Angstige uren op cardiologie.
Maandag 9 oktober was het dan zover. Na anderhalf jaar van onzekerheid of er wel of niet iets met mijn hart was, stond een hartcatheterisatie gepland. Alles was zo'n beetje de revue gepasseerd de afgelopen pakweg 18 maanden. Meerdere ECG's, fietstesten, echo's, röntgenfoto's en bloedonderzoek.
Nergens iets te ontdekken. Geen infarct of andere narigheid. Heel in het begin een éénmalige kleine afwijking op een ECG. De toen geplande catheterisatie werd afgeblazen wegens te hoge bloeddruk en ik ging medisch traject in met heel veel medicatie.
Mocht sporten weer oppakken. Ging langzaam maar zeker vooruit. Klachten konden wellicht ook spiergerelateerd zijn. Vooral omdat e.e.a. bij de bovenste ribben zat. Heb in de loop der tijd wel een keer of 12 mijn ribben gekneusd gehad. Soms uitstraling naar kaak en armen. Maar vaak ook niet.
Ik had alles op kunnen bouwen en de Dam tot Damloop gelopen. Maar omdat op een CT scan duidelijk kalk was te zien en niet zeker of dit binnen of buiten de aders zat dus alsnog een catheterisatie.
In de aanloop hoor en lees je natuurlijk ook dat het wel eens fout gaat. Misprikken of zo. Misschien hoorde ik maar 2 van dit soort verhalen. Maar ze blijven hangen. En als je in zo'n medisch molentje zit hoor je veel. Heel veel.
Maar nog steeds ging ik uit van het positieve. Gewoon om alles te sluiten. Ik had nog wel heel even gewacht met inschrijven voor de halve van Egmond.
Toch misschien voorgevoel...
Maandag 9 oktober 07.30 uur...
Maar nu is het dus zover. VUMC in Amsterdam. Ik voel nu toch de spanning wel toenemen en dat is te zien bij de bloeddrukmeting.
De cardioloog die alles gaat uitvoeren komt nog even langs. Vindt de verhoogde bloeddruk geen probleem.
Slik. In Zaandam vorig jaar was dát juist de reden om alles af te blazen. Want ik kon eraan overlijden werd er toen gezegd. Hier gaan ze dus gewoon door.
Nog wat doemscenario's schieten door mijn hoofd, maar ik realiseer me ook dat ik geen keuze heb. Ik moet weten wat er is. Door blijven lopen en over half jaar omdonderen wil ik ook niet.
Daar verschijnt een man in OK-outfit. Stelt zich voor. Hij gaat assisteren bij het onderzoek. Probeert me gerust te stellen. Ik neem afscheid van m'n vrouw en word in een rolstoel gezet en richting catheterisatieruimte gereden.
Daar moet ik overstappen in een smal bed. Komt nog een verpleegkundige zich voorstellen die me ook zal bijstaan en dan begint het.
Operatiekleed over me heen, mutsie op. De sfeer is gemoedelijk. 'U oogt nogal rustig,' fluistert de verpleegkundige. Ik mompel iets van buikademhaling en stressreductie. Voel me gek genoeg heel rustig nu.
'Oké we gaan starten' zegt de cardioloog die het onderzoek zal uitvoeren.
Ik voel een infuusnaald mijn linkerarm ingaan. Voor de zekerheid compleet infuus aangelegd. In de rechter komt een verdovende injectie. 'We gaan zo daar de slagader aanprikken' zei de cardioloog. Tot zover lijkt nog alles routine. Weer een diepe zucht.
Ondanks de verdoving voel ik de catheternaald naar binnengaan en het geheel opschuiven in mijn rechterarm. Branderig is de beste omschrijving. Ik gaf wat kuchjes. Lichte verkoudheid. 'Niet te veel kuchen mijnheer'...
Routineus volgen een aantal handelingen. Het is exact 09.00 uur want het journaal is op de radio. De sfeer is nog steeds ontspannen... Totdat....
'Oké, u linker kransslagader is mooi schoon. Maar in de rechter zien we een behoorlijke vernauwing....dat gaan we gelijk proberen op te lossen.'....
Shit dus toch, schiet het door mijn hoofd. Dus toch niet spieren... Hier had ik dus helemaal niet op gerekend. Zeker niet na de Dam tot Dam.
