

Dan retour thuisfront voor die overheerlijke lauwwarme douche.

Op de zaterdagen vaak een duurloop in bos, duin,strand, NoordHollandse polders of soms wat stedelijker route.

Beweging, buitenlucht op ieders niveau op weg naar een lange termijndoel zoals in ons geval een DamtotDamloop, Zandvoortcircuitrun, JCrun of iets in Egmond.

Naast het fysiek, mentale en sociale is ook die big smile vaak de mooiste beloning.

In de loop der jaren mocht ik leuke bijscholingen volgen, waren en StarttoRun trainersdagen. 

Bij die laatste werden we daar vaak verrast door fenomenen uit allerlei takken van (top)sport.

Arnold van der Leijden..., Dolf Jansen en goodold judokampioenenmaker Cor van der Geest kruisten ons pad.

Vooral die laatste kon laaiend enthousiasmeren.

Zijn uitspraak 'Maak van je meeting geen meting' verscheen op onze shirts dat seizoen.

Wat dat is is het, zeker op ons recreantenniveau. Die meeting is het mooiste, de meting af en toe mooie bijvangst.

Die conditieverbetering is natuurlijk goed, bewegen in buitenlucht is puur genieten, vooral soms de serieuze gesprekken 'onderweg' zijn vaak heel waardevol.

Af en toe en al dan niet verzonnen verhaal om zware oefeningen wat lichter te maken, maar vooral die lol en die big smile bij de meesten geven mij bakken energie.

Gisteren was weer zo'n moment. 

Eigenlijk stond iets met estafette op het program. 

Maar ik bedacht ter plekke toch maar iets anders. Zomaar...

Een soort Zaanse Urbantrial door stedelijk gebied op 'koopavond' zoals we de donderdag vaak noemden.

Een mix van dribbelen, intervallen, allerlei fysieke oefeningen tussendoor en voor gebruik makend van wat de omgeving je biedt.

Hellingen en trappen op en af in het Zaanse Spitstunneltje bij Westerwatering, het wat armspierenwerk op de hekken, het nodige 'grondwerk' daaromheen,  loopvormen in het Volksparkje, intervalletjes op diverse tempo's door het centrum en om af te sluiten een funoefeningen op de 'hellingbaan' van het overdekte winkelcentrum op de Westzijde.

Totaal anderhalf uur beweging, buitenlucht en een hoop lol en niet geheel onbelangrijk, gewoon bijna 6 km in the pocket😀.

Oja, wel met als einddoel een DamtotDamloop voor de meesten in september.

Best leuk hoor zo'n hobby. Blijf het hopelijk nog heel lang doen.

En van één van mijn deelneemster kreeg de training gisteravond de naam

'Koopavond met Cees.'

Ik hou hem erin denk ik

🥰♥️

Prinses op de erwt.... Of meisje in de gouden kooi..?

 Amalia

Prinses op de erwt....

Of meisje in de gouden kooi..?

Dat vroeg ik me af toen ik de afgelopen dagen de walgelijke berichten las over onze kroonprinses. De berichten, maar ook sommige reacties op de diverse socials.

"Het zou niet kloppen', 'is nepnieuws', 'is maar goed ook' zijn nog maar de minste uitingen 

Niemand kiest de plek van zijn of haar wiegje uit.

Maar je zal maar worden geboren als eerste dochter van de Koning. Op grond van vele wettelijke bepalingen ben je de troonopvolger in eerste lijn.

Gaat hier al jaren zo. En je kan er van alles van vinden. Zij heeft deze rol niet uitgekozen.

Als ik soms alleen al het commentaar op haar uiterlijk lees van sommigen....🙈

Maar het is haar lot. Maar zeker sinds de inhuldiging van WimLex, zijn huwelijk met Max en alles wat vooral die laatste meebrengt maakt dat ze soms tot een soort 'gewone' mensen, binnen de ruimte die zij hebben.

Vergeleken met de nagenoeg onbereikbare Juliana, die in Bernard ook weer een behoorlijke tegenpool had, toonde Bea zich op sommige momenten ook best een mens van ons.

Zij wist ooit spontaan drie 'kussen' te ontvangen in de omgeving van de Jordaan en ik mocht persoonlijk aanschouwen hoe de vliegramp in de Bijlmer haar zichtbaar aangreep.

Het blijft echter balanceren op het slappe koord.

Maar hee...het zijn ook nog eens gewoon mensen van vlees en bloed.

Terug naar het nu...

Amalia, nog maar net achttien, wordt nu het leven zuur gemaakt. 

Zou 'gewoon' gaan studeren, iets van het Amsterdamse studentenleven kunnen proeven, voordat zij haar staatsrechtelijke keurslijf aantrekt.

Voor zover zij dat nog niet had overigens, om als haar pa stopt een groot aantal jaren onze Koningin zal zijn.

Gewoon even een paar jaar jong zijn, de tijd die de meesten van ons vast nog wel kennen voordat we een soort van settelden.

Maar helaas....

Deze jongedame van achttien is ook deze tijd niet gegund. Bedreigingen, uit welke hoek dan ook maken dit voor haar onmogelijk.

We hebben in ons landje best wel veel vrijheden. Onze grondwettelijke rechten gaan echt heel ver. En gerechtelijke controle door de rechterlijke macht is eveneens een groot goed.

Je hoeft maar even richting het Oosten van Europa te kijken om te snappen wat ik bedoel.

Maar helaas is het geen uitzondering meer om mensen die ervoor kozen een publieke taak te vervullen, te beledigen, bedreigen, te intimideren en noem maar op, al dan niet opgehitst door anderen.

Fatsoenlijk gedrag is helaas in ons parlement eerder een uitzondering dan regel.

En hoewel niet goed te praten zou je nog kunnen zeggen dat het uitvoeren van een publieke taak een eigen keus is.

Onze kroonprinses had die keus niet.

De prinses het sprookje 'De prinses op de erwt' werd een soort van geselecteerd uit meisjes die uit een ideaal met een prins wilde trouwen. 

Weet niet eens of ie op een wit paard reed.

Onze kroonprinses is helaas een meisje van achttien in een gouden kooi.

En dat is eigenlijk best heel triest

😢💙