Ode aan de verenigingsvrijwilliger...

Ode aan de verenigingsvrijwilligers...

U kent ze vast wel. Die mensen met echt een verenigingshart. Alles over voor hun cluppie. Vaak zijn ze al zo lang lid, dat niemand meer weet wat ook al weer de reden was waarom ze lid werden.

Nu zijn ze er in vele soorten. Ik ben er natuurlijk zelf ook één. Ik bedoel, drie keer per week als trainer voor een groep staan, natuurlijk de nodige organisatorische inzet, vergaderingen bijwonen, bijscholingen etc. doe je natuurlijk niet als je dat niet leuk vindt. Onkosten worden dan wel vergoed maar je moet er toch wel plezier in hebben.

Nou ben ik in de loop der jaren van meerdere clubjes lid geweest. Als actief sporter. Maar ook als bestuurslid, begeleider, trainerscoördinator en scheidsrechter. Dat zijn nog de sportieve zaken. Maar ook voorzitter bij een vereniging van eigenaren was echt wel vrijwillgerswerk.

Maar toch heeft een bepaalde groep een beetje mijn hart gestolen. Niet dat ze beter zijn dan anderen, o nee, dan zou ik die anderen tekort doen. Nee, meer omdat ze een beetje bijzonder zijn en omdat ze bijna bij elk cluppie in nagenoeg dezelfde vorm te vinden zijn. Ik noem ze voor het gemak maar de dagploegmannen- en vrouwen.

Ik haal er een paar voor het voetlicht die ik in de loop der jaren persoonlijk meemaakte.

Voetbalvereniging RCZ..

Daar heetten ze toen de dagploeg. Als jaren een vast groepje mannen en soms ook vrouwen vaak al ver na hun pensionering, die de kantine schoonhouden, de inkoop regelen, de velden helpen onderhouden, kleine verbouwingen doen enzo. Het groen op en om het terrein staat er perfect bij. Altijd stipt op tijd als was het hun eigen werkgever. Maar ook al jaren vaste patronen en tijden.

Om half drie koffie bijvoorbeeld. Niet om vijf voor half drie of vijf over het half..

Nee gewoon half drie !!!

Die kantine ziet er altijd spic en span uit en ook de kleedkamers kun je als de dagploeg weg is weer door een ringetje halen. Kleedkamers die door sommige teams als een zwijnenstal zijn achtergelaten. De dagploeg zit er niet mee.

Beetje mopperen soms, maar dat mag natuurlijk. Ook de wedstrijdballen worden bijna met liefde behandeld. En laten ze niet merken dat er een bal bij een verkeerd team gebruikt wordt, want ze zijn in staat een wedstrijd stil te leggen.

Atletiekvereniging Zaanland

Daar heten ze de mopperploeg. Weer heel ander kaliber, hoewel de leeftijd niet veel verschilt van de vorige. Hier geen vervuilde kleedkamers waar noppen van voetbalschoenen worden ontdaan van graszoden, maar wel trainers (soms ook ik, sorry) die rotzooi op de baan achterlaten. Pilonnen die her en der blijven staan. Alles wordt ook hier geregeld. Stoelen en tafels worden volgens een vast schema neergezet. Bij Start to Run keurig in een rijtje.

De baan wordt netjes bijgehouden, geen streep staat verkeerd. De vérspringbakken worden ontdaan van de kattenstront en het zand daarin is altijd vlak als een spiegel.

En ja hoor, natuurlijk zijn er trainers die die vérspringbakken niet afdekken na afloop. Dat krijg je dan ook te horen. Ze heten niet voor niets de mopperploeg. Maar oh oh oh als ze er niet waren. WC's zijn altijd schoon. De gevonden voorwerpen worden zorgzaam behandeld en de kantine is altijd bijgevuld.

Stichting de Kalverpolder

Zij regelen altijd de logistieke zaken rondom de 'Nacht voor de Nacht,' het jaarlijkse evenement voor jong en oud waar je alles leert over lichtvervuiling en in Zaanse molens en groene huisjes wordt getrakteerd op mooie miniconcerten. Hier heten ze de dinsdagploeg. De Kalverpolder is hun kindje. Dinsdag is hun dag. Dan is de polder bij hen in onderhoud. Ze weten alles van die polder en de Zaanse Schans. Ook hier weer overeenkomstige leeftijd met de vorige ploeg.

Hun polder!!

Daarkomt niemand aan. Met een gepassioneerde drive vertellen ze je alles over de geschiedenis van de Zaanstreek. De dinsdagploeg van de Kalverpolder. Goud waard voor de hele Zaanstreek.

Tot slot was ik laatst te gast bij de vrijwilligers van Zeilvereniging De Onderlinge.

Het was de botenhijsdag en omdat ons bootje voor het eerst de wal op ging voor onderhoud in een loods was ik daarbij. Ook bijna allemaal weer pensionados met hun clubhart op de juiste plaats. En wat een team.

Wauw!!!

Duidelijk één leider. De hijsmeester noem ik hem maar. Hield alles in de gaten. Niet één boot ontsnapte aan zijn aandacht. Hij bepaalde wanneer het koffietijd was, maar vooral wanneer die voorbij was. Ik kreeg ook een taak. Frames opbouwen. Zat een heel systeem achter.

Ik begon als jongste bediende. Maar na tien frames kreeg ik het een beetje door. Werd geholpen door een paar zeer aardige zestig en zeventig plussers. Toen mijn eigen 'schip' aan de beurt was vroeg en kreeg ik twee zeer ervaren rotten mee. Met het grootste gemak coachden ze mij al varend naar de juiste plek. Ik sprak ook nog een bekende van de loopgroep. 'Die dinsdagploeg hier komt niemand tussen. Is al jaren een team. Begin maar met dingen aangeven.'

Ik voelde mij helemaal op zijn plek als 'aangever.' Heerlijk om ook weer eens beginner te zijn. Helemaal out of the comfortzone...

Alle vier deze ploegen hadden iets gemeenschappelijks. Bijna allemaal zeer gepensioneerd en zeer gepassioneerd.

Allemaal op tijd hun koffie. Allemaal goud waard en onmisbaar voor een vereniging en nogmaals er zijn veel meer van dit soort toppers bij iedere club. Hulde aan deze mensen.

Ik mag nog een tijdje langer dan gepland doorwerken van de overheid. Wel ietsiepietsie minder. Tegen geringe vergoeding mag ik vier uur per week gebruik maken van de zogenaamde Regeling Partitële Uittreding. Ik hou het voorlopig nog maar even bij het vrijwillig geven van looptrainingen.

En misschien wel later op de dierenambulance of bij het Kapiteinskoor of zo... Kan alleen niet zo goed zingen.

Maar wie weet komt het ooit zover. Dan wil ik ook bij zo'n dagploeg. Flink aan de bak.

Structuur in de dag en vooral op tijd ... koffie !!!

Kleine meisjes en koffertjes...

Kleine meisjes en koffertjes...

Nu een week of drie op de basisschool en we zien je sprongen maken. In je manier van praten de woorden die je kent en soms kiest.

