Mijn grootouders hadden vroeger een slijterij. In de van Hogendorpstraat, midden in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt. Nou ja, eigenlijk alleen mijn oma, want opa werkte lange dagen in de bouw. Het was ergens begin jaren vijftig. Het was hard werken in die tijd, maar de slijterij bracht dan wel wat extra's. En natuurlijk niet zo'n slijterij als dat we nu kennen met hightech inrichting, grote reclames en lichtbakken, maar gewoon een deel van een woonhuis met een etalage.
Mijn moeder en haar broer Jan, moesten hiervoor zelfs wat ruimte inleveren. Haar broer, mijn oom dus, was overigens de beste vriend van mijn vader. Die kreeg weer later verkering met mijn moeder. Zodoende kunnen jullie dit lezen, snap je...😄...
Zoals gezegd, een slijterij die we nu niet meer kennen. In een volksbuurtje wat de Staatsliedenbuurt toen was, kende iedereen bijna iedereen.
Tegenwoordig hebben de slijterijen wanden van glazen flessen, zo groot zijn die schappen. Toen ook wel, maar minder grootschalig. En flessen kwamen lang niet allemaal gevuld aan. Vaak gebeurde dat met vaatjes. Vanuit de stokerij, kwamen likeuren, jenevers en andere soorten gedestilleerd naar de winkel.
Ik heb zo'n vaatje na lang zeuren van mijn oma gehad. Stond jaren bij haar in hun eigen huisje. Tegenwoordig als een heus erfstuk in onze huiskamer. Met een plantje erop, dat dan weer wel...
De slijter vulde uit die vaatjes zelf flesjes. En je kon ook zo maar 'twee maatjes' kopen. Kleine hoeveelheden, heel gebruikelijk. Mijn oma had het vele jaren later nog altijd over 'zeven maatjes' als ze moest uitleggen hoeveel er in een fles wijn zat. En ondanks dat ze het niet rijk hadden, werd er toch nog regelmatig een drankje gedronken. Voor die jaren zeker niet voor iedereen gebruikelijk.
Maar in die tijd deed de slijter dus alles zelf. En omdat oma best wel druk was overdag, winkel aan de gang houden, huishouden runnen ( natuurlijk zonder wasdrogers en alle moderne apparatuur van nu) en opa druk in de bouw, werd de hulp wel eens ingeroepen van ome Jan en pa, toen nog twee twintigers.
Hoe vaak ik niet de verhalen heb gehoord van het overhevelen van vaatjes likeur, brandewijn, jenevers jong en oud. Prachtige verhalen. Want dat overhevelen ging natuurlijk ook niet echt hightech in die jaren.
Welnee, slangetje in het vaatje, volzuigen totdat de drank begon te lopen en dan letterlijk het flesje vullen. Vaak kwam er natuurlijk een slokje mee naar binnen. Met al die soorten door elkaar en een paar uur 'werken' op zo'n avond werd het altijd heel gezellig zo heb ik begrepen.
Ook gaat er nog zo'n mooi verhaal over advocaat. Advocaat, momenteel niet zo populair meer, werd in die jaren best veel gedronken. Ik had veel (oud) tantes die een ' advocaatje met slagroom' erg waardeerden.
En die advocaat... Maakte mijn oma zelf. Brandewijn, suiker, eieren en vanille.... In een pan op het vuur maakte oma dit met liters tegelijk. Een nachtje overstaan en laten afkoelen en de voorraad advocaat kon de winkel in.
Zo ook die nacht....
Ome Jan kwam laat thuis. Of het na een avondje stappen of werken was weet ik niet meer. Het was in ieder geval laat en donker. Hij was nogal hongerig en sloop de keuken door naar iets eetbaars....Twintigers hebben eeuwig trek...
Hee... wat stond daar op het gas af te koelen.... Hij trok de deksel van de pan en dacht een lekkere portie versgemaakte vanillevla aan te treffen en deed zich tegoed aan bijna een liter.....
Hij sliep die nacht heerlijk vast en werd wel wakker met flinke koppijn. En oma mocht weer opnieuw aan de bak.
Deze verhalen komen nogal eens naar boven tijdens een gezellig samenzijn. De slijterij die inmiddels al lang niet meer bestaat, bond de familie op die manier nog vele jaren.
En als er weer eens ergens op geproost moest worden klonk bij ons steevast als excuus....
'Ja we houden dan wel van een wijntje, maar we stammen nu eenmaal af van een slijtersfamilie'...
Dan geven we gewoon oma de schuld....😄😄😄
Deze kende ik nog niet Cees...ga zo door.
BeantwoordenVerwijderenBMJ