Iedereen heeft hier een naam

Iedereen heeft een naam.

Het moet ergens begin jaren ‘70 zijn geweest. Net als bijna ieder jongetje van bijna tien wilde ik ‘op voetballen’.

De westelijke tuinsteden van Amsterdam waren net gebouwd en veel amateurvoetbalclubs waren groeiende. Amsterdam had op dat moment twee profclubs. Ajax en DWS.

En juist dat DWS had op woensdagmiddag pupillen instuif. Ieder jongetje was welkom. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit gewoon een voorloper was om talent te spotten voor het grotere werk.

Maar ja wat weet je als jochie van 10 eigenlijk wel. Zo trainden wij onder de bezielende leiding van de trainer ‘mijnheer’ Z. aan het sportpark op de Jan van Galenstraat.

Mijnheer, gewoon omdat een trainer nog een autoriteit was en die noemde je niet bij zijn voornaam.

Zelfs niet die keer dat een nieuwe trainer aan ons voorgesteld. Jongens, dit is mijnheer Bish, hij gaat jullie ook zo af en toe eens trainen.

Stanley Bish was toen al een profvoetballer met een behoorlijke staat van dienst, onder meer bij PSV, maar een behoorlijk stuk jonger dan mijnheer Z. Toen ik dit ’s avonds thuis vertelde legde mijn vader uit wie die Stanley Bish was. Trots dat ik was. !!

Stanley Bish kwam na die keer nog maar een paar keer bij onze groep, maar bleef ook voor mij en alle andere jongens, mijnheer Bish.

Op een woensdag stonden wij in de rij om ‘af te werken op de goal ‘ te oefenen. Een voor één speelde mijnheer Z. een bal in, die trouwens altijd op maat was. Opeens was er wat commotie.

Een van de jongetjes had een ander jongetje ‘die bruine “genoemd. Er waren in die tijd nauwelijks nog donkere mensen in het Amsterdamse straatbeeld, laat staan dat het walgelijke woord ‘ allochtoon ‘ al was uitgevonden.

Mijnheer Z. legde onmiddellijk de training stil. ‘Hoe noemde jij die jongen ? ‘vroeg hij aan het spelertje… Nou gewoon ‘die bruine’ wijzend op een jongen die naar later bleek uit Suriname kwam.

‘Luister jongens’, sprak Z. vaderlijk. ‘Iedereen heeft hier een naam’, zich wendend tot het donkere jochie. ‘Hoe heet je’ ? ‘Ik heet Edo’, antwoordde het mannetje. Oké jongens gewoon Edo dus !! Voor alle duidelijkheid, iedereen heeft hier een naam en niemand wordt hier naar zijn huidskleur genoemd, is dat duidelijk ?

Veertig Amsterdamse mannetjes knikte instemmend en eerlijk gezegd het ik het woordje ‘bruine’ daar nooit meer gehoord.

Gewoon omdat de trainer het had gezegd. Simpel eigenlijk die jaren 70...