Hele dag 'leren' werpt al snel z'n vruchten af al zijn de maanden november en straks december best pittig voor je.

Begin november je verjaardag, snel st. maarten er achteraan. Tussendoor nog even je debuut op de basisschool. Dan de goedheiligman. Gelukkig krijg je weinig mee van alle poespas van sommige 'grote mensen' daaromheen in deze tijd.

Je mag gelukkig ook nog wel even een tijdje kind zijn toch....

Zo af en toe spreek je iets net even verkeerd uit en dat laten we lekker nog een tijdje zo.

Al met al veel nieuwe indrukken en vandaag is de opa/omamiddag bij jou thuis. Ivm logistieke zaken zal oma hier koken.

We worden inmiddels herkend op het schoolplein. Nadat jouw juf met een high five afscheid van je neemt ren je op ons af een hoop knutselwerk in je hand. Er wordt wat afgeknipt en geplakt in groep één in deze tijd.

Jullie hebben pepernoten gebakken en natuurlijk moeten we proeven. Je wangen zijn een beetje bruin. 'Ik had chocaladepasta op m'n broodje'...

Tja dat is te zien...😊

Eenmaal thuis wat pepernoten etc.

Dan al snel...

'Oma, mag ik wat vragen?'
Ja hoor.'
'Wij hebben nog snoep van 11 november.'
'Mag ik daar wat van?'
'Maar je hebt toch al pepernoten enzo op'
'Jawel, maar ik heb nog heel erg hommer..'

De 'ng' zoals in honger en zo is soms nog even moeilijk. Dat blijkt ook als je vertelt over een klasgenootje die jarig was. Yassin zo spreek jij uit. Ik vraag meisje of jongen?

'Yassin is een jommetje opa'

Nadat je even gekleurd hebt wil je verstoppertje spelen. Ook zo leuk nog...

'Willen lullie meedoen ? Ik ga tellen'

Tuurlijk doen we mee. Terwijl jij nog makkelijk wegkruipt in een hoekje moeten wij ons lijf letterlijk in bochten wringen om een geloofwaardig verstopper te zijn.

Jij mocht kiezen wat je ging eten, verleden week al. Eén van je favorieten zijn poffertjes. Maar ook die spreek je nog even verkeerd uit.

Koffers of koffertjes noem je ze al heel lang.

Het gaat al hard genoeg. Je leert snel, dus het ABN want dat moet hier, zul je vlot genoeg beheersen. Dus die net even verkeerd uitgesproken woordjes laten we nog even zo.

In de loop van de middag blijken de afgelopen weken toch even te pittig. Je wordt hangerig en zegt zelfs moe te zijn, iets wat we je zelden horen toegeven.

Je hebt 't koud zeg je en komt rillerig bij mij op schoot. Tegen het avondeten is van de trek in koffers weinig over. Een stuk of drie, verder kom je niet. Inmiddels zijn je pappa en mamma thuis en wordt het voor jou vroeg slapen.

Ik mag je voorlezen, nadat je samen met mamma nog wel even je schoen zet, een appel voor Ozosnel pakt en een paar mooie sinterklaasliedjes zingt.

Eenmaal boven lees ik een boekje van Peppa Big voor. Met rooie wangen vraag je of ik de deur zachtjes dicht wil doen.

Na een welterustenkus en een 'doeg lieverd beste met je' en een 'doeg opa' nemen we afscheid.

Dat kleine meisjes nog maar heel lang kind mogen blijven.

❤

Vietnam, de bewuste foto...

Voor de liefhebbers. Voorlopig het laatste oorlogsverhaal uit Vietnam.

Morgen richting Mekongdelta...

Bezoek aan de Vietcongtunnels en Na Trang.

We naderen zo'n beetje het einde van onze trip.

In zo'n beetje alle verhalen komt oorlog en strijd terug en vooral hoe smerig die soms werd gevoerd.

Zagen we gisteren al hoe martelpraktijken aan de orde van de dag waren om strijders van de Vietcong te breken, vandaag zien we een deel van de andere kant.

Die is minstens zo heftig.

Vanuit het dorpje Cu Chi loopt een tunnelcomplex dat destijds zes dorpen met elkaar verbond.

Soortgelijk aan het Vinh Moc complex waar we eerder waren, is er hier een nog krappere versie, die al dateert uit de Franse overheersing want die waren hier ook.

We krijgen vandaag een andere gids mee, omdat onze 'vaste' een examen heeft.

Op ongeveer anderhalf uur rijden vanuit hartje Saigon ligt Cu Chi in een mooi landelijk gebied.

Het lijkt dat onze tijdelijke gids in een halve dag drie weken wil stoppen want ze ratelt aan één stuk door in redelijk gebrekkig Engels, waarvan soms onze reisleidster het nodige moet vertalen. Het is pas zeven uur als we vertrekken!! De meesten moeten nog effies opstarten zeg maar.

Tegen half negen zijn we er.

We beginnen met een kleine uitleg en komen zo te weten dat er hier ook drie lagen tunnels zijn. Sommige zijn wat breder gemaakt dat wij westerlingen er ook in passen.

We mogen er door een aantal heen en inderdaad, ze zijn flink krapper dan de vorige.

Een ingang is echter zo krap, dat maar twee van onze groep zich hieraan wagen. Er is geen tijd voor iedereen. Helemaal niet erg vinden de meesten. Er blijven nog genoeg smalle tunnels over 😊.

Omdat ook een deel van het verzet vanuit hier werd georganiseerd zijn er ook een aantal redelijk gruwelijke boobytraps te vinden.

Wat denk je van vlijmscherpe speren met de punt omhoog in bedekte kuilen. Op de punten vergif dat niet gelijk dodelijk was, maar éénmaal gespiest deed het ongedierte de rest wel 's nachts.

De tegenpartij aan de andere kant stuurden honden de tunnels in die dan weer op een dwaalspoor werden gezet door kleding van Amerikaanse soldaten op strategische plekken te plaatsen waardoor de honden letterlijk het spoor bijster raakten.

Ander voorbeeld.. Van rubber banden maakte men zelf sandalen en slippers. Echter de onderkant werd zo gemaakt dat vooruitlopen achteruitlopende sporen achterliet. Bracht de tegenstander mooi op het verkeerde spoor.

Kortom, een veelal dodelijk kat- en muisspel waarbij vele onschuldigen het leven lieten.

Over onschuldig gesproken...

We bezoeken de plek van het napalmbombardement van Na Trang.

De wereldberoemde foto van het zogenaamde 'napalmmeisje' dat zwaar verbrand naakt wegrent vanuit een, horen we vandaag, net gebombardeerde Cao Daitempel.

Vandaag sta ik op de plek van die bewuste foto.

Kim Phuc dacht zich die dag veilig te voelen samen met wat andere kinderen in de tempel die we vandaag bezoeken. Helaas bleek die veiligheid maar schijn toen de bommenwerpers hun lading napalm dropten.

Het meisje krijgt vandaag een naam en ik het complete verhaal.

Sterker nog...we lunchen bij de schoonzus van Kim Phuc en kijken onderwijl naar een indringende documentaire over het bewuste bombardement op Na Trang van 8 juni 1972.

Het jochie voor de kijker links op de foto is haar broertje en inmiddels overleden.

Bij zijn weduwe lunchen we dus..

Na afloop van de korte film is het muisstil en een aantal van ons heeft het niet droog gehouden, zo heftig was het.

Kim Phuc woont nu in Canada, heeft de letterlijk nog zichtbare sporen van de oorlog op haar lijf en geeft lezingen over kinderen in oorlogssituaties.

Voor mij persoonlijk krijgt de bewuste foto, die zoveel indruk op mij maakte als 11-jarig jochie, eindelijk het complete verhaal en ik hou de oogjes ook niet echt droog.

Ik sta hier, ruim 47 jaar later op de bewuste plek, en mag met Kim's schoonzus op de foto.

Voel dat het me raakt op één of andere manier...

Het bleef nog lang stil in de bus terug naar Saigon...

Vietnam deel 4

Voor de liefhebbers...

Halong Bay...

We checken uit en de bus komt keurig op tijd voorgereden. Op weg naar Halong Bay. Ze zeggen hier dat het één van de wereldwonderen is. Geen idee of dat klopt, maar het komt vast in de buurt.

Nadat we op zondag een rustig Hanoi (huh??? ja kan dus ook 😊) verlaten komen we via wat sluiproutes op een soort tolweg.

Effe rustig stukkie schrijven denk ik...

Mwah.....de gidsen (toppers hoor) wisselen elkaar af met informatie. Er gaat een gidsje rond met alles over de Vietnamoorlog. We gaan nog langs veel plekken uit die tijd.

Omdat deze waanzinnige oorlog aan de gang was toen ik opgroeide, maakte dit vooral op mij een onuitwisbare indruk.

Steevast (ik was nog maar 8 of zo) vroeg ik aan mijn pa of 'die oorlog' hier ook zou komen. Als pa antwoordde dat dát niet zou gebeuren was het ook weer snel goed, maar indrukkkend bleef het.

Het beeld dat de meesten van mijn generatie wel kennen, van dat volledig ontredderde naakte meisje na een napalmaanval van de VS, staat mij nog steeds op het netvlies als ik het woord Vietnam hoor.

Kortom weer veel info, maar na een tijdje alleen maar landschap. Na een kort bezoek aan een oesterkwekerij ( je moet ervan houden) rijden we Halong Bay binnen.

Rond één uur schepen we in op een luxe cruiseboot uit de jaren twintig, maar volledig gerestaureerd. Luxe hut voor twee met douche toilet en airco.

Na een korte veiligheidsbriefing klinkt de scheepshoorn en varen we één van de mooiste baaien in die ik ooit gezien heb.

Wat een wauw momenten. We blijven foto's maken.

Natuurlijk uitgebreide lunch en de nodige activiteiten op het programma. Voor de gewichtsreductie is deze trip niet echt geschikt 😛.

Na een uur of twee varen en relaxen bezoeken we een grot waar de trappen dusdanig steil en soms onbegaanbaar zijn dat je wel van een minisurvival kunt spreken. Nou ben ik daar nogal van dus weer een gave belevenis.

Na afloop even wat drinken om vervolgens per kayak een deel van Halong Bay te verkennen.

De rust op het water, de prachtige rotsformaties en diverse roofvogels die boven ons op de thermiek hun cirkels draaien werkt heerlijk ontspannend.

Na afloop kunnen we na een kort opfrismoment aansluiten bij een 'happy hour' om vervolgens nog even een kleine cursus krijgen in het maken van Vietnamese Springrol van de chefkok aan boord.

Na weer een heerlijk buffet pffff...hebben we de rest van de avond een sit back and relaxmoment op het bovendek waar de Aziatische nacht op ons neerdaalt.

We liggen voor anker en rondom ons alleen maar verlichte cruiseschepen en scheepjes.

We kruipen weer redelijk op tijd onze hut in, gelukkig voorzien van airco, want de volgende dag staat vroeg een Tai Chi training op het programma.

Ondanks de airco is de nacht tropisch en omdat de jetlag nog een beetje in m'n lijf zit ben ik al om 5 uur al wakker. Ik besluit om aan dek de sunrise af te wachten en een deel van dit stukje te schrijven.

Na een vroeg koffiemoment staat om half 7 de Tai Chi training in de planning. Ondanks het vroege tijdstip is iedereen er. Uitrusten komt nog zat tijd voor.

Een trainster van het kaliber slangenmens laat ons de meest bijzondere bewegingen doen. Hoog lachgehalte maar de meesten doen toch braaf mee.

Weer even een sitback and relaxmoment waarna de pendelboot al weer klaarligt om ons, althans een deel van ons, te vervoeren naar één van de vele eilandjes.

Dit keer voor een hiketocht naar een pagode op grote hoogte op één van de rotsen. Ondanks het vroege tijdstip is het al flink warm, en wordt onze conditie behoorlijk op de proef gesteld.

Een prachtig mooi uitzicht over de toch al schilderachtige baai is dan wel onze beloning.

Na wat fotomomentjes en high fives beginnen we voorzichtig aan de afdaling, een minstens zo grote uitdaging.

Eenmaal beneden hebben we nog even een strand en zwemsessie in het water van de ZuidChinese zee, waartoe Halong Bay behoort.

Na afloop nog even een douchemoment, ontbijt, uitchecken uit de hutten en nog een kleine 2 uur varen naar de bus voor ons volgende avontuur.

Terwijl mijn vrouw

even bijpraat op het achterdek, mag ik op het frontdek op een ruim chillbed even de rest van dit stukje schrijven..

Op weg naar de volgende vast weer boeiende ervaring 😊

Vietnam verslag deel 3

Voor de liefhebbers weer een Vietnamstukje...
..

Na het Ho Chi Min mausoleum gaan we direct door naar het volgende feestje.

Bezoek aan literatuurmuseum. Wij vonden er op zich weinig aan maar ene Confusius had daar wel een standbeeld. En wij, kinderen van Amsterdam West, kennen in ieder geval het Confusiusplein. 😊.

Volgende activiteit na weer een heerlijke lunch....

Riksjatocht door hartje Hanoi. Het drukke stadsverkeer, maar nu ervaren als deelnemer. Volledig afhankelijk van een driver dit keer. Best spannend hoor.

Van alle kanten komt her verkeer op ons af en hoewel alles goed gaat ook hier af en toe wel een paar 'samengeknepenbillenmomentjes'... mooi woord trouwens 😊.

Na een uur in een constante kakafonie van getoeter en andere verkeersgeluiden stappen we allemaal heelhuids uit onze fietsbakkies en zijn we een uurtje een soort van vrij.

Het is tot nu toe een topreis, maar bol van de activiteiten. Een uitrustvakantie is het zeker niet, maar dat wisten we.

Het stadscentrum wordt hier op zaterdag afgesloten voor alle verkeer wat hier letterlijk een verademing is. Niet voor niks lopen veel locals met mond en neusbescherming op.

Zoveel gemotoriseerd verkeer met een enkele schone elektrieke riksja levert zoveel ongezonde lucht op dat je net zo goed kan gaan roken ofzo.

Na een redelijk saai waterpoppentheater, waar de meesten van ons in slaap storten gaan we naar de volgende bezienswaardigheid.

Er gaat hier een spoorlijn zo dicht langs de huizen, dat het bijna een cultureel erfgoed is geworden. Het is effe zoeken, maar we blijken nog op tijd.

Megaveel terrrasjes strak langs het spoor die bij het naderen van de trein snel aan de kant moeten. We scoren effe een wijntje tot de trein komt. Omdat het nog kan doe ik even een soort van planking op deze stek. Ruim van te voren waarschuwen de locals dat de trein aanstaande is. Alle terrasjes gaan nu echt aan de kant

Wauw, wat een belevenis !!!

We moeten echt strak tegen de huizen aan om niet geraakt te worden. Achteraf wellicht niet zo heel veilig maar ja...

Na dit feestje zijn we met 15 man van onze groep over en besluiten we samen wat te eten.

Na weer een spwurtocht door een inmiddels donker Hanoi belanden we bij één soort luxe hamburgertent. Geen superluxe maar met lekker drankje mooi mooi moment om effe de dag door te nemen.

Langzaam worden de oogjes zwaar. Het is nog maar dag 2 (eigenlijk 3 met reisetmaal mee) en de jetlag is zeker nog niet weg.

Terug in het hotel staan er 21.000 stappen op m'n teller. Wat bewegen kan geen kwaad met al dat lekkere eten.

Na een laatste afzakker in de rooftopbar storten we wederom rond half 11 in slaap.

Morgen verkassen naar Halong Bay...

Reis door Viernam deel 2...

Voor de liefhebbers weer klein bericht uit Vietnam....

Na als een blok te hebben geslapen gaat vroeg de wekker. Pittig, maar wel goed om in t ritme te komen. Hier zes uur later, pittige lange vliegreis achter de rug vraagt om regelmaat. Met nog beetje 'restvermoeidheid' in het lichaam storten we ons op een uitgebreid ontbijt. Van alles is er dus we komen niets te kort.

Bezoek aan het Ho Chi Min mausoleum staat op het programma. Hoort erbij, maar gezien de massa's toeristen en de lange wachtrijen heb ik ineens niet zo'n zin meer. Twee en een half uur in de rij om een dooie vent te zien vind ik eigenlijk beetje zonde van m'n tijd. Temeer omdat we ook nog worden getracteerd op de eerste tropische regenbui. We hebben paraplu's en poncho's mee....mja...op de hotelkamer dus...

Maar de lokale handelaren weten hier natuurlijk raad mee. Voor een paar duizend Dong (40 cent of zo) worden we voorzien van de nodige bescherming.

De wachttijd lijkt mee te vallen en wat ik vervolgens zie hoe de 'autoriteiten' hier omgaan met het handhaven van wat simpele spelregels had ik zeker niet willen missen...

Als de poorten opengaan moeten we twee aan twee naast elkaar naar binnenlopen. Wij doen dat braaf, maar een Aziatische dame die denkt dat drie ook wel kan wordt nog net niet in het gareel gemept door een jonge politieman. Zohee.. dat is gelijk effe duiidelijk. Hier klinkt nog een beetje boel....'communistich regime' in door..zeg maar.

Maar dus in tweetallen enige honderden meters onder een soort pagode verder doemt het gebouw op waar Ho in gebalsemde versie te aanschouwen is.

Het wordt steeds strenger... Om de 30 meter een agent. 'No phones, no pictures, no chewing gum'... een Australische dame dacht hier gewoon even sch.... aan te hebben.... die mag eruit en wordt verwijderd... Wel duidelijk...

Onderweg zien we diverse schoolklasjes die in een soort van exercitie langs onze rijen lopen. Een agent wacht ze op. Met zeer strenge commando's worden de kids een aantal vaardigheden bijgebracht.

Ze lijken het ook nog leuk te vinden. Later horen we dat dit een soortuitje is voor de besten uit de klas. Geloof dat de jongsten een jaar of zes zijn en allemaal in schooluniform.

We mogen inmiddels naar binnen en via wat trappen is daar dan de tombe. Je moet doorlopen, niet stilstaan of praten...

Het is er in ieder geval lekker koel, goeie airco hier...

Ik moet zeggen, ouwe Ho ziet er nog goed uit. Een keer per jaar gaat het hier dicht en wordt het lichaam

'bijgewerkt'.

 Ideetje voor later..😉

Na 10 minuten staan we buiten, zeker een ervaring rijker 😊.

Reis door Vietnam

Klein verslagje...

Eindelijk was het zover. Maanden naar uit gekeken, maar nu na 11uur vliegen naar Hong Kong en een relatief klein stukje naar Vietnam was daar dan de eerste stop... Hanoi.

Wat een stad zeg...!!

Onze begeleiders van Fox, Karin en Sonny, wachten ons op bij de luchthaven....Noi Bai Int Airport.

24 medereizigers, uit alle windhoeken blijkt later. Onze 'eigen' bus met vaste crew brengt ons naar een gaaf hotel in het oude centrum van Hanoi. We kunnen nog niet inchecken dus nadat de koffers veilig zijn gesteld beginnen we aan onze eerste korte stadswandeling. Goed om even de jetlag slaap weg te duwen. Ondank wat 'prikoogjes' voelen we ons redelijk.

Vooraf krijgen we de nodige instructies hoe we ons door het verkeermoeten bewegen.

Er rijden ongeveer 8 miljoen scooters in Hanoi... en die lijken allemaal tegelijk op straat te zijn. Alle trottoirs staan vol en per dertig meter pacht een beveiliger een stuk waar je tegen betaling je scooter kunt parkeren.

Hier past een 'oversteekstrategie'...

Ik dacht dat ik met Amsterdam wel wat gewend was...Pffff ech niet...

'Blijf rustig lopen als je oversteekt, ze gaan vanzelf om je heen'... makkelijk gezegd, maar best spannend... maar het werkt....meestal...

Verkeerslichten zjjn er... maar ja...niemand houdt zich eraan lijkt 't....

Er moet nog even worden geluncht en geld gewisseld. Lunch is geregeld, pinnen kan maar contant geld is nu even makkelijker. Moet wel op veilige plek. We volgen onze Vietnamese gids die uiteraard de weg weet. Via een wirwar van straatjes belanden we in een winkeltje wat je zou kunnen vergelijken met een juwelier/goudsmit. 'Hier wisselen ??' 'No no up stairs...'

Via een smal trappenstelsel belanden we in een vaag kantoortje op de derde etage...

Ik waan me ineens in een scene uit een James Bondfilm uit de vroege jaren zeventig. Zou hier zelf nooit binnengaan. Alles gaat met de hand, op briefjes en zeer oude telmachines.

Maar alles klopt en de Vietnamese Dong heeft een magistrale wisselkoers. Voor 250 Euro heb je al snel 6.5 miljoen 😊. Voelt even heel rijk.

Na nog wat stukjes wandelen schuiven we aan voor een uitgebreid diner. Met een paar wijnjes en de reis in het lijf storten we om half elf lokale tijd als een blok in slaap...