Diepe zucht. Kalm blijven ademen. 'Mentale kracht tools inzetten' gaan mijn gedachten. Mijn lijf blijft rustig. Mijn geest gaat tekeer. Ik krijg van de verpleegkundige twee antistollings pilletjes. 'Voor als ze zo gaan dotteren'...
Dotteren. Voor het eerst valt dit woord. Hoe vaak heb ik dit niet gehoord over iemand. Bijna altijd ver van mijn bed. Nu ben ik dus zelf de sjaak... Dit gebeurt er dan dus. Maar ik had niks. Geen infarct of zo.
Ik wil eigenlijk m'n meissie effies bellen. Kan natuurlijk niet. Lig met catheterslangetje in mijn arm. Voel hem tot bij mijn hart nu.
Weer een diepe buikademgaling teug. Oh mijn god als dit maar goed gaat.
De cardioloog... 'Ik roep even een collega'... Die komt en neemt direct over. Radio moet uit.
Zie je wel. Gaat niet goed. Zal je net zien.
Het laatste nummer dat ik in mijn beleving hoorde voordat de radio uitmoest was 'Imagine' van John Lennnon.
Ik voel nu ook beetje de paniek toeslaan. Is 'Imagine' dan het laatste nummer wat ik in mijn leven heb gehoord ?
Ik doe weer een bewuste buikademhaling. Ik word iets rustiger lijkt het.
Ze schakelen direct over van popie taalgebruik, naar kort zakelijk en medisch vakjargon. Verpleegkundige moet bepaalde maat ballonnetje brengen. Klinkt echt eng nu...
Weer angstgedachten...mijn meissie weet van nog steeds van niks. Normaal maakt ze zich niet zo druk. Maar dit duurt en het duurt.... Overleef ik dit wel...? Blijft ze straks alleen achter ? Was dit het dan?
Mijn gedachten gaan naar 15 jaar terug. Toen overleed mijn pa. Hier in hetzelfde ziekenhuis nota bene...
Ik denk aan mijn zoon. Tuurlijk. Lieve vrouw, mijn schoondochter heeft ie. Prachtige dochter hebben ze, mijn kleindochter. Ze hebben de zaken goed op de rit. Moeten zij straks door zonder (schoon)vader en opa? Maar ik wil verdomme nog niet dood!
Gedachten gaan naar mijn kleine kleindochter. Het allermooiste in mijn leven. Zie ik haar nog opgroeien?
Dan breek ik.....
Durf niet te snikken maar de tranen vloeien uit mijn ogen. Nu met opschrijven ook weer. De verpleegkundige, die net weer nieuwe ballonnetje heeft gebracht ziet het. Ze veegt mijn traan voorzichtig weg.
'U doet het goed hoor'... Lief mens.. Professional. Ze snapt het.
Er gaan voor mijn gevoel wel 5 of 6 slangetjes met ballonnetjes met steeds andere maten naar binnen. Steeds zie ik op het beeld wat oplichten. Til mijn hoofd iets op. 'Liggen blijven' bijt de assistent me toe. Ik laat u straks alles zien.'
Ik durf nu helemaal niet meer te bewegen..
Na in totaal 35 minuten is het klaar, is de ader voldoende opgerekt en wordt er een stent geplaatst.
De cardiologen wensen me sterkte en verdwijnen weer. De assistent legt me uit wat er is gebeurd en ik zie nu pas goed hoe dicht de ader zat.
Later zou blijken voor 99 %...
Pffff... echt door het oog van de naald dus..
In de rolstoel waarmee ik was gebracht word ik ook weer teruggereden. Naar mijn meissie.
Eenmaal weer voor haar kijk ik in de meest angstige en verdrietige blik die ik ooit bij haar zag. 'Was je bang schat?' weet ik nog net uit te brengen. Dan breken we allebei even, grijpen elkaar vast en zijn er even tranen. Maar ook opluchting.
's Middags mag ik alweer naar huis en na een weekje van heel voorzichtig gaat het steeds stukje vooruit.
'Imagine' ....
over paar maanden weer grijsgedraaid tijdens de feestmaand....
dreunt nog lang in mijn hoofd na...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten