De harde huishoudhandjes van tante Gonnie

De harde huishoudhandjes van tante Gonnie...

Ansterdam-West begin jaren zeventig. Wij woonden nog maar kort in Geuzenveld. Geuzenveld, één van de westelijke tuinsteden was een eldorado voor kinderen. Altijd buiten. Veel groen, groots opgezet.

Die week was het Kerstvakantie of zo, want neef Paul (die kwam uit Osdorp) logeerde bij ons. Neef of vriendje, dat verschil wisten we nauwelijks. We speelden veel samen. Ik ben twee jaar ouder. Ik denk dat ik 12 was in de tijd.

Het was in die tijd niet gebruikelijk toen dat moeders erbij werkte. Kwam wel voor maar was eerder uitzondering dan regel. Mijn moeder, was in ieder geval altijd thuis. Voor neef Paul was ma tante Gonnie, want wel effe netjes ome of tante ervoor en geen ge-jij en ge-jou.

Het waren dus de vroege jaren zeventig, in mijn beleving haddn we nog maar net kleuren-tv. Wasmachines zoals nu kenden we nog niet. Ma had zo'n ronde trommel daar draaide de was in. Met en beetje mazzel had je een centrifuge, maar dat was al een luxe en wasdrogers waren voor ons arbeidersmensen nog niet weggelegd.

Huisvrouwen van toen, in ieder geval ma waren in mijn ogen altijd druk en altijd met de was bezig. Wij waren met zijn vijven thuis en broerlief (nakomertje) zat nog in de luiers. Tegenwoordig zijn er weggooi-luiers. Die had je toen ook wel, maar veel te duur. Dus naast het gewone huishouden draaide er vaak een luierwas.

Omdat broer nogal eens een poepluier produceerde stond er vaak een luierwas als kookwas op het gas. Zo ging dat in die tijd. Omdat drogers geen optie waren wrong ma alle was op de hand. Gevolg... Heel sterke en harde handen.

Oma, ma's moeder helemaal. Dat was een vrouw uit de tijd van het wasbord en dan bedoel ik geen getrainde buikspieren !!!

Harde sterke handen die ook stevig aankwamen bij een af en toe uitgedeelde corrigerende tik, want dat mocht toen nog.

Ze waren nooit onterecht en slechter ben ik er niet van geworden, by the way.

In mijn beleving dus altijd aan de was en ook altijd druk. Drie kids op te voeden, man in de bouw, veel op de hand (af)wassen dus alles in de vijfde versnelling. Tijd voor flauwekul in zo'n dagprogramma was er niet echt ruim.

Nou waren neef Paul en ik best braaf, maar wel echte Amsterdamse jongetjes. Beetje de grens opzoekend, jeugd blijft jeugd tenslotte. Zoveel is er echt niet veranderd...

We besloten een beetje te gaan klooien met vuurwerk buiten. Nou is vuurwerk een groot woord. We hadden in de tijd rotjes, piraatjes en kanonslagen. Die laatste klonken het hardst. Er waren ook nog bazooka's, die klonken nog harder, maar die waren ook nogal prijzig.

En vergunningen leeftijdseisen ... Nooit van gehoord. Je kocht er gewoon tien in de feestwinkel, van je zakgeld. Als pa of ma er maar niet achterkwam, dat was de enige regel.

Nou hadden Paul en ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om eens een kanonslag on een verse hondenbolus te stoppen. Dat zou een leuk effect geven.

Het echte snode plan was, omdat vlak bij de uitgang van de supermarkt te doen. Maar naast kwajongens waren we ook een beetje schijters. Stel je voor iemand kwam onder te zitten, dan moest je flink rennen. We besloten een proefdrol te proberen om te kijken hoever de spetters zouden komen en wat voor ons een veilige afstand was om weg te rennen.

We zochten een mooie bolus uit, in de buurt bij Dirk van der Broek. Kanonslag erin, lucifer erbij. ( van aansteeklonten en veiligheidsbrillen had nog niemand gehoord). Ik was zo stoer om het aan te steken.

Alleen.... Het werkte niet. De knal ging niet af.

Tenminste dat dachten we. Omdat de knal uitbleef besloot neef Paul even iets dichterbij te gaan kijken. Je kan het bijna al raden. Hij was goed een meter met zijn gezcht bij de bolus verwijderd of....kaboem!!!! De kanonslag ging alsnog af.

Neef Paul helemaal onder de spetters. Afgezien van de stank die hij verspreidde was het een zeer komisch gezicht. Haar, gezicht, jas, broek alles zat onder..

Tja, de vraag hoe vertellen we het thuis, ging niet op. Ze zag en rook het gelijk.

Nou was ma nogal Amsterdams en we waren nou niet echt gelovig opgevoed dus er vlogen wat krachttermen door de lucht. En haar hele dagplanning lag overhoop. Winterjas extra in de was, broek en sokken. Schoenen afboenen onder de de kraan en neef Paul moest ook effies geboend. En dat werd ie. Hij had de rooie striemen op zijn voorhoofd staan, want boenen kon tante Gonnie...

Natuurlijk alles lukte en in een paar uur was iedereen weer fris en kregen we na de bozigheid toch nog een bakkie thee. Ma is er al een tijdje niet meer. Neef Paul ( nu ook ruim in de vijftig) zie ik mondjesmaat, we zijn allebei druk met ons eigen leven.

Maar wanneer we elkaar treffen, heeft hij het nog steeds over 'de harde handjes van tante Gonnie...'