Op mijn tandvlees....

Dam tot Dam 2019

Dat het warm zou worden was voorspeld. Maar we starten met onze club vlak achter de wedstrijdgroepen en zijn dit jaar extra vroeg. Dus zal die warmte voor ons nog wel meevallen...

Nou dat viel dus even vies tegen.

In het startvak ging het nog. Zoals altijd uitgelaten sfeertje. 'We' zijn er klaar voor. Hebben hier maanden naar toe getraind.

De laatste selfies, onsies en 'gewone' foto's worden gemaakt en soms snel via de diverse media gedeeld.

Ik verlaat nog even het startvak voor de laatste sanitaire druppels. Het is echter zo druk dat ik dat niet meer redt qua tijd. Nou ja, dan later maar.

Speelse warming up volgt. Op dat moment komt de zon vanuit Amsterdam Oost ons startvak binnen schijnen.

Wow....die is nu al heet.

Er wordt omgeroepen... 'Het wordt warm, drink genoeg, stel je doelen bij...!'

Ook tijdens onze trainingen besteden we hier aandacht aan. Tijd leuk, maar niet belangrijk. En bij elke drinkpost stoppen en drinken.

Met deze waarschuwingen tellen we af naar het startschot. We geven elkaar de laatste high fives. Ineens staat Frank Ossen van Run X naast me.

Hoeveel beginnende groepen hebben we al niet samen toegesproken aan het begin van een seizoen. We beginnen bijna een professioneel duo te lijken. We slaan even een arm om elkaars schouder en wensen elkaar succes.

Vijf, vier, drie, twee ..één....Beng !!!!

Het startschot klinkt en vele honderden komen in beweging.

Ik begin rustig. Zon lijkt op de Prins Hendrikkade nog mee te vallen. Richting IJtunnel nog diverse succeswensen.

De tunnelbuis naar beneden is een makkie. De trommelaars aan het begin hebben er zin in en de sfeer is als vanouds.

Gelukkig staan de ventilatoren in de tunnel volle bak te draaien waardoor het gevoel van een aangename airco ontstaat. Maar even van genieten nu het nog kan.

Ik haal diverse bekenden in,maar wordt weer door anderen net zo vaak ingehaald.

Eenmaal op laagste punt nog wat laatste tips aan de lopers van m'n groep die nog om me heen lopen. 'Tandje terug, korte pasjes bij omhoog gaan'

Langzaam kom Amsterdam Noord in beeld. Zon nog niet direct in het gezicht maar je voelt hem wel.

Langs de kant staan diverse DJ's en op de viaducten staan mensen ons toe te juichen.

Als we linksaf de kleine straatjes van Noord in slaan is het ook gelijk een gezellig sfeertje. Echt op z'n Dam tot Dams.

Maar ook de warmte neemt flink toe. Zoals afgesproken wil ik bij elke drinkpost stoppen. De eerste staat ongeveer bij de 5 kilometer.

Ik begin de warmte nu echt te voelen. Dit wordt echt stoppen. Mijn TomTom geeft nog 1200 meter aan. Nog nooit zo naar drinkpost verlangd. Heftig dit zeg. Zodra de kraampjes met Isostar en water opdoemen minder ik vaart, pak wandelend twee bekers water aan en drink deze rustig leeg.

Zoek naar plaskruizen en dixies. De gemiste sanitaire stop begint me op te breken. Ik loop dan toch maar verder. Loop ineens tussen groep Zaanlanders. Ik herken Patricia uit onze beginnersgroep. 'Gaat ie?' vraag ik. 'Ik zoek die dixies, moet nu echt nodig' is het antwoord.

Nou je bent niet de enige denk ik.

Vlak voor dat we de Buiksloterdijk opklimmen staat daar een rij Dixies. Is niet echt de fijnste manier, maar wat moet dat moet. We verlaten de groep om even later weer in te voegen richting Kadoelen. Pfff dat lucht op. Maar wat is het warm zeg.

Ik moet mezelf meerdere keren dwingen in het ritme van 'Rechtop, buikademhaling, pasfrequentie omhoog paslengte omlaag, bewuste arminzet. Wat ik de lopers ook altijd influister heb ik nu zelf ook hard nodig.

Na Kadoelen komt nog stukje dijk en volgt het Molenwijkpark. Met weer een drinkpost. Hard nodig. Weer twee bekers. Een drijfnatte spons op m'n hoofd en door. Ik spot Kirsten uit m'n groep. Heeft het ook zichtbaar zwaar. We lopen even samen. Pfff ....dit is wel een heel zware editie zeg.

Volgende drinkpost is na 11 km. Slechts 3 km verder,maar ik verlang er nu al naar.

Het parcours is sinds vorig jaar gewijzigd. We lopen nu 'links' van de A8. Normaal is er nog iets van schaduw. In de nieuwe situatie niet. Volle bak zon.

Collega trainer Helen staat hier langs de kant. Zij kon niet mee wegens blessure leed. Weer even reden om te stoppen. Normaal niks voor mij. Even een praatje en door....

Ik sleep me voort naar de volgende drinkpost. Kirsten en ik lopen weer even samen. We lopen om beurten beetje op elkaar uit.

11 km. Weer stoppen en drinken. Doordribbelen naar de 13.5. Weer stoppen en drinken. Wat een slijtage slag. Hier staan Bianca en Benito met water. Collega trainster Joyce spot ik hier ook. We zijn het snel eens. Zo zwaar was ie nooit.

Eindelijk de Zuiddijk in beeld. Daar staan vrienden, bekenden en.... familie.

Eerst langs Kim. Daar feesten we vanmiddag!!!
Even een straal water en wat high fives.

Verderop staan mijn vrouw, schoondochter en kleindochter. Opa krijgt natuurlijk een knuffel en weer door.

Nog 1500 meter. Twee keer een brug op en dan langzaam dalen naar de finish. Ik hoor mijn naam van veel kanten roepen. Zwaai naar veel bekenden. Ik wil eigenlijk wandelen....Maar ja... niet hier...niet nog eens stoppen.

Ik dribbel... nou ja sjokken is een beter woord...

Eindelijk de honderd meter borden.

Nog 400 meter. Nog één klimmetje de brug van de Peperstraat op. Nog 300 nu naar beneden.

Eindelijk is daar het finishdoek.

Op m'n tandvlees dit keer....

Impressie van een Dam tot Damochtend, vlak voor de start...

Impressie van zo'n Dam tot Dam ochtend, vlak voor de start...

Nu de Dam tot Damloop nadert zie je Zaandam veranderen. Her en der verschijnen de dranghekken, het witte tentenkamp dat als vipdorp gaat fungeren verrijst langzaam weer in het in 't Veldpark.

Dit wordt versie achtendertig en 'wij van Zaanland' doen voor de vijfendertigste keer het Dam tot Damarrangement.

Ik neem u even mee naar zo'n derde zondag in september.

Tegenwoordig verkeren we in de luxe positie dat we onze 'eigen' pendelbussen hebben. Niet verplicht uiteraard, maar ja... je traint met z'n allen naar die dag toe natuurlijk.

Bijna iedereen is die ochtend voorzien van zeg maar een gezonde dosis wedstrijdspanning.

De één slaap wat slecht, de ander krijgt maar net z'n ontbijt naar binnen. De stemming is echter altijd wel opgelaten, alsof er een schoolreisje staat te beginnen.

Als de bussen zich vullen, vrienden en familie ons uitzwaaien, zetten de bussen langzaam de koers naar Amsterdam in.

De chauffeurs van Hellingman, hebben meestal wel even een gezellig praatje. Er worden megaveel foto's en fimpjes gemaakt die al snel hun weg richting de sociale media vinden.

Zaandam is natuurlijk niet zover, dus al snel is de Coentunnel in beeld. Tja de IJtunnel moeten we straks door dus die is deels dicht.

Binnen een minuut of twintig worden we 'gelost' achter het Centraal Station.

Ongeveer het drukste punt van Amsterdam, waar zo'n beetje alle openbaar vervoer elkaar kruist en extra druk omdat de halve binnenstad is afgezet en verkeer omgeleid.

Omdat ik de laatste jaren veel beginners groepen mocht begeleiden, mag ik hier ook meestal voorop. Nja, als geboren Amsterdammer niet zo heel spannend natuurlijk.

In de groep voel je dan toch de spanning stijgen.

'Zijn we wel op tijd?' 'Zijn die startvakken eigenlijk ver?' 'Waar staan die kledingauto's ?' en meer van dat soort vragen.

Of... 'Nu krijg ik ineens de zenuwen.' 'Als ik het maar haal.' 'Ben benieuwd hoe stijl die IJtunnel echt is.' 'Pfff, zweet breekt me uit'

Don't worry. Komt goed. Er is genoeg getraind afgelopen maanden.

Vaak drinken we vooraf nog effe een bakkie bij Loetje (VVV). Daar is ondanks de drukte rond die tijd altijd wel plek. Daar gaan de laatste startnummers op, evt de poncho's aan en volgt een wandeling terug naar de kledingauto's, die gek genoeg (maar ook weer logisch) op het busplatform achter het CS staan.

Ik ben altijd weer giga onder de indruk van alle logistieke processen op zo'n dag en nog meer van al die vrijwilligers die zich inzetten. Chapeaux !!!

Maar goed, als dan de kleding gedropt is drommen vele duizenden zich richting de startvakken op de Prins Hendrikkade. Via een heleboel rijen mensen voor de toiletten zijn we er dan.

In ons 'eigen' startvak van Zaanland,waar we al sinds jaar en dag verzamelen zien we elkaar allemaal weer en beginnen we, vaak onder leiding van een aantal begeleiders aan een opzwepende warming up.

Nog een minuut of 10 te gaan....

Onze eerste hond....

Afscheid van Rixie…

Vanmorgen stuurde Facebook een herinnering. Banjer onze laatste hond op een stuk tapijt 5 jaar terug. En ineens gingen ook mijn gedachten uit naar onze eerste hond.

Banjer is inmiddels bijna een jaar niet meer onder ons. Had natuurlijk niet het eeuwige leven. Je weet dat er een moment van afscheid gaat komen. Wij hebben dat al een aantal keren mogen doorstaan, ook met diverse katten. En echt wennen zal het natuurlijk nooit. Onze eerste hond Rixie, kregen wij ergens begin jaren tachtig. En daar gaat dit verhaaltje over….

Ik werkte op dat moment aan politiebureau Van Leijenberghlaan in Buitenveldert. Een van onze hondengeleiders bracht ter sprake dat er in zijn wijk twee oudere dames woonden die een hond hadden die ze absoluut niet aankonden. In hun wanhoop hadden ze de politie maar gebeld en zo was hij op het spoor gekomen. Of er iemand van ons wellicht nog een hond wilde want anders zou het beest onherroepelijk naar het asiel gaan, voor herplaatsing of anders de hondenhemel. Zo werkte dat nou eenmaal.

Nu hadden wij het daar thuis wel eens over. Net samenwonend. Een kat. Een hond zou daarbij wel leuk zijn. We wisten wat een hond inhield. Hadden ons daarover al uitgebreid laten voorlichten. Ik belde naar mijn vrouw. Die was gelijk enthousiast. Ik twijfelde later weer. Allebei een baan. Maar ik in wisseldiensten en een maatje in huis was ook wel weer leuk. Toen ik ’s avonds thuiskwam had mijn vrouw al wat spulletjes gekocht en was eigenlijk verbaasd dat ik nog twijfelde. Uiteindelijk via wat tussenstapjes toch die hondengeleider maar thuis gebeld voordat we te laat waren.

Dezelfde avond stonden we op de stoep bij een adres in Amsterdam Oud Zuid. Toevallig de buurt waar ik zelf voor een deel opgroeide. Een dame van zeker zestig deed open.

‘O u komt voor Trixie ?’

wat bleek… Moeder en dochter, ruim tachtig en ruim zestig woonde samen en hadden in de dierenwinkel bij hen in de buurt een schattig klein boxertje gezien. Deze werd direct aangeschaft. Ook slordig van zo’n dierenwinkel, bedacht ik me. Dat kleine boxertje groeide natuurlijk als kool en boxers kunnen nogal druk zijn, dus Trixie regeerde het hele huishouden. Ze konden het fysiek niet aan om haar op straat uit te laten want ze sleurde de oudjes over straat, dus Trixie kwam niet verder dan het tuintje.

Wij waren gelijk verkocht. Hadden slechts één blik nodig. De dames waren zielsgelukkig dat we zo’n goed klik met Trixie hadden. We kregen nog geld voor een maand voer mee wat we overigens beleefd weigerden. En zo werd Trixie ons eerste hondje. Die naam vonden we niks, dus daar maakten we Rix van. Klonk voor haar hetzelfde.

Ze had nauwelijks conditie. Was de eerste acht maanden alleen in het tuintje uit geweest. Met wat opvoedtips van de hondengeleider en regelmatig mee laten rennen met hardlopen (deed ik toen ook al) bouwde Rixie al snel de conditie van een paard op.
En ze werd tegen sommige honden aardig dominant. Voor een teefje heel uitzonderlijk. Een van onze buren aan de overkant had een grote Bouvier. Laat haar maar met mijn hond spelen, dan leert ze het dominante wel af. Helemaal mis. De Bouvier ging vanaf die dag met grote boog om Rixie heen. Bij mijn ouders in de straat woonden mensen met een zeer dominante Rottweiler. Toen mijn zus een keer Rixie daar uitliet was het over met zijn heerschappij. Ik hoor hem nog gillen.

Rix was de baas. Voor mensen superlief en speels. Voor mijn vrouw waaks als een herdershond. Daar kwam echt niemand bij in de buurt.
Voor kinderen een speelkameraad. Beresterk en ze kon zwemmen en duiken als de beste. Onze beiden (schoon) ouders werden tot opa en oma gedoopt. Mooie tijd. Het Jagersveld werd net aangelegd dus we maakten daar samen heel veel kilometers. Rix droeg de zwaarste takken over grote afstanden.

