Het is 15 januari 1969.
Hoewel ik mijn jeugd voor een groot deel doorbracht in Amsterdam-West, begonnen mijn kinderjaren in Oud-Zuid, in de Sluisstraat om precies te zijn.
Voor de niet Amsterdammers, de Sluisstraat is een zijstraat van de Amstelveenseweg, hemelsbreed ongeveer een kilometer van het Olympisch Stadion. De (halve) marathonlopers van Amsterdam kennen dit stukje wel want zij lopen hier ongeveer op hun tandvlees, zeg maar.
Als er in dat stadion werd gevoetbald en de wind stond onze kant op, kon ik het juichen in mijn slaapkamertje horen. Dat was altijd spannend.
Al weken gonsde het in de buurt over een belangrijke wedstrijd. DWS-Glasgow Rangers. Er zou in ‘ons’ stadion een echte Europacup wedstrijd worden gespeeld. DWS was toen de ‘tweede’ club van Amsterdam, naast het grote Ajax.
Overal hingen affiches van deze match.
En ik, jochie van acht, mocht naar die wedstrijd. Samen met mijn vader. Hoe mooi was dat!! Naar een echt stadion. Eind jaren zestig. Dat was pas een beleving.
Pa, stoere sterke bouwvakker, uit de tijd dat bouwvakkers nog alles met de handen deden, en zoon op pad. Het was woensdag en al weken had ik op school lopen opscheppen waar ik heenging. Vriendjes waren stinkend jaloers.
Eindelijk was het dan zover. Samen op pad. Wat een indruk maakte die mensenmassa op me zeg. We hadden een zitplaats op een houten bank, maar daar kocht je kussentjes voor, wel dertig cent!
Het was flink koud. De wedstrijd was natuurlijk retespannend, al had DWS niks in te brengen. Ik weet nog goed dat ik een paar keer keeper Jan Jongbloeds naam riep als er weer een vette aanval zijn kant opkwam.
Ik denk dat hij mij niet hoorde in de kolkende massa… ;-). Ook Robbie Rensenbrink (ja die van de bal op de paal) en Rinus Israël speelden mee. Helaas kreeg DWS 2-0 klop en ik had geen idee wat de Europacup verder inhield toen, dus zo belangrijk was dat nou ook weer niet.
Nee, met je vader naar het stadion, daar ging het gewoon om.
Toen de wedstrijd afgelopen was, gooiden jongelui die achter ons zaten hun kussentjes massaal naar beneden. Als zwermen vogels daalden vele van deze kussens neer op de lager zittende massa. Ik vroeg pa nog of dat geen kwaad kon.
‘Welnee joh, die dingen wegen niks.’ ‘Mag ik ook gooien dan?’ ‘Nou echt niet !!! Die gaan we netjes terugbrengen, die zijn niet van ons’. Zo ging dat toen.
Alsof de duvel ermee speelde werd ik ineens door een kussentje geraakt, gegooid door een jongen van een jaar of achttien. Pa tegen dat joch: ‘Doe effe normaal idioot, er zit hier een kind!!’…. ‘Sorry, mijnheer’…
Ja, zo ging het echt. Dat vond ik stoer. Bij het uitgaan tussen die grote massa raakte ik in een beetje in het nauw. Weer greep die ouwe in. Met zijn grote handen maakte hij ruimte door gewoon een paar mensen opzij te duwen. En hij kreeg ruimte.
Vol trots en met rooie wangetjes vertelde ik thuis aan ma van mijn grote avontuur. En toen snel naar bed, het was al bijna elf uur en de school ging natuurlijk wel door de volgende dag.
DWS bestaat al jaren niet meer. Er was geen plaats voor twee profclubs in de hoofdstad vond men toen.
Helaas is pa dus al een tijd niet meer onder ons. Ik had graag nog een keer naar een Champions Leaque wedstrijd met hem gegaan, gewoon zo maar twee mannen daggie op stap. Hoewel… ik geloof dat het dit jaar wel weer bij voorrondes zal blijven.
Maar die mooie herinnering, als jochie van acht met pa op pad….
Pakt niemand mij af..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten