Jordaan op zaterdagmiddag...

Zaterdagmiddag, hartje Jordaan. Je ziet echt van alles in één uurtje tijd.

Na een flinke wandeling door het centrum, ploffen we voor een korte pitstop neer in café de Blaffende Vis.

Ooit gevraagd aan de uitbater waarom ze daar zo heten. Het was gelooft ze, omdat iemand het een leuke naam vond. Meer niet.

De Blaffende Vis haalde vroeger om Koninginnedag en tegenwoordig op de dag van de Koning vaak het journaal. ze hebben altijd de grootste en vaak origineelste gevelversiering, wel drie etages hoog.

Binnen hangt van elk jaar wel een foto. Altijd over het koningshuis en altijd met een knipoog.

We zitten op de eerste etage op een soort vide. Ik heb een prachtuitzicht over zowel het kleine café als de straat buiten. De Vis ligt op de hoek van de Westerstraat en de Tweede Boomdwarsstraat. Lekker biertjes op de tap en ook een verdraaid lekker wijntje.

Maar het is nog vroeg dus nemen we koffie. 1 gewoon en 1 latte zoals altijd. Wij dan.

Ik kijk op mijn gemak om me heen. Zat te zien in zo'n Jordaans kroegje op de zaterdagmiddag.

Naast ons, bijna aan dezelfde tafel een jong stel. Duidelijk verliefd zo zijn ze in elkaar verstrengeld, maar de plek wij wilden zitten was nog vrij. We mogen een beetje in hun buurt. Ze spreken Engels.

Hun verliefdheid blijkt wel van 2.0 want voor onze bestelling is gebracht zitten ze, weliswaar met hun armen nog verstrengeld, wel allebei naar hun eigen smartphone te turen. Hij aan een grote pint bier, zij doet een roseetje.

Beneden in de café ruimte is een vrouw alleen aangeschoven aan één van de tafeltjes. Boodschappentas bij haar die vol met boodschappen zit. Ze is al op leeftijd en duidelijk een insider.  De barman noemt haar bij de voornaam.

' Tante Nellie, gewoon hetzelfde ?' ' Doe maar jongen,' en binnen no time heeft ze een advocaatje met slagroom. Wauw, dat is even nostalgisch. Nam mijn oma ook vroeger vaak.

Het stel naast ons appt lekker verder, maar blijft wel aan elkaar vastzitten. met elkaars armen dan.

Inmiddels is vlak bij ons een vrouw met twee jongere meiden gaan zitten. Gezien het uiterlijk moet dat haast wel moeder met twee dochters zijn. Duidelijk een dagje Amsterdam, want ze praten in een Brabants accent over alles wat ze nog die dag gaan doen in groot Mokum.

Kan ze natuurlijk een rondleiding aanbieden overweeg ik, maar laat die gedachte snel varen. zitten ze vast niet op te wachten en ik eigenlijk ook niet.

Twee vrouwen komen de vide op. In de rest van het kroegje zijn alle plaatsen bezet. Tante Nellie beneden roept naar de barman dat ze er nog wel eentje lust.

Hee tante Nel, die gaat lekker !

De twee vrouwen die de vide opkwamen hebben een tafeltje bij het raam. Er is net plaats. de barman brengt nog even een stoel voor hen naar boven. Ze bestellen op zijn Amsterdams... ' een pilsie en een borreltje ' ... Ook moeder en dochter ? Ze lijken totaal  niet maar qua leeftijd.

Voor de meelezende jonkies... een borreltje (jonge jenever)was in de seventies een heel gangbaar drankje in de kroeg. wel vaak bij oudere mannen maar een jonge jenever fietste er stevig in. Eerlijk gezegd heb ik er geen smaak aan kunnen ontdekken.


Maar de barman is snel terug met een fles Ketel 1 en een tapbiertje. De twee vrouwen beginnen direct een druk gesprek over hun relatie. Oké..een setje dus. De oudste vrouw duidelijk met zo'n doorrookte stem, dat elke zin bijna overgaat in een hoestbui...


Ik kijk schuin naar beneden op straat. Achter het raam waar tante Nel naar advocaatje naar binnen nipt, komt een man van een jaar of zeventig de kroeg aan de overkant uit.

Hij draag echt ouderwets driedelig grijs, witte gympen, een leesbril op zijn kalende hoofd, maar ook een hightech koptelefoon. Hij draait een ouderwets shaggie en gaat staan roken. Hij is duidelijk een local, want kort daarop komt vanaf de overkant een andere zeventiger uit een woning. Ze geven elkaar een stevige hand. De shagroker swingt een beetje kennelijk op de muziekvan zijn koptelefoon en de andere man gaat de kroeg binnen.

Wat een gouwe stek is dit zeg.je ziet werkelijk van alles. Veel,maar heel veel vaders en moeders met kinderbakfietsen rijden af en aan door de Jordaan. De wijk heeft de naam een juppenwijk te zijn geworden, maar er zijn nog genoeg ouwe Jordanezen over.

Als we hebben afgerekend en buiten in de richting van de Lindengrachtmarkt willen lopen, probeert een jonge vent op een mondharmonica een eigentijdse versie van Jean 'Toots' Tielemans zijn 'Turks Fruit' te spelen. 'Nog even een paar jaar doorstuderen makker,' knik ik hem lachend toe.

Zaterdagmiddag, hartje Jordaan. In het alledaagse zit ook het bijzondere.

Je moet het wel willen zien dan blijf je je verwonderen...