Na verloop van tijd werd onze zoon geboren. De problematiek baby’s/ honden was toen best wel vaak in het nieuws naar aanleiding van wat incidenten en we lieten ons uitgebreid voorlichten. We hadden ooit de afspraak met mijn ouders gemaakt dat mocht het onverhoopt niet lukken met een klein kind in huis, dat Rixie daar altijd welkom was. Maar het bleek totaal onnodig. Rixie accepteerde onze zoon als iets heel normaals.

Tot die ene dag…

Onze zoon was ongeveer anderhalf en liep, stommelde, kroop, nou zeg maar van alles wat een kind van anderhalf doet op vooruit te komen. Rixie speelde vaak met hem. Natuurlijk bleven we daar altijd bij. Het blijft immers een hond. En ineens viel Rixie uit. Zomaar in het armpje van onze zoon. Hevig was de schrik. Ze beet zeker niet door, maar trok wel ineens haar lippen op. Dat gedrag hadden we nog nooit van haar gezien. Contact met de dierenarts volgde. Die stond voor een raadsel. Kon niets ontdekken. Maar het vreemde gedrag bleef.

Na een tijd wikken wegen. Avonden praten met veel tranen kwamen we tot een conclusie. We moesten wel van het aanbod van mijn ouders gebruik maken. Nu in een paar zinnen opgeschreven. Toen beslist niet in één dag besloten.
We belden mijn ouders. Brok in de keel. Mijn pa begreep het en stond binnen twintig minuten voor de deur. Jaren later vertelde hij dat dit één van zijn moeilijkste autoritten tot dan toe was geweest. Natuurlijk, het was het beste op dat moment. Maar hij trof daar twee zielige hoopjes mens aan.  Zijn zoon en schoondochter. Ouders van zijn kleinzoon die ineens afstand van hun beste viervoeter moesten doen. ‘Ik dacht ik kom maar gelijk. Anders zitten jullie er zo tegenaan te hikken’.
Voerbak mee. Mand mee en daar ging Pa. Het was gelijk leeg in huis. Een boxer kan nogal aanwezig zijn en Rixie was dat in optima forma.

Na een onrustige nacht besloten we dan maar even bij mijn ouders langs te gaan. Of er niks aan de hand was kwam Rixie op ons af. ‘Weet je’ zei Pa, ‘we kijken het gewoon een paar weken aan.’ Misschien gaat het dan toch weer. Ze blijft altijd welkom maar hoort tenslotte bij jullie.

Tot na ongeveer een week. Mijn ma belde. In tranen. Wat bleek. Rixie begon ineens mank te lopen. De lokale dierenarts vertrouwde het niet en deed een paar testen. Ook één, ik weet niet meer welke, waarvoor Rixie even onder narcose moest. En toen bleek het ergste. Een grote tumor een één van de voorpoten met wat uitzaaiingen. Waarschijnlijk ook de oorzaak van haar veranderende gedrag. En de dierenarts hier had dat, op dat moment niet kunnen vinden.

Wat nu… We gingen in overleg met de dierenarts. Probeerden emotie en zakelijk te scheiden. No way natuurlijk.

Eigenlijk waren er drie opties…. Amputeren en na een half jaar in laten slapen want het was dusdanig ernstig dat langer rekken zeker niet zou lukken.
Niet opereren en heel veel pijn gaan leiden. Of niets van die twee en nu laten inslapen. Ze was nog onder narcose, zou er niets van merken. Nu mee naar huis en dan een paar dagen later met een ogenschijnlijk gezonde (wat dus niet zo was) hond terugkomen was nou ook niet het meest gewenste scenario. De assistente van de dierenarts huilde dapper met ons mee.

Wat een duivels dilemma zeg…

We besloten dan toch maar, na heel lang overwegen te kiezen voor het in de narcose laten en vanuit daar laten inslapen. Welke beslissing we ook hadden genomen, er was gewoon geen goede.
En dit gebeurde dus allemaal in een paar uur tijd.

We mochten even bij haar. Ze sliep met zo’n verband in haar mond opdat ze haar tong niet zou inslikken. We keken elkaar aan. Zo’n levenslustig beest gaan we niet laten lijden. We waren het eens en bleven erbij tijdens het inslapen. De arts schoor een klein stukje haar van haar voorpoten weg en spoot daar ergens de narcotica in. Met een stethoscoop controleerde ze de hartslag tot die stopte…
’Het is nu voorbij,' sprak ze.

Daar lag onze kanjer. Alle levenskracht uit haar weg. Ik probeerde haar ogen nog dicht te drukken. Was zo’n naar gezicht. Vervolgens moest er nog heel zakelijk afgerekend worden. Nadat het dierenuitvaartcentrum was gebeld reden we huilend naar mijn ouders….

Soms zeggen mensen om je heen… ach het is maar een hond….
Nou wij weten wel beter inmiddels….

Ode aan Sven...

Jeetje Sven. Daar stond je op die 7e februari. Derde plaats in Inzell op de 5 km. Jouw afstand nog wel. En dat deed pijn. Voor jou het ergst natuurlijk. Maar ook voor die vele duizenden fans die je hebt.

Ik ben daar zeker één van. Van de schaatssport sowieso trouwens. Ik ben nog uit de tijd van Ard en Keessie. Van de zwartwit tv, de krant op schoot, om de tijden bij te houden.

Was eigenlijk altijd gevecht tegen de Noren. Hoe mooi was dat !!

Was in het Ard en Keessie tijdperk Magne Thomassen die ons wel eens de das omdeed. In de tijd van Leo Visser en Gerard Kemkers  was Johan Olav Koss vaak net even te sterk.

Maar vaak was het een hoofdzakelijk Noors-Nederlands feestje dat schaatsen.

Maar toen kwam jij. Zoon van Yep, die jij al snel ver overklaste. En man, man, man wat heb jij ons een mooie momenten bezorgd.

Heel veel winst en medailles. Genieten was het gewoon. De Noorse generatie leek niet meer te bestaan.

Ook veel Olympische plakken. Behalve die ene... Met die foute wissel op de 10.

Iedereen zag het. Iedereen wist het. Zelfs Maxima en Willem. Ik zat met tranen in m'n ogen Sven. Je reedt de sterren van de hemel in die verkeerde baan. Jouw coach, dezelfde Kemkers, zagen we elke ronde een stukje meer doodgaan.

Kemkers, zelf ook een topper in zijn tijd, beleefde de zwaarste 10 km uit zijn loopbaan en dat zonder te schaatsen.

Als er ooit een voorbeeld van nonverbale expressie heeft bestaan is het die van Kemkers tijdens die rit wel.

Maar Sven je kwam terug. Reed er daarna weer vele naar huis. Net als Ireen trouwens.

Dit seizoen ging niet lekker voor jullie. Begon bij jou vorig jaar met die rug. Ireen verloor Paulien aan die vreselijke ziekte. Moet daar emotioneel nog mee dealen. Is ook haar aan te zien.

Gisteren dus jouw race op de 5 km in Inzell op die WK afstanden. Je houding was niet des Svens. Zeker niet diep genoeg en soms haast rechtop. Was gewoon te zien dat je het zwaar had.

Mooi moment om jouw Naomi met jullie dochter bovenaan de tribune te zien. 'Hup pappa' leek Naomi te roepen. Kreeg deze opa effe natte oogies van.

Maar je zette ondanks de pijn nog een behoorlijke tijd neer. Je gezicht sprak echter toen al boekdelen. Even een seconde langs Jac Orie leek duidelijk. Dit was niet genoeg.

Toen kwam die Noor. Sverre Lunde Pedersen. Jonge gast met veel talent. Lang bleef je hem voor. Is met die nieuwe tijdwaarneming snel te zien. Best jammer. Zie het persoonlijk het liefst bij doorkomst. Voor de kijker spannender. Maar goed. Sverre had een betere eindspurt en dook onder jouw overigens best knappe tijd.

Nog even leek Patrick Roest daarna de Nederlandse eer te redden, maar helaas.

En daar stond je dan Sven. Je stond er letterlijk verslagen bij. Zo kennen we je zeker niet. En die derde plek hadden we ook nog niet vaak gezien.

Maar Sven, weet dat jij de harten van veel schaatsliefhebbers nog steeds sneller doet slaan. Gisteren was niets om je voor te schamen. Met opgeheven hoofd kon jij de baan verlaten. Die Noors Nederlandse strijd is weer helemaal terug!!

Want beste Sven. Er zijn maar een paar woorden die bij jou passen.

CHAPEAUX. DIEPE BUIGING. IK NEEM M'N HOED AF. U HOORT BIJ DE HELE GROTE MIJNHEREN!!!

Mag ik dat zeggen ? Ja, dat mag ik zeggen...

Mocht je Ireen nog zien, doe haar een dikke knuffel. Die heeft ze nu harder nodig dan ooit !!

Sven, tot nu toe bedankt !!!

Mijn persoonlijke verhaal bij Anna's huis...

Gisteren liepen we de eerste loop van 2019. De opbrengst ging naar Anna's huis, Centrum voor leven met kanker Zaanstreek. Ik heb Anna vele jaren gekend. Vandaar dit stukje....

Mijn herinnering aan Anna.

Vrijdag 4 januari. De eerste loop van 2019. RunX Nieuwjaarsloop. I.v.m. het overgaan van Runnersworld Zaandam naar de nieuwe #RunXZaandam was deze 'lichtjesloop' voor het eerst in het begin van het nieuwe jaar.

Route van 7.5 km door de Zaanstreek volledig zonder tijdwaarneming maar zo 'verlicht' mogelijk. Funrun noemen we dit ook wel.

Als één van de trainers van AVZaanland mocht ik deze loop mede begeleiden. Beetje tempo in de gaten houden. Op het verkeer letten en de route aangeven. Dat soort dingen.

De opbrengst van het inschrijfgeld ging gisteren volledig naar het Anna's huis. De toevoeging aan het #CentrumvoorlevenmetkankerZaanstreek.
Anna's huis.

Wie was Anna ?

Ik leerde haar denk ik zo'n 15 jaar geleden kennen. Zij kwam als één van de velen een keer een Dam tot Damloop doen. Ik weet nog dat ze specifiek naar me toekwam om ook te zeggen dat ze ook kwam om gewicht te verliezen. Was mooi bij effect vond ze.

Anna was van mijn generatie. Al snel onstond er een warme band met haar. Niet echt een close vriendschap, maar meer een leeftijdgenoot in dezelfde levensfase.

An was iemand die graag mensen bij elkaar bracht. Na afloop van een periode van training voor een bepaald doel een keer een borrel met een groepje en er is een periode geweest dat rond haar verjaardag een hapje en een drankje bij haar thuis een jaarlijks ritueel was. Vaak moest ik die overslaan i.vm. andere bezigheden.

Kwam me altijd op commentaar (met een knipoog) van An te staan. Maar An was altijd persoonlijk betrokken bij mensen.

Ik weet nog, jaren geleden deed ik een studie. Vier jaar in deeltijd. Na afronding was de eerste vraag niet of ik geslaagd was maar of bij mij thuis de boel nog overeind stond. Zo was An.

Zoals gezegd, niet echt een close vriendschap dat je bij elkaar over de vloer kwam, maar elkaar wel goed snappen.

Ik weet nog goed dat An 'in scheiding lag' zoals dat dan heet. Ik zat in die periode naast haar in de bus naar een Dam tot Damloop. Vroeg naar situatie van dat moment. Weet nog dat ze zei dat ze het wel zou redden.

'Ik hoop alleen dat ik niet ziek wordt of zo. Dan moeten die kinderen mij ook nog missen'.

Dat die angst keiharde waarheid zou worden wisten we toen nog niet.

De tijd raasde voort. An werd wel ziek. Kreeg kanker. Ging een traject in voor behandeling. We hadden af en toe contact tot ze op enig moment weer bij Zaanland verscheen.

Haar lange blonde haren waren na een periode van chemo weer langzaam aan het groeien. Ik weet nog goed dat we elkaar zagen. Ik schoot vol bij die begroeting. Raakte me haar zo te zien. Dat raakte haar weer. Hoorde ik later vele keren.

Ze ging weer lopen, dit keer in een andere groep. Maar altijd even een persoonlijke begroeting en een praatje.

Tot de ziekte weer terugkwam. Contact werd langzaam minder. Werd zwaarder voor haar. An werkte als oncologie verpleegkundige en wist dus wat er ging komen.

Contact liep via één van onze trainers. We hoorden dat het een verloren zaak werd.

Kort voor haar overlijden was An weer even bij AVZaanland. In een rolstoel. Zichtbaar ziek en in een eindfase van haar leven. Zij wilde nog één keer een rondje atletiekbaan doen.

Ik brak mijn training af, met volledig begrip van mijn groep, net als wat collega trainers, waar An de laatste tijd liep.

Om en om duwden we haar over de baan voor haar wat letterlijk haar laatste ronde zou worden.

Ze had nog even 'op z'n Anna's' een hapje en een drankje mee voor na afloop. Wilde nog met mensen op de foto. Zeker met haar oud trainers. Afscheid zo wisten we, was echt definitief. Nu ik dit schrijf lopen de rillingen weer over mijn lijf.

Kort daarop overleed ze.

'Anna's huis' werd de toevoeging voor het Centrum voor leven met kanker Zaanstreek.

Anna wilde niet vergeten worden en wist dat de persoonlijke aandacht voor patiënten met die vreselijke ziekte nog al eens te wensen overliet. Zoals An er altijd was voor haar patiënten kwam werd haar naam verbonden aan het centrum, dat op haar sterfdag werd geopend.

De loop van gisteren eindigde traditioneel op de atletiekbaan van Zaanland. Meestal met fakkels en sfeermuziek.

Dit keer hadden onze vrijwillgers bijna om de halve meter aan beide zijden een kaarsje geplaatst. De baan is 400 meter dus reken maar uit. Met dit als enige verlichting wordt de loop met één extra ronde op de baan afgesloten.

Ik liep (volgens afspraak) helemaal achteraan bij de laatste loper.

Het voelde weer even als de ronde van Anna.

Trots dat ik haar mocht kennen...

X